You 'avin' a laf?

Gisteren was er op den internet de christmasspecial van Extras te zien. Ik wil toch even niets dan lof daarover uiten. Een uur en twintig minuten kijkplezier waarin hilariteit, ontroering en plaatsvervangende schaamte elkaar voortdurend afwisselen. Maar vooral het vraagstuk over de keuze tussen artistieke integriteit en geld/roem sprak mij aan. Op het einde van de aflevering steekt Ricky Gervais, via Andy Millman, een speech af die even toch de hele moderne media te kakken zet. Zij gehoorzaamt blind aan wat de massa wil en gooit daarmee zichzelf samen met een menigte mislukte roemgeile has-beens in de beerput van het entertainment. En die beerput wordt steeds groter, zodat steeds minder mensen eraan ontsnappen.
Opmerkelijk ook hoe Extras gaat over een figuur die Ricky Gervais zelf nooit wou worden. Andy Millman is net die kunstenaar die zijn ziel verkoopt voor roem. De mensen willen pruiken en catchphrases en dat krijgen ze ook. Terwijl Ricky Gervais zelf wel al 7 jaar aan een stuk zijn goesting doet, met roem en geld als neveneffecten. De moraal van het verhaal is net dat je voor de artistieke integriteit moet kiezen, voor wat je zelf wil doen, en niet voor wat je populair zal maken (makkelijk natuurlijk voor iemand die die keuze niet hoeft te maken). En dan maar hopen dat wat jij wil doen overeen komt met wat de mensen willen zien.

Dat alles past binnen de ruimere discussie over de definitie van kunst. Is iets wel kunst als het door niemand geapprecieerd wordt? Of is het zo dat de mening van de massa zo ver mogelijk verwijderd moet blijven van een definitie van wat kunst is. Is een film als Spiderman meer waard dan de films van Woody Allen omdat er meer mensen naar kijken? Of ligt de waarheid (er nu even vanuit gaande dat die bestaat) in het midden en is het ware kunstwerk een intelligent iets dat ook nog eens populair is?
Op welke 'objectieve' waarheid kan ik steunen als ik beweer dat die 'intelligente' film 'beter' is dan die 'domme' film (inderdaad 4 woorden tussen aanhalingstekens).
Hieraan valt onmogelijk te ontsnappen. Ik blijf vastzitten in mijn eigen definitie van kunst en zal nooit het recht hebben mensen te dwingen naar dat of dat te kijken of dit boek te lezen omdat het je bewust maakt van de absurditeit van de wereld. Daar zijn de meeste mensen ook helemaal niet naar op zoek wanneer ze op zaterdagavond naar kinepolis gaan.
De waarheid is dus slechts mijn waarheid, maar dat is geen reden om in extreem relativisme te vervallen. Ik mag er, steunend op mijn mening, toch alles aan proberen doen om die beerput kleiner te maken. En het is net dat wat Ricky Gervais met die christmasspecial probeert te doen (naast geld en roem verdienen natuurlijk).
En dat brengt mij nog maar eens bij het onderwerp van deze blog. Schrijf ik dit omdat ik erkenning wil, of omdat ik die mening kwijt wil en ergens buiten mezelf wil opslaan, zodat ik ze zelf beter begrijp? Probeer ik dingen te schrijven die ik grappig vind, of net dingen die anderen grappig zullen vinden? Staat de tekst centraal of de erkenning die ik ervoor zou kunnen krijgen?
Zoals steeds, leve het midden! Ik blijf hopen dat wat ik boeiend, grappig en interessant vind ook voor andere mensen boeiend, grappig en interessant is. Liefst in dezelfde volgorde. Ik hoop dat ik de keuze nooit zal moeten maken.

En in tussentijd kan ik nog een beetje jaloers zijn op Ricky Gervais.

Tussenstand

Ik ben vandaag 3 maanden en 17 dagen in Bologna. Morgen keer ik voor het eerst terug naar Gent, met het vliegtuig. Ik moet wel enkele kilo's meer betalen voor mijn verruimde geest. Ik hoop trouwens dat de persoon naast mij daar gaan last van zal hebben.
Ik moet de hele tijd denken aan hoe moeilijk het wordt om met de gewone mensen, het plebs zeg maar, te praten in België. Die leven daar maar in hun dorpen, blij als ze eens naar de grote stad tien kilometer verder kunnen. Ze zijn zich amper bewust van de aanwezigheid van andere landen met andere steden en daarrond andere dorpen met mensen die zich amper bewust zijn van hen. En ik, een wereldreiziger, moet met die mensen een gesprek voeren. Ik weet wel dat ik die mensen vroeger vrienden en familie noemde, maar u moet weten dat dat een tijd was waarin de echte Tom, die op het hoogtepunt van zijn capaciteiten, nog niet bestond.
Enfin, ik moet nu ook niet teveel gaan opscheppen hé. Die mensen hebben op zich niets misdaan. Ik zal dan ook wel doen alsof ik gesprekken over de patattenoogst en over FC Poelkappele interessant vind. Maar heel stilletjes in mijn hoofd zal ik weten dat we nooit meer een gesprek op hetzelfde niveau zullen kunnen voeren. Daarvoor is er té veel gebeurd. Zo heb ik bijvoorbeeld eens aan iemand op straat het uur gevraagd, in het italiaans. Die persoon antwoordde mij, want hij had mijn vraag natuurlijk perfect verstaan, vervolgens deelde hij mij het uur mede en ik op mijn beurt verstond zijn antwoord perfect. Bijgevolg wist ik op dat exacte moment het precieze uur. Zo zie je maar dat Erasmus veel verder gaat dan 6 maanden lang de toerist gaan uithangen. Neen! Langzaam rol je in een nieuwe, spannende cultuur met andere gewoonten, andere gebruiken, andere gewoontes en vooral andere aspecten.
Maar niet getreurd, ook jij kan je aansluiten bij de Erasmuselite en neerkijken op iedereen die dat niet doet. Stijg in mijn achting en schrijf je nu in!

Ik kan ook pseudodichten...

... en nieuwe werkwoorden uitvinden, zoals pseudodichten.

ziehier:

Ode aan ***

O, ***
Jij bent de berg in de vlakte van het alledaags bestaan
Jij bent de Kilimanjaro voor een niet-Afrikaan
Jij bent de plotse beslissing en het gebrek aan spijt
Je breidt de ruimte uit maar verwijdert de tijd
De klik waarmee mijn denken verandert van schaal
Het labiele begin van een nieuw verhaal



Alleen heb ik geen idee wat *** moet zijn.
Suggesties zijn welkom, hoewel ik het nooit zal veranderen. Als ik dat wel zou doen zou ik een pseudogedicht op mijn blog zetten alsof ik op zoek ben naar erkenning. Wat wel een beetje zo is natuurlijk, dat past dan weer mooi in het grotere hypocriete geheel dat deze blog is.

