(500) Days of Summer

Ik moet eerlijk zeggen, ik verwacht niet meer onder de indruk te zijn van romantische komedies. Ik geloof ondertussen dat ik het hele spectrum van mogelijke liefdesgeschiedenissen wel ken. In dit geval: man die schijnbaar vrede genomen heeft met de grijsheid van het bestaan ontmoet impulsieve, mooie, prettig gestoorde vrouw die zijn leven verandert. Hier zijn de rollen die het cliché voorschrijft wel deels omgedraaid.
Onze man, Tom Hansen (Joseph Gordon-Levitt), is degene die nooit gestopt is in ware liefde te geloven. Het is een geloof dat vorm kreeg via films als The Graduate en via Beatlesliedjes, want die durfden af en toe wel eens over de liefde gaan. Hij werkt dan ook voor een bedrijf dat greeting cards bedenkt. Mevrouw, Summer Finn (Zooey Deschanel), heeft een meer pragmatische kijk op zaak en weigert gevoelens en menselijke relaties in hokjes te steken. Er is enkel de 'ik' van het nu, die niets afweet van de gevoelens van die andere persoon die morgenvroeg wakker wordt.

Tot hier toe volgt alles de wetten van de romantische komedie. Maar hier is meer aan de hand. Een hele hoop slimme observaties, gecombineerd met een subtiel gevoel voor humor dat verstandig (en niet te veel) gebruikt wordt liet deze prent mijn stoutste verwachtingen overstijgen.
De scène waarin onze held gelukkig over straat paradeert en danst na zijn eerste nacht met Summer lijkt eerst met de grens tussen het realistische en het belachelijke te flirten, maar overschreidt die grens vervolgens zo ver, dat het een hilarisch resultaat oplevert.
Dan is er de scène waarin duidelijk is dat zij uit elkaar wil gaan, terwijl hij wanhopig de overduidelijke signalen negeert om haar toch maar niet te moeten verliezen. Deze en enkele andere scènes betreden nog niet helemaal platgetrede paden, ze staan dichter bij de realiteit dan de gemiddelde scène uit een gemiddelde romantische komedie. Dat laatste punt is dan ook de moraal van de hele film. Greeting cards zijn de woorden van een ander om uit te drukken wat je voelt, films tonen onze fantasieën over relaties, niet hoe de realiteit in elkaar zit en Beatlesliedjes verkleuteren alles wat met liefde te maken heeft.

Naast het inhoudelijke is de film ook visueel erg sterk. Er wordt gespeeld met allerlei technieken die het verhaal heel goed ondersteunen. Zo is er een perfect uitgevoerde split-screen, er wordt ook van animatie gebruik gemaakt en elke scène wordt voorafgegaan door een teller die van 0 tot 500 gaat en die de kijker helpt zich te oriënteren in de tijd. Dat laatste is erg handig aangezien er vreemde sprongen gemaakt worden. Toch blijft alles overzichtelijk en interessant tot het einde.
De laatste scène vond ik persoonlijk paradoxaal. In de film wordt een speech afgestoken tegen de oversimplificatie van liefde in films en tegen het gegarandeerde happy end. Deze film komt niet in het lijstje terecht van films die hij zelf bekritiseert, maar het scheelt toch niet veel en dat hoefde voor mij niet. Verder is (500) days of summer een must voor iedereen die graag eens verliefd wordt.