Verona

De avond viel. Gelukkig gebeurde dat rustig aan en stond niemand eronder. Verona was gehuld in het rode licht van de ondergaande zon.
Romeo en Natascha hadden een mooi beeld van dit alles. Ze lagen in het zachte gras van een nabijgelegen heuvel. Natascha vlijde zich in Romeo’s armen. De perfectie van dat moment had haar doen schreeuwen als ze het niet met iemand anders had moeten delen. De wetten van de sociale omgang stonden boven alles en dus ook boven haar om perfectie schreeuwend instinct.

“Wat een prachtige zonsondergang”, zei ze, “het is alsof die rode gloed de komst van de duisternis aankondigt. Alsof de zon ons nog één moment van opperste schoonheid wil geven voor ze weer even verdwijnt.”
Romeo moest zich duidelijk inhouden. “Mm”, reageerde hij.
“Volgens mij is de avondzon rood om het gebrek eraan op andere momenten te compenseren”, ging Natascha dan maar verder. “De wereld kent een overvloed aan blauw en groen, zwart en wit, maar rood, nochtans de kleur van de liefde, is nergens te vinden. De avond is dus door de natuur gemaakt als het moment van de liefde. Het korte moment van de eerste kus. Je hebt tijd tot het laatste streepje zon achter de horizon is verdwenen en dan kondigt zich de nacht van de passie aan.”
Ze had jarenlang nagedacht over deze theorie en had eindelijk het perfecte moment gevonden om hem de buitenwereld in te sturen. Ze sloot haar ogen en bewoog haar lippen in de richting van de man van wie ze zielsveel hield.
Op dat moment barstte Romeo los: “De zon gaat onder, verwijdert zich van ons, waardoor de golflengte van de zonnestralen vergroot en de frequentie dus verkleint. Licht met een lagere frequentie is roder. Alsof een bol kokende lava bewust rood licht gaat uitzenden om zijn vertrek aan te kondigen of om te compenseren voor andere kleuren. Dat moet ongeveer het debielste idee zijn dat ik ooit gehoord heb.”
De zeepbel van de perfectie waarin Natascha zich bevond begon langzaam te lekken. De realiteit druppelde binnen als plakkerige olie in een zeehond. Ze wilde iets zeggen, iets doen, maar kon het niet. Het duurde niet lang of de zeepbel explodeerde en Natascha werd overspoeld met liters pure, onaangelengde realiteit. Ze barstte in tranen uit. Vervolgens vermande ze zich, wat niet altijd gemakkelijk is voor een vrouw, en ze zei: “Ja, en liefde is volledig te herleiden tot vurende neuronen in de hersenen zeker en dus compleet repliceerbaar en voorspelbaar. Ik weiger dat te geloven en ik vraag me af hoe jij de betekenis van het woord ‘romantiek’ kan kennen met zo’n wereldbeeld.”
“Romantiek is niet iets dat in die zonsondergang zit. Alsof hij romantisch zou zijn als er niemand naar keek… ”
Natascha wist dat ze deze strijd niet kon winnen. Het argumentenleger van de wetenschap werd dagelijks aangevuld met nieuwe soldaten terwijl een romantische ziel als haar moest steunen op een legertje van kleurrijk gekleede, drinkenden en neukende rebellen, een ongelijke strijd.
Ze besloot het deze keer niet zomaar voorbij te laten gaan en gooide in één keer haar volledige romantische ziel naar buiten, een ziel die volgens Romeo niet bestond, maar hij onderging wel haar woordenstroom.
Ze vertelde over de kracht van de liefde. Hoe het de belangrijkste kracht is op de wereld, met kop en schouders voorsprong op de zwaartekracht. Het is de liefde die lippen naar elkander toetrekt. Het is de liefde die de afstand overbrugd en aangezien een over een afstand werkende kracht arbeid levert, is de liefde ook onze grootste arbeidskracht. Daar zouden ze beter eens een vakbond voor oprichten. Ze vertelde hoe de liefde van de bloem voor de zon ze ook naar boven stuwt, alsof ze gelooft in een moment van versmelting op het einde van onze oneindige tijdslijn.
Toen ze aan het hoofdstuk over liefde en magnetisme begon, werd Romeo het beu. Hij trok de stad in op zoek naar plezier, liefde of seks. Hij passeerde een balkon en zag bovenaan een meisje staan.
“Hey vreemdeling, ik ben Julia”, zei ze. “Zullen we samen naar de roodverschuiving van de zonnestralen kijken?” In nog geen tien seconden was hij boven en hij slaagde erin haar te kussen nog voor het laatste streepje zon achter de horizon verdween.