Het zou als rap nog niet zo slecht zijn. Ik zal dan wel een gevoelige rapper als Kaye Styles nodig hebben om de intentie waarmee de tekst geschreven is gepast naar voren te brengen.

Breinsimulaties zijn de max maat

Ziehier, http://www.technologyreview.com/Biotech/19767/ , een link.

Voor wie geen zin heeft om te lezen: wetenschappers zijn erin geslaagd een succesvolle computersimulatie te maken van het belangrijkste deel van het zoogdierlijk brein. Dat impliceert dat we waarschijnlijk binnen 10 jaar een menselijk brein zullen kunnen simuleren.
'Succesvol' houdt in dat het computerbrein op dezelfde manier reageert als een echt brein op gelijkaardige stimuli. Dan is het spannend na te denken over het verschil tussen zo'n gesimuleerd wezen en een echt wezen. Ik zie geen verschillen. Exact dezelfde hersenconstructies die exact dezelfde stimuli ondergaan zullen exact hetzelfde bewustzijn hebben, met het verschil dat de ene in een virtuele realiteit leeft en de andere in de 'echte' wereld. Of misschien zijn wij de simulaties van een andere wereld en zijn onze simulaties in feite simulaties in een simulatie.

Fantastico vind ik dat. Als ik het even bombastisch mag uitdrukken brengt dit ons een stap dichter bij het overwinnen van onze biologische beperkingen. We moeten gewoon even het golfpatroon van de hersenen volledig snappen - een woensdagnammiddag stevig doorwerken - en dat patroon vervolgens in een computer steken die gekoppeld is aan een virtuele realiteit, of in een robot. Dat maakt ons in principe onsterfelijk, hoeraa!!!
Bovendien komt een wetenschappelijk gefundeerde reden om mijn tijd weg te pissen met serietjes te bekijken altijd van pas. Ik heb tijd genoeg, ik ben toch onsterfelijk en zal me nog genoeg vervelen nadat ik alles wat ik wil doen gedaan heb.

Leve de wereld!

Omdat mijn posts over het algemeen een eerder negatieve ondertoon hebben is hier vandaag voor jullie de enige echte wat-is-het-leven-mooi-post. Hoewel ik in mijn verhalen eerder het slechte naar voren breng, ben ik vanbinnen nog steeds diezelfde naïve optimist als 3 maanden geleden. Ik kan nog steeds door geluk overmand worden wanneer ik oprechte menselijke goedheid zie. Ik word ook dagelijks overvallen door een plotseling besef van de schoonheid van alledaagse dingen. Genregulatie bijvoorbeeld, toch iets heel alledaags voor het grootste deel van ons mensen. Wat een geniaal systeem is dat zeg. Dat houdt in dat cellen met hetzelfde DNA, genetisch gezien dus identitieke cellen, compleet verschillende dingen kunnen doen naargelang de omgeving waarin ze zich bevinden. Dat gebeurt via allerlei ingewikkelde chemische reacties, die zelf gehoorzamen aan de eenvoudige wetten van de chemie. Maar op grote schaal heb je dan een mens met zenuwcellen en hartcellen en spiercellen die leeft voor abstracte entiteiten als 'geluk', die zich slecht voelt wanneer hij een aflevering van prison break gemist heeft, die wel geeft om de wereld maar eerst een pita wil eten, die een mening heeft en het internet uitvindt om ze te verkondigen, …
En het feit dat alles wat we denken en voelen terug te brengen is to vurende neuronen, die helemaal niets voelen maar gewoon doen wat ze moeten doen. Komt er een signaal dan vuren ze, komt het niet, dan niet. Eenvoudig, zo'n binair bestaan. Maar wat ze niet weten is dat ze allemaal een beetje bijdragen tot het enorm complexe wezen dat de mens is.
En daarbij komt nog eens dat al die dingen geëvolueerd zijn uit hoopje plankton.
Fantastisch! Mooi! Leukleukleuk!
Nog iets mooi: mystieke ervaringen. Ervaringen van pure gelukzaligheid. Ik heb ze soms op de fiets wanneer ik naar muziek aan het luisteren ben en het liedje perfect past bij wat ik om me heen zie. De soundtrack van het leven. Alsof alles perfect in mekaar zit. Ook jullie kunnen delen in deze gelukzaligheid met 'Tom's fietsplaylist', vanaf vandaag voor iedereen beschikbaar:

Substitute - Absynthe Minded
Can't Stop - Red Hot Chili Peppers
Heartbeats - The Knife
Bagagedrager - Spinvis
Don't Mug Yourself - The Streets
The Great Beyond - R.E.M.
Soft Foot Shuffle - Magnus
Uhn Tiss Uhn Tiss Uhn Tiss - Bloodhound Gang
Don't Look Back in Anger - Oasis
feel good inc - gorillaz
Weak Become Heroes - The Streets
Carry one - Admiral Freebee
Hey Julie - Fountains of Wayne
Virtual Insanity - Jamiroquai
Einstein Brain - Admiral Freebee
Wespen op de appeltaart - Spinvis
Little By Little - Oasis
Ik Wil Alleen Maar Zwemmen - Spinvis
Horse With No Name - Neil Young
Zebra - John Butler Trio
Dry Your Eyes - The Streets
Everything for Free - K's Choice
Moddersmoel - De Mens
Why Does It Always Rain On Me - Travis
Zonder Verlangen - De Mens
N' Oubliez Jamais - Joe Cocker
De Fanfare Van Honger En Dorst - Jan De Wilde
Sultans Of Swing - Dire Straits
Killing in the Name - Rage Against the Machine
Bohemian Rhapsody - Queen
Whistles Of The Wind - Flogging Molly
Here Comes Your Man - Pixies
Once Around The Block - Badly Drawn Boy
Einde Van De Eeuw - De Mens
Porcelain - Moby
La Noyée - Yann Tiersen
No One Knows - Queens of the Stone Age
Friendly Ghost - Eels
Country House - Blur
Carelessly Dating - Novastar
Money For Nothing - Dire Straits
Canned Heat - Jamiroquai
Mexican Wine - Fountains of Wayne
Is dit nou later - Stef Bos
Morgen Komt Ze Thuis - Yevgueni
Summer In The City - Joe Cocker
Deeper Underground - Jamiroquai
Voor nu - Stef Bos
Jimmy (De Eenzame Fietser) - Boudewijn de Groot
kkk took my baby away - Ramones
Mediterranean Sea - Admiral Freebee
Allemaal Door Jou - Bart Peeters
Listen now - The Knife
I Like Birds - Eels
Paradise In Me - K's Choice
Summer's Here - Magnus
Estampida - ska-p
Peaches - The Presidents Of The United States Of America
Als Ze Lacht - Yevgueni
Stop Crying Your Heart Out - Oasis
Romeo And Juliet - Dire Straits
Addicted To Bass - Puretone
Highwayman - Johnny Cash
Fresh Feeling - Eels
Déménage Mondiale - AedO
Scar Tissue - Red Hot Chilli Peppers
French Movies - Magnus
You Can Leave Your Hat On - Joe Cocker
Ever Fallen in Love - Nouvelle Vague
Too Many Happy Faces - K's Choice
For Tomorrow - Blur
Indian summer - Ozark Henry
Punk of Yo - 't Hof van Commerce


