Kleine tegenslag.

Gans Bologna is ontploft. Totaal onverwacht in feite. Ik zat hier gewoon in mijn kamer in Via Kharkov, buiten de binnenste stadsring, te zoeken naar vakken die ik binnen de binnenste stadsring kon volgen, als plots alles binnen de binnenste stadsring van de ene seconde op de andere in rook opging. Ik besefte dan ook meteen het nutteloze van wat ik aan het doen was, dus nam ik mijn fiets en reed richting ground zero.

Het was een heel propere ontploffing. Ik weet, 'proper' is niet echt een predikaat dat doorgaans aan een ontploffing wordt toegeschreven, maar het was het enige woord dat in me opkwam, toen ik zag dat alles intact was tot en met het buitenste voetpad van de binnenste stadsring. Alleen was de drempel van dat voetpad geen drempel meer, maar het begin van een krater die ooit Bologna was. Proper nietwaar?

Ik besloot naar de faculteit van de ingenieurs te gaan, die gelukkig buiten de binnenste stadsring lag. Ik belde aan en een ingenieur deed open. Hij zag er verward uit en stelde zich niet voor, dus noemde ik hem 'ingenieur'. Ik vroeg hem wat er gebeurd was en hij vertelde me dat de meest populaire theorie momenteel was dat Bologna een labiele chemische verbinding was geworden. Voordien was er geen enkel probleem. Alle chemische krachten die binnen Bologna werkzaam waren hielden elkaar in evenwicht. Maar door een plotse kwantumfluctuatie zouden alle gebouwen plots op de kern, Piazza Maggiore, gevallen zijn. Door deze enorme massaconcentratie in één plein werd het in dat punt warmer en warmer, tot een kritische temperatuur werd bereikt en alles explodeerde.

Ik vroeg ingenieur waar Bologna dan naartoe was. Hij antwoorde dat de delen van de stad in alle richtingen waren geslingerd, maar dat was een normale zaak. Het was een voortplantingsproces. Zo kunnen de delen van deze stad voortleven in een andere. De bakstenen van Bologna worden de bakstenen van nieuwe steden. De ontploffing was een voorbeeld van pure opoffering voor de volgende generatie steden. Een onegoïstische daad die ervoor zorgde dat Bologna steeds een belangrijk plekje in ons hart zal innemen.

Ik haat erasmusblogs

Hallo iedereen!!!!!!!!!!

Goh, ik ben ondertussen bijna 2 weken in Bologna en het is echt fantastisch!!!!!!!!!!!!!!!

Het is natuurlijk even wennen aan 'the italian way', alles is zo anders en ik ben hier echt in een andere cultuur beland. Een cultuur met vliegende kamelen en waar mensen door hun mond kakken, helemaal anders, maar het geeft me alleszins een veel bredere kijk op de wereld. Ik besef nu hoe bekrompen ik eigenlijk was. België is zoo klein, en jullie beseffen dat allemaal niet en ik wel want ik ben op Erasmus. Enfin, jullie wachten waarschijnlijk ongeduldig tot ik jullie uitgebreid over het weer vertel. Wel, er ligt momenteel een hoge drukgebied boven de Middellandse zee, dat zorgt voor warme lucht en maximumtemperaturen van 30°. 's Nachts kan het wel eens koud zijn, maar dan doe ik gewoon een trui aan. Meestal is dat die groene trui die ik onlangs gekocht heb, omdat die redelijk warm aanvoelt. Maar er zijn ook nachten waarin geen trui nodig is. Onlangs was ik eens weg en ik had een trui mee en achteraf bleek dat die helemaal niet nodig was. Dat was even balen, maar voor de rest heb ik hier enkel positieve ervaringen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

En dan nu, het belangrijkste: mensen die ik hier heb leren kennen, waar jullie nooit van gehoord hebben, maar die ik toch consequent bij hun voornaam noem. Fillipo en Maria zijn echt fantastisch. Gisteren heb ik twee mopjes over Dominique gemaakt met Fillipo en ik denk dat Evi er ook mee kon lachen. Morgen gaan we allemaal samen naar Rimini om te praten over interessante topics zoals Belgisch bier en zand.

Ik heb ook twee italiaanse woorden geleerd vandaag: pigro en aspirapolvere. Het eerste betekent 'lui' en het tweede 'stofzuiger'. Ik hou jullie zeker op de hoogte van verdere ontwikkelingen op dit vlak.

