Breinsimulaties zijn de max maat

Ziehier, http://www.technologyreview.com/Biotech/19767/ , een link.

Voor wie geen zin heeft om te lezen: wetenschappers zijn erin geslaagd een succesvolle computersimulatie te maken van het belangrijkste deel van het zoogdierlijk brein. Dat impliceert dat we waarschijnlijk binnen 10 jaar een menselijk brein zullen kunnen simuleren.
'Succesvol' houdt in dat het computerbrein op dezelfde manier reageert als een echt brein op gelijkaardige stimuli. Dan is het spannend na te denken over het verschil tussen zo'n gesimuleerd wezen en een echt wezen. Ik zie geen verschillen. Exact dezelfde hersenconstructies die exact dezelfde stimuli ondergaan zullen exact hetzelfde bewustzijn hebben, met het verschil dat de ene in een virtuele realiteit leeft en de andere in de 'echte' wereld. Of misschien zijn wij de simulaties van een andere wereld en zijn onze simulaties in feite simulaties in een simulatie.

Fantastico vind ik dat. Als ik het even bombastisch mag uitdrukken brengt dit ons een stap dichter bij het overwinnen van onze biologische beperkingen. We moeten gewoon even het golfpatroon van de hersenen volledig snappen - een woensdagnammiddag stevig doorwerken - en dat patroon vervolgens in een computer steken die gekoppeld is aan een virtuele realiteit, of in een robot. Dat maakt ons in principe onsterfelijk, hoeraa!!!
Bovendien komt een wetenschappelijk gefundeerde reden om mijn tijd weg te pissen met serietjes te bekijken altijd van pas. Ik heb tijd genoeg, ik ben toch onsterfelijk en zal me nog genoeg vervelen nadat ik alles wat ik wil doen gedaan heb.

Leve de wereld!

Omdat mijn posts over het algemeen een eerder negatieve ondertoon hebben is hier vandaag voor jullie de enige echte wat-is-het-leven-mooi-post. Hoewel ik in mijn verhalen eerder het slechte naar voren breng, ben ik vanbinnen nog steeds diezelfde naïve optimist als 3 maanden geleden. Ik kan nog steeds door geluk overmand worden wanneer ik oprechte menselijke goedheid zie. Ik word ook dagelijks overvallen door een plotseling besef van de schoonheid van alledaagse dingen. Genregulatie bijvoorbeeld, toch iets heel alledaags voor het grootste deel van ons mensen. Wat een geniaal systeem is dat zeg. Dat houdt in dat cellen met hetzelfde DNA, genetisch gezien dus identitieke cellen, compleet verschillende dingen kunnen doen naargelang de omgeving waarin ze zich bevinden. Dat gebeurt via allerlei ingewikkelde chemische reacties, die zelf gehoorzamen aan de eenvoudige wetten van de chemie. Maar op grote schaal heb je dan een mens met zenuwcellen en hartcellen en spiercellen die leeft voor abstracte entiteiten als 'geluk', die zich slecht voelt wanneer hij een aflevering van prison break gemist heeft, die wel geeft om de wereld maar eerst een pita wil eten, die een mening heeft en het internet uitvindt om ze te verkondigen, …
En het feit dat alles wat we denken en voelen terug te brengen is to vurende neuronen, die helemaal niets voelen maar gewoon doen wat ze moeten doen. Komt er een signaal dan vuren ze, komt het niet, dan niet. Eenvoudig, zo'n binair bestaan. Maar wat ze niet weten is dat ze allemaal een beetje bijdragen tot het enorm complexe wezen dat de mens is.
En daarbij komt nog eens dat al die dingen geëvolueerd zijn uit hoopje plankton.
Fantastisch! Mooi! Leukleukleuk!
Nog iets mooi: mystieke ervaringen. Ervaringen van pure gelukzaligheid. Ik heb ze soms op de fiets wanneer ik naar muziek aan het luisteren ben en het liedje perfect past bij wat ik om me heen zie. De soundtrack van het leven. Alsof alles perfect in mekaar zit. Ook jullie kunnen delen in deze gelukzaligheid met 'Tom's fietsplaylist', vanaf vandaag voor iedereen beschikbaar:

Substitute - Absynthe Minded
Can't Stop - Red Hot Chili Peppers
Heartbeats - The Knife
Bagagedrager - Spinvis
Don't Mug Yourself - The Streets
The Great Beyond - R.E.M.
Soft Foot Shuffle - Magnus
Uhn Tiss Uhn Tiss Uhn Tiss - Bloodhound Gang
Don't Look Back in Anger - Oasis
feel good inc - gorillaz
Weak Become Heroes - The Streets
Carry one - Admiral Freebee
Hey Julie - Fountains of Wayne
Virtual Insanity - Jamiroquai
Einstein Brain - Admiral Freebee
Wespen op de appeltaart - Spinvis
Little By Little - Oasis
Ik Wil Alleen Maar Zwemmen - Spinvis
Horse With No Name - Neil Young
Zebra - John Butler Trio
Dry Your Eyes - The Streets
Everything for Free - K's Choice
Moddersmoel - De Mens
Why Does It Always Rain On Me - Travis
Zonder Verlangen - De Mens
N' Oubliez Jamais - Joe Cocker
De Fanfare Van Honger En Dorst - Jan De Wilde
Sultans Of Swing - Dire Straits
Killing in the Name - Rage Against the Machine
Bohemian Rhapsody - Queen
Whistles Of The Wind - Flogging Molly
Here Comes Your Man - Pixies
Once Around The Block - Badly Drawn Boy
Einde Van De Eeuw - De Mens
Porcelain - Moby
La Noyée - Yann Tiersen
No One Knows - Queens of the Stone Age
Friendly Ghost - Eels
Country House - Blur
Carelessly Dating - Novastar
Money For Nothing - Dire Straits
Canned Heat - Jamiroquai
Mexican Wine - Fountains of Wayne
Is dit nou later - Stef Bos
Morgen Komt Ze Thuis - Yevgueni
Summer In The City - Joe Cocker
Deeper Underground - Jamiroquai
Voor nu - Stef Bos
Jimmy (De Eenzame Fietser) - Boudewijn de Groot
kkk took my baby away - Ramones
Mediterranean Sea - Admiral Freebee
Allemaal Door Jou - Bart Peeters
Listen now - The Knife
I Like Birds - Eels
Paradise In Me - K's Choice
Summer's Here - Magnus
Estampida - ska-p
Peaches - The Presidents Of The United States Of America
Als Ze Lacht - Yevgueni
Stop Crying Your Heart Out - Oasis
Romeo And Juliet - Dire Straits
Addicted To Bass - Puretone
Highwayman - Johnny Cash
Fresh Feeling - Eels
Déménage Mondiale - AedO
Scar Tissue - Red Hot Chilli Peppers
French Movies - Magnus
You Can Leave Your Hat On - Joe Cocker
Ever Fallen in Love - Nouvelle Vague
Too Many Happy Faces - K's Choice
For Tomorrow - Blur
Indian summer - Ozark Henry
Punk of Yo - 't Hof van Commerce


Enige catch is dat je tijdens die mystieke ervaringen niet plots overtuigd mag worden van het bestaan van een God. Dat verpest het hele moment en relativeert vooral de prestatie van deze muzikanten.


Enfin de wereld is mooi net als het leven en de mensen. En alle lezers van deze post zijn fantastisch. Proficiat!

KOFFIE ES DRUHS!!!

Elke dinsdag- en woensdagochtend volg ik een les, tijdens de welke ik steeds meer inzicht krijg in de theorieën van de sociale psychologie. Helaas is het een les moleculaire biologie. De belangrijkste psychologische gebeurtenissen spelen zich dan ook voor de les en in de pauze af. Het begint met mijn aankomst. De les bestaat speciaal voor de mensen van het tweede jaar biotechnologie, een groep waar ik niet toe behoor. De enige persoon die ik ken is een andere erasmusstudent. Hij is tof, maar wanneer je een mopje maakt lacht hij eerst luid, waarna hij je laatste twee woorden mompelend herhaalt. Soms aan een snelheid van 7 keer per minuut (parallel aan de snelheid waarmee ik mopjes maak, hahaha). Dat kan dus tot irritatie leiden, maar er is geen alternatief, dus 'sta' ik bij hem. Soms voelt dat nogal zielig. Hij 'staat' daarboven bij enkele andere mensen. Het komt er dus op neer dat ik, de zieligste persoon, zwijgend bij de persoon sta die zwijgend bij andere personen staat. Des morgens kom ik toe en loop ik naar mijn groepje 'vrienden'. Het is er stil en ik kan niet tegen stiltes. Ik begin in mijn beste italiaans, dat nog ver onder het slechtste italiaans van een amerikaanse maffiosi met een spraakgebrek ligt, over het weer, over dat ik moe ben want ja, het is wel vroeg hé, en over koffie. Aaaah koffie, als die automaat er niet was geweest zouden plots alle gesprekken stilvallen. Omdat de link tussen koffie en het populairste gesprekonderwerp: moe zijn, nogal duidelijk is, voel ik me vaak genoodzaakt een bekertje koffie te drinken. Ik lust dat wel niet, maar hé, dat is dan weer voer voor een nieuw gesprek over de eet- en drinkgewoontes van mijn land. Die cafeïne in mijn lijf leidt wel tot een gigantisch placebo effect. Ik voel me het tweede deel van de les precies alsof ik speed gepakt heb, en ik vermoed dat de professor een beetje bang wordt van mijn griezelig wijd opengesperde ogen.