Enige catch is dat je tijdens die mystieke ervaringen niet plots overtuigd mag worden van het bestaan van een God. Dat verpest het hele moment en relativeert vooral de prestatie van deze muzikanten.


Enfin de wereld is mooi net als het leven en de mensen. En alle lezers van deze post zijn fantastisch. Proficiat!

KOFFIE ES DRUHS!!!

Elke dinsdag- en woensdagochtend volg ik een les, tijdens de welke ik steeds meer inzicht krijg in de theorieën van de sociale psychologie. Helaas is het een les moleculaire biologie. De belangrijkste psychologische gebeurtenissen spelen zich dan ook voor de les en in de pauze af. Het begint met mijn aankomst. De les bestaat speciaal voor de mensen van het tweede jaar biotechnologie, een groep waar ik niet toe behoor. De enige persoon die ik ken is een andere erasmusstudent. Hij is tof, maar wanneer je een mopje maakt lacht hij eerst luid, waarna hij je laatste twee woorden mompelend herhaalt. Soms aan een snelheid van 7 keer per minuut (parallel aan de snelheid waarmee ik mopjes maak, hahaha). Dat kan dus tot irritatie leiden, maar er is geen alternatief, dus 'sta' ik bij hem. Soms voelt dat nogal zielig. Hij 'staat' daarboven bij enkele andere mensen. Het komt er dus op neer dat ik, de zieligste persoon, zwijgend bij de persoon sta die zwijgend bij andere personen staat. Des morgens kom ik toe en loop ik naar mijn groepje 'vrienden'. Het is er stil en ik kan niet tegen stiltes. Ik begin in mijn beste italiaans, dat nog ver onder het slechtste italiaans van een amerikaanse maffiosi met een spraakgebrek ligt, over het weer, over dat ik moe ben want ja, het is wel vroeg hé, en over koffie. Aaaah koffie, als die automaat er niet was geweest zouden plots alle gesprekken stilvallen. Omdat de link tussen koffie en het populairste gesprekonderwerp: moe zijn, nogal duidelijk is, voel ik me vaak genoodzaakt een bekertje koffie te drinken. Ik lust dat wel niet, maar hé, dat is dan weer voer voor een nieuw gesprek over de eet- en drinkgewoontes van mijn land. Die cafeïne in mijn lijf leidt wel tot een gigantisch placebo effect. Ik voel me het tweede deel van de les precies alsof ik speed gepakt heb, en ik vermoed dat de professor een beetje bang wordt van mijn griezelig wijd opengesperde ogen.

Na de les vlucht ik zo snel mogelijk weg. De andere erasmusstudent voert dan ongetwijfeld nog enkele interessante gesprekken over hoe de eerste trede van de trap van het auditorium iets hoger is dan de rest waardoor je valt wanneer je niet oplet. Wat is het toch met mensen die wetenschappen studeren dat hen zo oninteressant maakt. Bovendien is er ook niemand te vinden die werkelijk geïnteresseerd is in wat hij studeert. Wetenschap is een soort noodzakelijk kwaad dat niet vereenvoudigd mag worden door kritische studie, maar dat als een gigantische brok onsamenhangende brei in de kop gestampt moet worden. Het liefst ook via dezelfde zinsconstructies die de professor in de les gebruikte en die door iedereen letterlijk neergepend worden. Stel je voor dat je op het examen 'deeltje' zegt en dat het eigenlijk 'partikel' moest zijn...
Laat ik even nuanceren door te zeggen dat ik 4 mensen ontmoet heb in die les. Maar we weten allemaal dat een wetenschappelijke (!) studie bewezen heeft dat 98% van de ongenuanceerde indrukken compleet correct zijn.

Maar om nog even terug te komen op die sociale psychologie:
Door mijn beperkte taalkennis en het feit dat ik niet in die richting zit, bevind ik me daar in een positie die ik heel griezelig vind. Zeker als ik denk dat er mensen zo'n leven lijden (pun intended). Je zit voortdurend in je eigen hoofd. Je bent een eiland en de rest niet en je voelt ze kijken. Elke beweging die je maakt moet er één zijn die je bedoelde, alsof je compleet op je gemak bent en geen mensen nodig hebt om tegen te praten. Dan ga je even naar het toilet, en wanneer je terugkomt ga je naar een groep waar niemand je echt gemist heeft, je zoekt ergens een gat tussen twee mensen en gaat erachter staan in de hoop dat ze je aanwezigheid opmerken en een beetje opzij gaan. En dan maar wachten tot je iets van het gesprek verstaat, en hopen dat er ergens een stilte valt die lang genoeg duurt om er een mopje in te gooien. En dan de echo van je twee laatste woorden horen.

Gewoon en bizonder

Ergens thuiskomen is zalig. Een plaats waar je doorweekt van de regen binnenkomt, wetende dat je 5 minuten later glimlachend op die fietstocht zal terugkijken. Ik ben heel blij dat mijn kot hier zo'n plaats is. Vreemd toch hoe relatief een begrip als 'thuis' is. Je hebt enkel een basis, een Frank Bomans, nodig en de rest bouw je er gewoon rond. Het is gewoon een plaats waar je echt jezelf kan zijn. Gewoon en bizonder. Dát is thuis!
Met als Frank Bomans de drievuldigheid frigo-bed-laptop en errond wat posters tegen de muur gesmeten als personal touch is het al gebeurd. Archeologen die binnen 1000 jaar deze resten opgraven zullen denken dat dit de permanente verblijfplaats was van dé Tom Mahy. Hier begon het allemaal. De bescheiden maar opvallend polyvalente boekenverzameling en de vele gigabytes aan filmmateriaal waren duidelijke drijfveren die de creativiteit van Tom reeds op jonge leeftijd triggerden. We hebben dan ook goede redenen om te geloven dat zijn geniale geest reeds hier, in Bologna, de perfectie benaderde. Verschillende onderzoeken binnen de servers van het allereerste internetsysteem hebben bovendien uitgewezen dat Tom dan reeds over een openbaar forum beschikte waarmee hij honderden levens per dag veranderde. Van her en der kwamen mensen naar hun computers om te lezen hoe hij alledaagse dingen omtoverde in de spannendste, meest avontuurlijke en meest dolkomische verhalen die ons tot nog toe bekend zijn, en dat bovendien in het vloeiendste proza dat slechts af en toe een dt-fout bevatte.
Ik weet dat Tom reeds gestorven is en ik weet ook dat ik als journalist objectief behoor te zijn, maar voor één keer wil ik, op eigen risico, de regels van het vak overtreden en zeggen: Tom, bedankt!

