Alcohol: De maizena van de mensheid

Een strand van individuen. Elk persoon is een eiland met individuele zandkorrels in zijn of haar bilspleet. Sommige eilanden vormen samen een soort archipel, maar hoe smal de zee tussen twee eilanden ook wordt, ze zal nooit overbrugd worden.

Dat is dan buiten de bindingskracht van alcohol gerekend. Smijt enkele vatjes wijn en wat bakken bier op het strand en alles verandert. Mensen die elkaar pas enkele uren kennen lappen alle sociale voorschriften aan hun laars en vinden een gemeenschappelijk doel in vreemde en inhoudloze zinsconstructies in elkaars richting spuien.

De zee vol terughoudende eilanden is één feestend eiland geworden (lang leve de continentendrift!). Zandkorrels bestaan niet op zich maar enkel als deel van het grotere geheel dat het strand is. En enkele uren ervoor waren we nog alle woorden en daden aan het wikken en wegen. Zou dat mopje internationaal genoeg zijn? Verstaat dat meisje ironie? Is er iemand die filosofie interessant vindt? Ben ik niet te competitief bezig en zou ik niet rap nog een mopje maken om te tonen dat ik niet zo ben?

4 pintjes en enkele glazen wijn later: Kijk nu! Ik praat 5 talen door elkaar, zeg tegen mensen dat ze stom zijn op die exact juiste ironische toon, dans voor mezelf en niet voor wie aan het kijken is, hoef niet meer zo diep het bosje in te duiken om te gaan pissen en duik het donkere zoute water in met een hoop mensen waarvan ik de naam niet ken.

Iets later zijn we allemaal een lied aan het zingen in een taal die we nog niet verstaan. Ik vraag me af wat het doel hiervan kan zijn. Ik denk niet dat we daarmee een boodschap willen overbrengen, aangezien het lied evengoed een equivalent van de vlaamse leeuw kon zijn, wisten wij veel …

Misschien willen we tonen aan de buitenwereld dat we een toffe groep zijn, met een eigen lied. Misschien zijn we de gesprekken beu en willen we allemaal even genieten van een hersenloos moment waarin we enkel wat italiaans klinkend gebrabbel moeten uiten.

Ik weet niet waarom, maar ik weet wel dat zoiets blijft hangen. Een avond van hersenloos amusement, een kort moment zonder remmingen, zonder acteren, enkel schaamteloos de meest pure versie van jezelf kunnen zijn...