Slecht nieuws

Aaaaaaaaaaaaaa Ipod kapot.
Voor het eerst in mijn leven had ik tastbaar geluk gevonden. Tastbaar in die zin dat je weet wanneer je het bezit. Ik vond het eerder moeilijk om dingen als vriendschap, liefde of artistieke erkenning in mijn broekzak te steken. Die Ipod ging niet alleen moeiteloos in mijn zak, er bleef zelfs nog genoeg plaats over voor mijn sleutels. En ja, Freddy bracht geluk. Freddy is de naam van de Ipod, die had ik uitgevonden in de hoop dat het apparaat zich geapprecieerd zou voelen en bijgevolg zou blijven werken. Maar het mocht niet zijn.
Uiterlijk lijkt er niets aan de hand. Ik zie nog steeds good old Freddy, die op moeilijke momenten perfect wist welk liedje te kiezen om me beter te doen voelen. Op zomerdagen die uitpuilden van verwachtingen verraste hij me keer op keer met 'Summer's here' van Magnus of 'I like birds' van Eels. In rustige nachten begeleidde hij mij met Stan Getz en Norah Jones huiswaarts. Bij tegenwind gaf hij me moed met ska-p en Freddy wist maar al te goed dat ik 'Martha' van Tom Waits heerlijk vond op melancholische momenten. Enfin, ik geef toe dat er in bepaalde mate intelligent design van playlists bij kwam kijken, waarbij ik mijn eigen humeur inschatte en Freddy gebruikte om dat humeur in de juiste muziek te vertalen. Misschien heb ik meer aan mezelf te danken dan ik dacht. Maar nu hij er niet meer is en ik zonder hem probeer te vertalen apprecieer ik pas echt de rol die hij 3 jaar lang gespeeld heeft. De solo van 'don't look back in anger' klinkt niet hetzelfde uit mijn eigen mond. Ik geef zelfs ridderlijk toe dat Koen Wauters 'Domino' duizend maal beter zingt dan ik ooit zal doen. En via Freddy kon ik dan ook naar Koen Wauters luisteren zonder het gehele gewicht van die man op mijn fiets mee te sleuren. Nu moet ik die bagagedrager één keer in de week repareren, ik krijg er platte banden van. Dat is voor niemand leuk, en zeker niet voor Koen.