Erover?
In volgende post plan ik mijn begrafenis. Spannend en avontuurlijk!

Hier zijn foto's van mijn kot.

Erasmusintermezzo: Sardinië

We zijn naar Sardinië geweest. Het was heel leuk. Er werd slecht weer en een woelige zee voorspeld. We namen de boot. We misten hem bijna. Dat wil zeggen dat we hem niet misten. We brachten de nacht door, poker spelend, in een fancy bar op de boot. Ik verloor. De woelige zee verdubbelde het effect van wat we dronken. We dronken veel. Het dubbele van veel is heel veel. Ik was een beetje ziek. Geslapen in een samenstelling van 4 zetels. We kwamen toe in Golfo Aranci. Ik zat op het dek, omsingeld door rotsen die uit het water staken. Ik luisterde naar Martha van Tom Waits en Ship song van Nick Cave. Wat ik zag en wat ik hoorde was één geheel. Mooi, hoe debiel het ook klinkt in een tekst als deze.
Vanuit dit stadje vertrokken er 3 treinen per dag. Statistisch gezien moesten we lang wachten. De statistiek liegt niet. We moesten lang wachten. We wandelden langs het strand. De hemel klaarde op en het werd warm. We zwommen in een impulsieve bui, en ook een beetje in de zee. We voelden ons de coolste personen uit de geschiedenis van de mensheid. Dat waren we ook een beetje. Alsof er voor ons ooit iemand in de zee had gezwommen eind oktober.
De trein kwam en wij namen hem. We stapten uit in het binnenland: Oschiri. Het dorpje was volledig verlaten. We vonden uiteindelijk water en stapten naar Lago di Coginas. 'Lago' is Italiaans. Het betekent 'meer'. Een beetje zoals 'lake' in het Engels. Of 'lac' in het Frans. We vonden een plekje vlakbij het meer, goed verborgen, en we installeerden ons tentenkamp. Er kwam een prachtige zonsondergang. We gingen vroeg slapen.
De volgende dag was heerlijk. Ik had de andere 3 leren wiezen. We hebben uren gekaart. Ik heb over de totale reis zwaar gewonnen. We wandelden een berg op. Een prachtig uitzicht over het meer. We lagen op een huisje boven op de berg op onze rug en lieten ons hoofd over de rand zakken. Het was alsof we vlogen. Echt vreemd, maar tegelijk ook fantastisch. En dat zonder bewustzijnsverruimende middelen.
We wandelden terug. We aten alles wat we nog hadden. We hadden nog sardines. We aten sardines in Sardinië. We maakten een kampvuur. We luisterden naar Bob Dylan en naar drum&bass. Op verschillende momenten.
We sliepen niet. We ruimden alles op in het donker en stapten terug naar het station. De eerste van de 3 treinen van de dag kwam niet. We dachten voor eeuwig vast te zitten in het Sardiniaanse binnenland. We sliepen op de grond in de kou. Na een uur kwam de trein. Blijkbaar was het winteruur ingetreden en wij waren dat in onze zomerse impulsiviteit helemaal vergeten.
We reisden naar de luchthaven. We speelden wies en waren lui. We vlogen naar Pisa. We aten geen pizza in Pisa. Ook geen eendenborstfilet. We namen treinen en arriveerden in Bologna. De reis was mooier dan we ooit hadden durven denken. Foto's hier.

Dames en heren, het is zover: culturele verschillen

• Heel verwarrend: de dopjes van spuitwater zijn hier blauw, en de dopjes van plat water zijn rood. Niet zo erg, zou je denken, ware het niet dat ik een afkeer heb van spuitwater. Een moment van onoplettendheid en het is van dat.

• 90% van mijn professoren zijn vrouw. Als professoren van filosofie en biologie representatief zijn voor de gehele professorbevolking en die bevolking op zijn beurt representatief is voor de totale bevolking wil dat zeggen dat er hier 90% vrouwen zijn. Which is wel nice.

• Communisme wordt hier nog als echt alternatief beschouwd.

• Veeeel lelijke graffiti, spijtig want het is echt een mooie stad.

• Er mag geen room bij je spaghetti carbonara, je zal droog eten of niet eten.

• Channel 9 van de Fast Show is geen parodie maar een exacte weergave van mediterrane tvprogramma's. De presentator, met veel te grote glimlach, schreeuwt wat woorden in de camera terwijl achter hem een of andere kerel in eekhoornpak staat spastisch te doen samen met twee schaars geklede vrouwen. Elk studiopubliek is hier ook dat van het swingpaleis.

• Geen appelmoes

• Diepvriespizza's zijn zotduur. Maar er zijn evenveel pizzakramen/winkels als frietkoten bij ons.

• Als ik om 18u kook zullen ze eerder denken dat ik laat lunch dan dat ik aan mijn avondmaal bezig ben.

• Er bestaat een werkwoord voor 'mopjes maken': scherzare. Je kan, met 'scherzo', in één woord zeggen: "eeei, ik ben maar aant lollen hé man". Op jaarbasis heel tijdbesparend.

• Men praat hier Italiaans en niet Nederlands, zoals iedereen.

• South Park is geen second grappig in het Italiaans. Het wordt gewoon vermoord. Wisten jullie trouwens dat jodenafleveringen van south park worden gecensureerd in Duitsland?

• Ontbijt=koffie.

• In het verkeer geldt het wiskundige principe: de kortste weg tussen twee punten is een lijn. Verkeersborden, -lichten en -regels zijn slechts richtlijnen. Bovendien heerst er een soort onzichtbare hand over het verkeer. Als iedereen gewoon aan zichzelf denkt en agressief de wet van de sterkste, de smalste of de meest felxibele toepast komt elkeen uiteindelijk wel op zijn eindbestemming terecht.

