Vicky Cristina Barcelona

Gisteren ging ik als ware intellectueel naar de sphinx, jawel een cinémacomplex waar ik moet betalen, om de nieuwe Woody Allen film te gaan bekijken. Mijn kritische geest had ik blijkbaar, samen met mijn Kinepolis-trouw buiten laten liggen. Ik vond de film fantastisch en ik kreeg meteen al het gevoel van jaloezie dat ik bij elke Allen-film krijg.
Het verhaal gaat over de liefde en schuwt daarin geen clichés. Van in het begin krijgen we zonder bullshit van de verteller te horen wat de visie van beide meisjes op de liefde is. Vicky is nuchter en denkt na over alles wat ze onderneemt. Ze is verloofd en kijkt uit naar haar volledig uitgestipelde leven in de armen van steeds diezelfde succesvolle doch soms saaie man. Die man is een nogal zwart-witte figuur die ongeveer in elke Woody Allen-film terugkeert. Het is iemand die zich onderwerpt aan het maatschappelijke mechanisme en steeds doet wat er van hem verwacht wordt. Hij wordt rijker en rijker en koopt meer en meer zekerheid, tot het laatste restje verrassing volledig uit het leven geperst is.
Cristina is -o verrassing- helemaal het tegenovergestelde. Ze leeft van moment tot moment en van relatie tot relatie op zoek naar iets ideaals dat ze niet kan beschrijven. "Ze weet enkel wat ze niet wil", is de mooiste manier waarop het uitgedrukt wordt.
De meisjes ontmoeten Juan Antonio, in het begin een nogal stereotype spaanse player die het blijkbaar voor mekaar heeft. Hij lijkt geschoold te zijn in het leven en is uiteraard een impulsieve kunstenaar. Met voor de hand liggende uitspraken als "het leven is kort, je moet elke kans grijpen" en "je mag niet elke situatie kapotanalyseren tot alle charme eruit geperst is" slaagt hij erin de meisjes te overtuigen een weekend met hem in Oviedo door te brengen. Dat zorgt ervoor dat het verhaal, dat zich reeds in vierde versnelling bevond, nu naar vijfde schakelt.

Maar de figuren blijven natuurlijk niet zo zwart-wit. Iedereen krijgt een diepere dimensie en het einde is helemaal niet zo voorspelbaar en rooskleurig als je na het bovenstaande zou verwachten. Een zotte ex-vrouw die ongeveer in het midden van de film het verhaal ingegooid wordt is deels verantwoordelijk voor die complicaties. Voor de rest is de grootste verantwoordelijke gewoon de realiteit. Juan Antonio is nu eenmaal niet iemand die weet hoe de wereld in elkaar zit en hoe je geluk creëert, de man van Vicky is nu eenmaal niet iemand die het compleet verkeerde pad bewandelt. Het echte leven is nooit zo simpel als de strijd van de rebellen tegen the dark side.
Het is die grijsheid die ervoor zorgt dat we, nog maar eens, geen antwoorden krijgen op de vragen die ons 's nachts, alleen in bed het meest bezig houden, naast "kan ik nog in slaap vallen voor ik écht dringend naar de wc zal moeten?" natuurlijk.