Dag 5

Ik loop nog steeds rond in een stad die niet de mijne is. Ik weet nog niet waar je het goedkoopste café kan vinden, welke maaltijd het lekkerst is in het universitair restaurant, wie de zatlappen zijn die hier altijd rondzwerven, welk verkeerslicht genegeerd kan worden, welke politieke overtuiging bij welke krant hoort, welke steegjes twee belangrijke punten verbinden, hoe vaak de bussen worden gecontroleerd op zwartrijders, …
Een mooie verklaring daarvoor ligt misschien in het feit dat ik pas begin aan mijn 5^de dag hier. Mijn 5^de fietsloze dag, aangezien ik die zwarte markt maar niet kan vinden.
Het surreële is dat je weet dat dat alles zal veranderen. Ik weet dat ik hier binnen een maand of twee waarschijnlijk thuis ben, maar die verandering gaat zo onmetelijk traag. Het is alsof je naar de evolutie van het vogelbekdier zit te kijken. Je plaatst een dier met een dikke bek in een omgeving waar een dunne bek vereist is om voedsel te verkrijgen, en dan is het een kwestie van wachten. Zo voel ik me op dit moment. Het is één van die weinige momenten waarop je de fastforwardknop des levens wil gebruiken.
Ondertussen slenter ik als toerist door Bologna, maar haal toch principieel mijn stadsplan enkel boven in noodgevallen. Het is een heel gezellige, mooie, niet te grote stad. Eergisteren ontdekte ik een stukje vol kleine straatjes met marktjes voor fruit en vlees en brood. Het is de plaats die iemand met veel zin voor romantiek en vooral veel tijd verkiest boven de supermercato. Ik weet niet of ik ooit de gemakzucht zal overwinnen, maar ik doe mijn best.