You 'avin' a laf?

Gisteren was er op den internet de christmasspecial van Extras te zien. Ik wil toch even niets dan lof daarover uiten. Een uur en twintig minuten kijkplezier waarin hilariteit, ontroering en plaatsvervangende schaamte elkaar voortdurend afwisselen. Maar vooral het vraagstuk over de keuze tussen artistieke integriteit en geld/roem sprak mij aan. Op het einde van de aflevering steekt Ricky Gervais, via Andy Millman, een speech af die even toch de hele moderne media te kakken zet. Zij gehoorzaamt blind aan wat de massa wil en gooit daarmee zichzelf samen met een menigte mislukte roemgeile has-beens in de beerput van het entertainment. En die beerput wordt steeds groter, zodat steeds minder mensen eraan ontsnappen.
Opmerkelijk ook hoe Extras gaat over een figuur die Ricky Gervais zelf nooit wou worden. Andy Millman is net die kunstenaar die zijn ziel verkoopt voor roem. De mensen willen pruiken en catchphrases en dat krijgen ze ook. Terwijl Ricky Gervais zelf wel al 7 jaar aan een stuk zijn goesting doet, met roem en geld als neveneffecten. De moraal van het verhaal is net dat je voor de artistieke integriteit moet kiezen, voor wat je zelf wil doen, en niet voor wat je populair zal maken (makkelijk natuurlijk voor iemand die die keuze niet hoeft te maken). En dan maar hopen dat wat jij wil doen overeen komt met wat de mensen willen zien.

Dat alles past binnen de ruimere discussie over de definitie van kunst. Is iets wel kunst als het door niemand geapprecieerd wordt? Of is het zo dat de mening van de massa zo ver mogelijk verwijderd moet blijven van een definitie van wat kunst is. Is een film als Spiderman meer waard dan de films van Woody Allen omdat er meer mensen naar kijken? Of ligt de waarheid (er nu even vanuit gaande dat die bestaat) in het midden en is het ware kunstwerk een intelligent iets dat ook nog eens populair is?
Op welke 'objectieve' waarheid kan ik steunen als ik beweer dat die 'intelligente' film 'beter' is dan die 'domme' film (inderdaad 4 woorden tussen aanhalingstekens).
Hieraan valt onmogelijk te ontsnappen. Ik blijf vastzitten in mijn eigen definitie van kunst en zal nooit het recht hebben mensen te dwingen naar dat of dat te kijken of dit boek te lezen omdat het je bewust maakt van de absurditeit van de wereld. Daar zijn de meeste mensen ook helemaal niet naar op zoek wanneer ze op zaterdagavond naar kinepolis gaan.
De waarheid is dus slechts mijn waarheid, maar dat is geen reden om in extreem relativisme te vervallen. Ik mag er, steunend op mijn mening, toch alles aan proberen doen om die beerput kleiner te maken. En het is net dat wat Ricky Gervais met die christmasspecial probeert te doen (naast geld en roem verdienen natuurlijk).
En dat brengt mij nog maar eens bij het onderwerp van deze blog. Schrijf ik dit omdat ik erkenning wil, of omdat ik die mening kwijt wil en ergens buiten mezelf wil opslaan, zodat ik ze zelf beter begrijp? Probeer ik dingen te schrijven die ik grappig vind, of net dingen die anderen grappig zullen vinden? Staat de tekst centraal of de erkenning die ik ervoor zou kunnen krijgen?
Zoals steeds, leve het midden! Ik blijf hopen dat wat ik boeiend, grappig en interessant vind ook voor andere mensen boeiend, grappig en interessant is. Liefst in dezelfde volgorde. Ik hoop dat ik de keuze nooit zal moeten maken.

En in tussentijd kan ik nog een beetje jaloers zijn op Ricky Gervais.

Tussenstand

Ik ben vandaag 3 maanden en 17 dagen in Bologna. Morgen keer ik voor het eerst terug naar Gent, met het vliegtuig. Ik moet wel enkele kilo's meer betalen voor mijn verruimde geest. Ik hoop trouwens dat de persoon naast mij daar gaan last van zal hebben.
Ik moet de hele tijd denken aan hoe moeilijk het wordt om met de gewone mensen, het plebs zeg maar, te praten in België. Die leven daar maar in hun dorpen, blij als ze eens naar de grote stad tien kilometer verder kunnen. Ze zijn zich amper bewust van de aanwezigheid van andere landen met andere steden en daarrond andere dorpen met mensen die zich amper bewust zijn van hen. En ik, een wereldreiziger, moet met die mensen een gesprek voeren. Ik weet wel dat ik die mensen vroeger vrienden en familie noemde, maar u moet weten dat dat een tijd was waarin de echte Tom, die op het hoogtepunt van zijn capaciteiten, nog niet bestond.
Enfin, ik moet nu ook niet teveel gaan opscheppen hé. Die mensen hebben op zich niets misdaan. Ik zal dan ook wel doen alsof ik gesprekken over de patattenoogst en over FC Poelkappele interessant vind. Maar heel stilletjes in mijn hoofd zal ik weten dat we nooit meer een gesprek op hetzelfde niveau zullen kunnen voeren. Daarvoor is er té veel gebeurd. Zo heb ik bijvoorbeeld eens aan iemand op straat het uur gevraagd, in het italiaans. Die persoon antwoordde mij, want hij had mijn vraag natuurlijk perfect verstaan, vervolgens deelde hij mij het uur mede en ik op mijn beurt verstond zijn antwoord perfect. Bijgevolg wist ik op dat exacte moment het precieze uur. Zo zie je maar dat Erasmus veel verder gaat dan 6 maanden lang de toerist gaan uithangen. Neen! Langzaam rol je in een nieuwe, spannende cultuur met andere gewoonten, andere gebruiken, andere gewoontes en vooral andere aspecten.
Maar niet getreurd, ook jij kan je aansluiten bij de Erasmuselite en neerkijken op iedereen die dat niet doet. Stijg in mijn achting en schrijf je nu in!

Ik kan ook pseudodichten...

... en nieuwe werkwoorden uitvinden, zoals pseudodichten.

ziehier:

Ode aan ***

O, ***
Jij bent de berg in de vlakte van het alledaags bestaan
Jij bent de Kilimanjaro voor een niet-Afrikaan
Jij bent de plotse beslissing en het gebrek aan spijt
Je breidt de ruimte uit maar verwijdert de tijd
De klik waarmee mijn denken verandert van schaal
Het labiele begin van een nieuw verhaal



Alleen heb ik geen idee wat *** moet zijn.
Suggesties zijn welkom, hoewel ik het nooit zal veranderen. Als ik dat wel zou doen zou ik een pseudogedicht op mijn blog zetten alsof ik op zoek ben naar erkenning. Wat wel een beetje zo is natuurlijk, dat past dan weer mooi in het grotere hypocriete geheel dat deze blog is.

Het zou als rap nog niet zo slecht zijn. Ik zal dan wel een gevoelige rapper als Kaye Styles nodig hebben om de intentie waarmee de tekst geschreven is gepast naar voren te brengen.