• Hoewel ik nog geen echte gelovige italianen ben tegengekomen slaagt men er wel in een uur lang over Darwin, creationisme en hun eventuele compatibiliteit te praten in de les.

• Minder malaria dan verwacht, wel al eens aids opgelopen, maar het was maar een beetje.

• Voor databases maakt de universiteit vooral gebruik van MS-DOS, oerdegelijk!

• Minder debiele blogs.

Foto's

Klik hier

Stream of Consciousness

"Check mij hier lopen, in Bologna en al, een italiaanse stad en ik ben helemaal geen Italiaan, maar ik ken hier gewoon mijn weg en ik volg hier les en ik heb een studentenkaart. Al die mensen hier denken dat ik Italiaans ben en ik ben hier nog maar een maand. Ah, dat meisje kijkt naar mij, haja want ik heb een hoed en dan zie ik er uit alsof ik iets te vertellen heb. Wie anders dan een ongelooflijk interessant persoon zou ooit op het idee komen om een hoed te kopen. Hé daar, mensen die ik ken. Ik ken hier mensen en die kom ik dan toevallig op straat tegen. En dan zeg ik 'ciao, come stai?' en dan zeggen zij 'bene' zoals dat van ons verwacht wordt. De meesten van ons weten zelfs nog niet hoe we moeten zeggen dat het slecht gaat, maar dat doet er niet toe want het gaat nooit slecht, en voor omstaanders zijn wij gewoon een groepje Italianen die een oppervlakkig gesprek voeren over dat zalige feestje gisteren, dat was nogal eens wat hé. Ja, maar gij waart zat ze. Gij toch ook? Ja enorm, volgende week weer hé? Natuurlijk!

Zeker erop letten dat ik 'ci vediamo' zeg wanneer we afscheid nemen en vervolgens verder door de stad, mijn stad. Hé daar, mijn fiets, hier gekocht, hier kapot gevonden, hier hersteld. Ik zet mijn muziek op en scheur door de straten. Kijk naar mij, ik ben Italiaans want ik rijd door 5 rode lichten en denk alleen maar aan mijzelf in het verkeer, maar stiekem ben ik wel naar spinvis aan het luisteren. Ik rijd naar de supermarkt waar mensen een hele uitleg tegen mij doen en ik doe alsof ik dat allemaal begrijp. Mmmm ketchup, voor bij de macaroni, zo mag het niet, maar ik doe het toch want dat is lekker. Mijn kamer, hier ziet niemand dat ik stiekem soms een eenzame erasmusstudent ben die thuis al veel vrienden heeft en niet altijd zin heeft om nieuwe te zoeken. Maar het is al weer acht uur, nog even wachten om eten te maken, anders doe ik het niet zoals dat hier hoort. Dan de deur uit op zoek naar nieuwe avonturen, of ik nu wil of niet, dat moet want het is de tijd van je leven en owee als enkele seconden van de tijd van je leven gespendeerd worden aan slapen of series kijken of nuchter zijn.

Maar kijk, ik ga uit en ben zat en iedereen is de max en begrijpt mij want in feite weet ik heel goed dat iedereen stilletjes in zijn hoofd hetzelfde denkt en voelt. Ik zou nog eens een ode aan de alcohol moeten schrijven, al hou ik al minder van haar dan twee weken geleden.

En mijn blog is al een tijdje niet geupdate, ik moet iets schrijven want anders geloof ik langzaam dat ik niet meer kan schrijven en dat is een probleem want dan gaat mijn zelfvertrouwen naar beneden en dan kan ik geen duizend meisjes meer binnendoen zoals ik dat al een maand aan een stuk aan het doen ben. Haha een mopje, ik ben wel grappig soms. Waarom gelooft niemand dat toch, ik leg ze het nochtans met handen en voeten uit. Misschien moeten ze wel allemaal eens nederlands leren, serieus, pas u eens aan ofzo.

Het probleem van een stream of consciousness is natuurlijk dat hij nooit echt eindigt …"

Kleine tegenslag.

Gans Bologna is ontploft. Totaal onverwacht in feite. Ik zat hier gewoon in mijn kamer in Via Kharkov, buiten de binnenste stadsring, te zoeken naar vakken die ik binnen de binnenste stadsring kon volgen, als plots alles binnen de binnenste stadsring van de ene seconde op de andere in rook opging. Ik besefte dan ook meteen het nutteloze van wat ik aan het doen was, dus nam ik mijn fiets en reed richting ground zero.

Het was een heel propere ontploffing. Ik weet, 'proper' is niet echt een predikaat dat doorgaans aan een ontploffing wordt toegeschreven, maar het was het enige woord dat in me opkwam, toen ik zag dat alles intact was tot en met het buitenste voetpad van de binnenste stadsring. Alleen was de drempel van dat voetpad geen drempel meer, maar het begin van een krater die ooit Bologna was. Proper nietwaar?

Ik besloot naar de faculteit van de ingenieurs te gaan, die gelukkig buiten de binnenste stadsring lag. Ik belde aan en een ingenieur deed open. Hij zag er verward uit en stelde zich niet voor, dus noemde ik hem 'ingenieur'. Ik vroeg hem wat er gebeurd was en hij vertelde me dat de meest populaire theorie momenteel was dat Bologna een labiele chemische verbinding was geworden. Voordien was er geen enkel probleem. Alle chemische krachten die binnen Bologna werkzaam waren hielden elkaar in evenwicht. Maar door een plotse kwantumfluctuatie zouden alle gebouwen plots op de kern, Piazza Maggiore, gevallen zijn. Door deze enorme massaconcentratie in één plein werd het in dat punt warmer en warmer, tot een kritische temperatuur werd bereikt en alles explodeerde.

Ik vroeg ingenieur waar Bologna dan naartoe was. Hij antwoorde dat de delen van de stad in alle richtingen waren geslingerd, maar dat was een normale zaak. Het was een voortplantingsproces. Zo kunnen de delen van deze stad voortleven in een andere. De bakstenen van Bologna worden de bakstenen van nieuwe steden. De ontploffing was een voorbeeld van pure opoffering voor de volgende generatie steden. Een onegoïstische daad die ervoor zorgde dat Bologna steeds een belangrijk plekje in ons hart zal innemen.

Ik haat erasmusblogs

Hallo iedereen!!!!!!!!!!

Goh, ik ben ondertussen bijna 2 weken in Bologna en het is echt fantastisch!!!!!!!!!!!!!!!