Enfin, ik moet mijn perspectief nog wat gaan verruimen. Laat me vooral niet weten hoe het in dat saaie België gaat.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Tom

Alcohol: De maizena van de mensheid

Een strand van individuen. Elk persoon is een eiland met individuele zandkorrels in zijn of haar bilspleet. Sommige eilanden vormen samen een soort archipel, maar hoe smal de zee tussen twee eilanden ook wordt, ze zal nooit overbrugd worden.

Dat is dan buiten de bindingskracht van alcohol gerekend. Smijt enkele vatjes wijn en wat bakken bier op het strand en alles verandert. Mensen die elkaar pas enkele uren kennen lappen alle sociale voorschriften aan hun laars en vinden een gemeenschappelijk doel in vreemde en inhoudloze zinsconstructies in elkaars richting spuien.

De zee vol terughoudende eilanden is één feestend eiland geworden (lang leve de continentendrift!). Zandkorrels bestaan niet op zich maar enkel als deel van het grotere geheel dat het strand is. En enkele uren ervoor waren we nog alle woorden en daden aan het wikken en wegen. Zou dat mopje internationaal genoeg zijn? Verstaat dat meisje ironie? Is er iemand die filosofie interessant vindt? Ben ik niet te competitief bezig en zou ik niet rap nog een mopje maken om te tonen dat ik niet zo ben?

4 pintjes en enkele glazen wijn later: Kijk nu! Ik praat 5 talen door elkaar, zeg tegen mensen dat ze stom zijn op die exact juiste ironische toon, dans voor mezelf en niet voor wie aan het kijken is, hoef niet meer zo diep het bosje in te duiken om te gaan pissen en duik het donkere zoute water in met een hoop mensen waarvan ik de naam niet ken.

Iets later zijn we allemaal een lied aan het zingen in een taal die we nog niet verstaan. Ik vraag me af wat het doel hiervan kan zijn. Ik denk niet dat we daarmee een boodschap willen overbrengen, aangezien het lied evengoed een equivalent van de vlaamse leeuw kon zijn, wisten wij veel …

Misschien willen we tonen aan de buitenwereld dat we een toffe groep zijn, met een eigen lied. Misschien zijn we de gesprekken beu en willen we allemaal even genieten van een hersenloos moment waarin we enkel wat italiaans klinkend gebrabbel moeten uiten.

Ik weet niet waarom, maar ik weet wel dat zoiets blijft hangen. Een avond van hersenloos amusement, een kort moment zonder remmingen, zonder acteren, enkel schaamteloos de meest pure versie van jezelf kunnen zijn...

Dag 5

Ik loop nog steeds rond in een stad die niet de mijne is. Ik weet nog niet waar je het goedkoopste café kan vinden, welke maaltijd het lekkerst is in het universitair restaurant, wie de zatlappen zijn die hier altijd rondzwerven, welk verkeerslicht genegeerd kan worden, welke politieke overtuiging bij welke krant hoort, welke steegjes twee belangrijke punten verbinden, hoe vaak de bussen worden gecontroleerd op zwartrijders, …
Een mooie verklaring daarvoor ligt misschien in het feit dat ik pas begin aan mijn 5^de dag hier. Mijn 5^de fietsloze dag, aangezien ik die zwarte markt maar niet kan vinden.
Het surreële is dat je weet dat dat alles zal veranderen. Ik weet dat ik hier binnen een maand of twee waarschijnlijk thuis ben, maar die verandering gaat zo onmetelijk traag. Het is alsof je naar de evolutie van het vogelbekdier zit te kijken. Je plaatst een dier met een dikke bek in een omgeving waar een dunne bek vereist is om voedsel te verkrijgen, en dan is het een kwestie van wachten. Zo voel ik me op dit moment. Het is één van die weinige momenten waarop je de fastforwardknop des levens wil gebruiken.
Ondertussen slenter ik als toerist door Bologna, maar haal toch principieel mijn stadsplan enkel boven in noodgevallen. Het is een heel gezellige, mooie, niet te grote stad. Eergisteren ontdekte ik een stukje vol kleine straatjes met marktjes voor fruit en vlees en brood. Het is de plaats die iemand met veel zin voor romantiek en vooral veel tijd verkiest boven de supermercato. Ik weet niet of ik ooit de gemakzucht zal overwinnen, maar ik doe mijn best.