Na de les vlucht ik zo snel mogelijk weg. De andere erasmusstudent voert dan ongetwijfeld nog enkele interessante gesprekken over hoe de eerste trede van de trap van het auditorium iets hoger is dan de rest waardoor je valt wanneer je niet oplet. Wat is het toch met mensen die wetenschappen studeren dat hen zo oninteressant maakt. Bovendien is er ook niemand te vinden die werkelijk geïnteresseerd is in wat hij studeert. Wetenschap is een soort noodzakelijk kwaad dat niet vereenvoudigd mag worden door kritische studie, maar dat als een gigantische brok onsamenhangende brei in de kop gestampt moet worden. Het liefst ook via dezelfde zinsconstructies die de professor in de les gebruikte en die door iedereen letterlijk neergepend worden. Stel je voor dat je op het examen 'deeltje' zegt en dat het eigenlijk 'partikel' moest zijn...
Laat ik even nuanceren door te zeggen dat ik 4 mensen ontmoet heb in die les. Maar we weten allemaal dat een wetenschappelijke (!) studie bewezen heeft dat 98% van de ongenuanceerde indrukken compleet correct zijn.

Maar om nog even terug te komen op die sociale psychologie:
Door mijn beperkte taalkennis en het feit dat ik niet in die richting zit, bevind ik me daar in een positie die ik heel griezelig vind. Zeker als ik denk dat er mensen zo'n leven lijden (pun intended). Je zit voortdurend in je eigen hoofd. Je bent een eiland en de rest niet en je voelt ze kijken. Elke beweging die je maakt moet er één zijn die je bedoelde, alsof je compleet op je gemak bent en geen mensen nodig hebt om tegen te praten. Dan ga je even naar het toilet, en wanneer je terugkomt ga je naar een groep waar niemand je echt gemist heeft, je zoekt ergens een gat tussen twee mensen en gaat erachter staan in de hoop dat ze je aanwezigheid opmerken en een beetje opzij gaan. En dan maar wachten tot je iets van het gesprek verstaat, en hopen dat er ergens een stilte valt die lang genoeg duurt om er een mopje in te gooien. En dan de echo van je twee laatste woorden horen.

Gewoon en bizonder

Ergens thuiskomen is zalig. Een plaats waar je doorweekt van de regen binnenkomt, wetende dat je 5 minuten later glimlachend op die fietstocht zal terugkijken. Ik ben heel blij dat mijn kot hier zo'n plaats is. Vreemd toch hoe relatief een begrip als 'thuis' is. Je hebt enkel een basis, een Frank Bomans, nodig en de rest bouw je er gewoon rond. Het is gewoon een plaats waar je echt jezelf kan zijn. Gewoon en bizonder. Dát is thuis!
Met als Frank Bomans de drievuldigheid frigo-bed-laptop en errond wat posters tegen de muur gesmeten als personal touch is het al gebeurd. Archeologen die binnen 1000 jaar deze resten opgraven zullen denken dat dit de permanente verblijfplaats was van dé Tom Mahy. Hier begon het allemaal. De bescheiden maar opvallend polyvalente boekenverzameling en de vele gigabytes aan filmmateriaal waren duidelijke drijfveren die de creativiteit van Tom reeds op jonge leeftijd triggerden. We hebben dan ook goede redenen om te geloven dat zijn geniale geest reeds hier, in Bologna, de perfectie benaderde. Verschillende onderzoeken binnen de servers van het allereerste internetsysteem hebben bovendien uitgewezen dat Tom dan reeds over een openbaar forum beschikte waarmee hij honderden levens per dag veranderde. Van her en der kwamen mensen naar hun computers om te lezen hoe hij alledaagse dingen omtoverde in de spannendste, meest avontuurlijke en meest dolkomische verhalen die ons tot nog toe bekend zijn, en dat bovendien in het vloeiendste proza dat slechts af en toe een dt-fout bevatte.
Ik weet dat Tom reeds gestorven is en ik weet ook dat ik als journalist objectief behoor te zijn, maar voor één keer wil ik, op eigen risico, de regels van het vak overtreden en zeggen: Tom, bedankt!

Erover?
In volgende post plan ik mijn begrafenis. Spannend en avontuurlijk!

Hier zijn foto's van mijn kot.