Het is natuurlijk even wennen aan 'the italian way', alles is zo anders en ik ben hier echt in een andere cultuur beland. Een cultuur met vliegende kamelen en waar mensen door hun mond kakken, helemaal anders, maar het geeft me alleszins een veel bredere kijk op de wereld. Ik besef nu hoe bekrompen ik eigenlijk was. België is zoo klein, en jullie beseffen dat allemaal niet en ik wel want ik ben op Erasmus. Enfin, jullie wachten waarschijnlijk ongeduldig tot ik jullie uitgebreid over het weer vertel. Wel, er ligt momenteel een hoge drukgebied boven de Middellandse zee, dat zorgt voor warme lucht en maximumtemperaturen van 30°. 's Nachts kan het wel eens koud zijn, maar dan doe ik gewoon een trui aan. Meestal is dat die groene trui die ik onlangs gekocht heb, omdat die redelijk warm aanvoelt. Maar er zijn ook nachten waarin geen trui nodig is. Onlangs was ik eens weg en ik had een trui mee en achteraf bleek dat die helemaal niet nodig was. Dat was even balen, maar voor de rest heb ik hier enkel positieve ervaringen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

En dan nu, het belangrijkste: mensen die ik hier heb leren kennen, waar jullie nooit van gehoord hebben, maar die ik toch consequent bij hun voornaam noem. Fillipo en Maria zijn echt fantastisch. Gisteren heb ik twee mopjes over Dominique gemaakt met Fillipo en ik denk dat Evi er ook mee kon lachen. Morgen gaan we allemaal samen naar Rimini om te praten over interessante topics zoals Belgisch bier en zand.

Ik heb ook twee italiaanse woorden geleerd vandaag: pigro en aspirapolvere. Het eerste betekent 'lui' en het tweede 'stofzuiger'. Ik hou jullie zeker op de hoogte van verdere ontwikkelingen op dit vlak.

Enfin, ik moet mijn perspectief nog wat gaan verruimen. Laat me vooral niet weten hoe het in dat saaie België gaat.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Tom

Alcohol: De maizena van de mensheid

Een strand van individuen. Elk persoon is een eiland met individuele zandkorrels in zijn of haar bilspleet. Sommige eilanden vormen samen een soort archipel, maar hoe smal de zee tussen twee eilanden ook wordt, ze zal nooit overbrugd worden.

Dat is dan buiten de bindingskracht van alcohol gerekend. Smijt enkele vatjes wijn en wat bakken bier op het strand en alles verandert. Mensen die elkaar pas enkele uren kennen lappen alle sociale voorschriften aan hun laars en vinden een gemeenschappelijk doel in vreemde en inhoudloze zinsconstructies in elkaars richting spuien.

De zee vol terughoudende eilanden is één feestend eiland geworden (lang leve de continentendrift!). Zandkorrels bestaan niet op zich maar enkel als deel van het grotere geheel dat het strand is. En enkele uren ervoor waren we nog alle woorden en daden aan het wikken en wegen. Zou dat mopje internationaal genoeg zijn? Verstaat dat meisje ironie? Is er iemand die filosofie interessant vindt? Ben ik niet te competitief bezig en zou ik niet rap nog een mopje maken om te tonen dat ik niet zo ben?

4 pintjes en enkele glazen wijn later: Kijk nu! Ik praat 5 talen door elkaar, zeg tegen mensen dat ze stom zijn op die exact juiste ironische toon, dans voor mezelf en niet voor wie aan het kijken is, hoef niet meer zo diep het bosje in te duiken om te gaan pissen en duik het donkere zoute water in met een hoop mensen waarvan ik de naam niet ken.

Iets later zijn we allemaal een lied aan het zingen in een taal die we nog niet verstaan. Ik vraag me af wat het doel hiervan kan zijn. Ik denk niet dat we daarmee een boodschap willen overbrengen, aangezien het lied evengoed een equivalent van de vlaamse leeuw kon zijn, wisten wij veel …

Misschien willen we tonen aan de buitenwereld dat we een toffe groep zijn, met een eigen lied. Misschien zijn we de gesprekken beu en willen we allemaal even genieten van een hersenloos moment waarin we enkel wat italiaans klinkend gebrabbel moeten uiten.

Ik weet niet waarom, maar ik weet wel dat zoiets blijft hangen. Een avond van hersenloos amusement, een kort moment zonder remmingen, zonder acteren, enkel schaamteloos de meest pure versie van jezelf kunnen zijn...

Dag 5

Ik loop nog steeds rond in een stad die niet de mijne is. Ik weet nog niet waar je het goedkoopste café kan vinden, welke maaltijd het lekkerst is in het universitair restaurant, wie de zatlappen zijn die hier altijd rondzwerven, welk verkeerslicht genegeerd kan worden, welke politieke overtuiging bij welke krant hoort, welke steegjes twee belangrijke punten verbinden, hoe vaak de bussen worden gecontroleerd op zwartrijders, …
Een mooie verklaring daarvoor ligt misschien in het feit dat ik pas begin aan mijn 5^de dag hier. Mijn 5^de fietsloze dag, aangezien ik die zwarte markt maar niet kan vinden.
Het surreële is dat je weet dat dat alles zal veranderen. Ik weet dat ik hier binnen een maand of twee waarschijnlijk thuis ben, maar die verandering gaat zo onmetelijk traag. Het is alsof je naar de evolutie van het vogelbekdier zit te kijken. Je plaatst een dier met een dikke bek in een omgeving waar een dunne bek vereist is om voedsel te verkrijgen, en dan is het een kwestie van wachten. Zo voel ik me op dit moment. Het is één van die weinige momenten waarop je de fastforwardknop des levens wil gebruiken.
Ondertussen slenter ik als toerist door Bologna, maar haal toch principieel mijn stadsplan enkel boven in noodgevallen. Het is een heel gezellige, mooie, niet te grote stad. Eergisteren ontdekte ik een stukje vol kleine straatjes met marktjes voor fruit en vlees en brood. Het is de plaats die iemand met veel zin voor romantiek en vooral veel tijd verkiest boven de supermercato. Ik weet niet of ik ooit de gemakzucht zal overwinnen, maar ik doe mijn best.

Afscheid

Afscheid is iets raars. Het vooruitzicht op afscheid zorgt voor allerlei gedragsveranderingen in jezelf en in je omgeving. Het is als het zwaard van Damocles dat aan een touw boven je hangt. Je weet dat het touw binnen enkele dagen zal breken, maar je weet ook dat je nog de tijd hebt om deze wereld nog eens goed van links en van rechts te bekijken vooraleer je een andere gaat opzoeken.

Humor is minder aanwezig en mensen zijn oprechter. Plots komt de filosoof in iedereen boven en kan iedereen een goed gesprek voeren. Zo'n vertrek haalt je even uit de oneindige sleur van vandaag, morgen en volgende week en doet je stilstaan bij volgend jaar, de toekomst, je leven.

Zo was het moment aangebroken waarop Jimmy vaarwel zei tegen de wereld waarin hij al 20 jaar thuis was. Het was een wereld waarvan de delen zich langzaam hadden samengevoegd, alsof het een sedimentatieproces was. Dat was het in feite ook. Iemand erodeerde uit Jimmy's vriendengroep, een ander bezonk erin. De delen van zijn kamer hadden zich op verschillende plaatsen van de wereld losgescheurd van hun natuurlijke habitat, om vervolgens samen deel te gaan uitmaken van Jimmy's wereld. Zelfs de straatlantaarns die hij dagelijks passeerden hadden een hele geschiedenis die voor een groot deel, maar niet volledig, met die van Jimmy samenliep.

Maar nu zouden de wegen van Jimmy, zijn vrienden, zijn kamer en de straatlantaarns scheiden. Hij zou in een wereld van andere straatlantaarns, met andere geschiedenissen terechtkomen. Het is een wereld waarin de straatlantaarns, de kamer en de vrienden eerder waren dan Jimmy. Het is een wereld die hij niet langzaam heeft gevormd, het is de wereld van anderen, waar hij ingesmeten wordt, als klein onderdeeltje van het geheel en niet als centrale punt waarrond de rest draait.

Een impulsief mens verkeert in een voortdurende toestand van naderend afscheid. Als er elke dag vanalles kan gebeuren ga je vaker stilstaan bij de objecten die vandaag toevallig deel uitmaken van je hoogst labiele wereld. De lucht is blauwer, de natuur mooier, de gesprekken interessanter en de liefde heviger. Er is geen tijd voor small talk. Vertel mij liever wat uw visie op het leven is, voor ik weg ben en het te laat is.

Of vertel het mij anders eens binnen zes maand, want dan ben ik al terug.

Verona

De avond viel. Gelukkig gebeurde dat rustig aan en stond niemand eronder. Verona was gehuld in het rode licht van de ondergaande zon.
Romeo en Natascha hadden een mooi beeld van dit alles. Ze lagen in het zachte gras van een nabijgelegen heuvel. Natascha vlijde zich in Romeo’s armen. De perfectie van dat moment had haar doen schreeuwen als ze het niet met iemand anders had moeten delen. De wetten van de sociale omgang stonden boven alles en dus ook boven haar om perfectie schreeuwend instinct.

“Wat een prachtige zonsondergang”, zei ze, “het is alsof die rode gloed de komst van de duisternis aankondigt. Alsof de zon ons nog één moment van opperste schoonheid wil geven voor ze weer even verdwijnt.”
Romeo moest zich duidelijk inhouden. “Mm”, reageerde hij.
“Volgens mij is de avondzon rood om het gebrek eraan op andere momenten te compenseren”, ging Natascha dan maar verder. “De wereld kent een overvloed aan blauw en groen, zwart en wit, maar rood, nochtans de kleur van de liefde, is nergens te vinden. De avond is dus door de natuur gemaakt als het moment van de liefde. Het korte moment van de eerste kus. Je hebt tijd tot het laatste streepje zon achter de horizon is verdwenen en dan kondigt zich de nacht van de passie aan.”
Ze had jarenlang nagedacht over deze theorie en had eindelijk het perfecte moment gevonden om hem de buitenwereld in te sturen. Ze sloot haar ogen en bewoog haar lippen in de richting van de man van wie ze zielsveel hield.
Op dat moment barstte Romeo los: “De zon gaat onder, verwijdert zich van ons, waardoor de golflengte van de zonnestralen vergroot en de frequentie dus verkleint. Licht met een lagere frequentie is roder. Alsof een bol kokende lava bewust rood licht gaat uitzenden om zijn vertrek aan te kondigen of om te compenseren voor andere kleuren. Dat moet ongeveer het debielste idee zijn dat ik ooit gehoord heb.”
De zeepbel van de perfectie waarin Natascha zich bevond begon langzaam te lekken. De realiteit druppelde binnen als plakkerige olie in een zeehond. Ze wilde iets zeggen, iets doen, maar kon het niet. Het duurde niet lang of de zeepbel explodeerde en Natascha werd overspoeld met liters pure, onaangelengde realiteit. Ze barstte in tranen uit. Vervolgens vermande ze zich, wat niet altijd gemakkelijk is voor een vrouw, en ze zei: “Ja, en liefde is volledig te herleiden tot vurende neuronen in de hersenen zeker en dus compleet repliceerbaar en voorspelbaar. Ik weiger dat te geloven en ik vraag me af hoe jij de betekenis van het woord ‘romantiek’ kan kennen met zo’n wereldbeeld.”
“Romantiek is niet iets dat in die zonsondergang zit. Alsof hij romantisch zou zijn als er niemand naar keek… ”
Natascha wist dat ze deze strijd niet kon winnen. Het argumentenleger van de wetenschap werd dagelijks aangevuld met nieuwe soldaten terwijl een romantische ziel als haar moest steunen op een legertje van kleurrijk gekleede, drinkenden en neukende rebellen, een ongelijke strijd.
Ze besloot het deze keer niet zomaar voorbij te laten gaan en gooide in één keer haar volledige romantische ziel naar buiten, een ziel die volgens Romeo niet bestond, maar hij onderging wel haar woordenstroom.
Ze vertelde over de kracht van de liefde. Hoe het de belangrijkste kracht is op de wereld, met kop en schouders voorsprong op de zwaartekracht. Het is de liefde die lippen naar elkander toetrekt. Het is de liefde die de afstand overbrugd en aangezien een over een afstand werkende kracht arbeid levert, is de liefde ook onze grootste arbeidskracht. Daar zouden ze beter eens een vakbond voor oprichten. Ze vertelde hoe de liefde van de bloem voor de zon ze ook naar boven stuwt, alsof ze gelooft in een moment van versmelting op het einde van onze oneindige tijdslijn.
Toen ze aan het hoofdstuk over liefde en magnetisme begon, werd Romeo het beu. Hij trok de stad in op zoek naar plezier, liefde of seks. Hij passeerde een balkon en zag bovenaan een meisje staan.
“Hey vreemdeling, ik ben Julia”, zei ze. “Zullen we samen naar de roodverschuiving van de zonnestralen kijken?” In nog geen tien seconden was hij boven en hij slaagde erin haar te kussen nog voor het laatste streepje zon achter de horizon verdween.

Stef Bos - Het midden II

Ik sta hier in het midden
De wereld om mij heen
De linkerkant is bloedeloos
De rechterkant van steen
Wat voor de ene liefde is
Is voor de ander haat
Alsof we zijn vergeten
Dat het midden nog bestaat

Er is geen kant te kiezen
Ze maken ons wat wijs
Ze praten over zwart en wit
Maar wijsheid is vaak grijs
De een sterft voor een god
Die de ander dood verklaard
Alsof we zijn vergeten
Dat het midden nog bestaat

En we sluiten onze poorten
Om te houden wat we hebben
We sluiten alles buiten
Alles wat ons nog kan redden
Wij zijn bang om te verliezen
Wat al lang verloren is
En we zien niet dat de weg
Naar buiten voor ons open ligt

De eenvoud gaat ten onder
In een zee van overvloed
De kudde zoekt een herder
En de wolven ruiken bloed
En de honger naar sensatie
Maakt een koning van een dwaas
Alsof we zijn vergeten
Dat het midden nog bestaat

We zoeken naar een richting
En we weten niet waarheen
Wij zijn te weinig samen
We zijn teveel alleen

Citaat

"The fact that we live at the bottom of a deep gravity well, on the surface of a gas covered planet going around a nuclear fireball 90 million miles away and think this to be normal is obviously some indication of how skewed our perspective tends to be."
Douglas Adams

Humor op tv

Humor op tv

Ik wil niet verbitterd klinken en dat is redelijk moeilijk gezien het vervolg van deze zin, maar waar gaat het naartoe met onze humor op tv.
En dan heb ik het zelfs nog niet over de verschillende vtm-gedrochten of over het 'naar temptation island kijken omdat het grappig is'. Ik vermoed dat het algemeen geweten is dat zulke programma's ons menselijk komisch talent geen eer aandoen en ik zal er hier dan ook verder niet op ingaan.

Ik wil het liever hebben over de humor op één en canvas. Als de openbare omroep al een opvoedende functie heeft, zie ik humor alleszins als een essentieel onderdeel daarvan. Het leert mensen relativeren. Het trekt foute opvattingen in het belachelijke zodat men beseft waar de fout zit.
Let op! Ik ben niet voor het censureren van debiele programma's. Ik ben eerder van mening dat men alles zou moeten zien. Iets dat ook meer en meer mogelijk wordt dankzij het internet. Ik vrees echter voor de mensen die elke dag van 's morgens tot 's avonds werken en elk vrij moment voor hun tv spenderen. Als ze dan al eens naar canvas zouden zappen, zou het goed zijn als ze daar ware kwaliteit te zien kregen en niet iets als 'de rechters'.

Wat er mij op doet denken:

Tip: hoe lach ik met racisme?

Hoe moet het niet?
Ik toon een paar stand-up comedians, liefst deze met een andere huidskleur, die zichzelf volledig prostitueren en met veel overgave de gemiddelde Turk nadoen in de zin van: "eei len len, egij een sigaretje voor mij". Dan smijt ik al die mannen in een reportage in koppen met een 'expert' erbij die nog eens benadrukt hoe onze verschillende culturen samengebracht worden door deze jongens. Ondertussen bevestig ik mooi alle vooroordelen die mensen al hadden en versterk ik de dualiteit.

Hoe moet het wel?
Het is de racist die moet geïmiteerd worden en dan liefst zo ver over the top dat echt zware racisten denken: "hmm, dat gaat wel een beetje te ver".
Ofwel moet je zo ver van de realiteit afwijken dat iedereen het genuanceerder dan dat zal bekijken. Bijvoorbeeld: een soort spel-zonder-grenzen-show waarin twee zwarten het tegen elkaar moeten opnemen. Er ligt een portefeuille op de grond tussen beiden. Degene die ze het langst kan laten liggen wint en krijgt een banaan die hij dan tevreden in een boom gaat opeten.
Hoe erger hoe liever...

Wie gechoqueerd is door het tweede en niet door het eerste snapt mijn punt niet. Het is de bedoeling mensen die discrimineren een spiegel voor te houden, niet de mensen die gediscrimineerd worden.

Ik ga er echter niet van uit dat alle humor educatief moet zijn. Toch is het een functie die door stand-up comedians vervuld kan en af en toe zou moeten worden. Hier heb je ten eerste heel héél erg slechte stand-up comedy. En als er dan al iemand iets zinnigs of iets echt grappigs vertelt, verliest dat al zijn waarde door de gigantische hype die er rond wordt gecreëerd. De mop wordt verteld, vervolgens 100 keer getoond, dan wordt de verteller in kwestie erbij gehaald die uitlegt hoe de mop juist tot stand kwam (in de zin van "iek zat gewoon op den buus en …") en als klap op de vuurpijl mag de verteller zelf zijn favoriete fragmentjes uit het Vlaamse archief laten zien plus 10 fragmenten van zijn grote held Raf Coppens.
Ze komen zoveel aan het woord dat elk woord dat ze uitspreken al zijn waarde verloren heeft.
En als er dan nog grappige mensen zouden tussenzitten…
Want in tegenstelling tot wat het debiele publiek van deze comedians laat uitschijnen, is er niets grappigs aan jezelf 10 minuten compleet belachelijk maken.

Hoe het wel moet kunnen we zien in Nederland. Mensen als Hans Teeuwen en Theo Maassen komen niet elke dag op tv. Hun shows worden uitgezonden en die zeggen meer dan genoeg. Wie genoeg zijn mond houdt zal zien dat er mensen luisteren wanneer hij die dan eens opendoet.
Eén van de shows van Theo Maassen werd vorig jaar uitgezonden op canvas. Ik kan het iedereen aanraden en er is ondertussen een nieuwe show die al lang uitgezonden had moeten worden in de plaats van comedy casino.

Tot hiertoe het afbrekende deel van deze tekst. Laten we wat constructiever zijn.

Wim Helsen vind ik, buiten het comedy casino milieu, heel grappig. Zijn show 'heden soup' heeft me echt geraakt. Nu zou hij zich gewoon 6 maanden moeten terugtrekken om dan weer te beginnen touren met een derde show.

Eén is ondertussen ook begonnen aan een herhaling van In de gloria. Naar mijn mening ongeveer de intelligentste humor ooit. Je moet zelf gewoon een doorsnee Vlaming zijn om te zien dat die sketches er knal op zitten. Onlangs werkte ik via randstad 3 dagen in een bloemenfabriek. Ik moest dozen in trucks laten. Op een bepaald moment had ik pauze en ik voelde me plots intens gelukkig omdat ik nog 2 repen van mijn leo overhad ipv één. Het hoogtepunt van mijn dag.

Ik heb nog steeds veel vertrouwen in woestijnvis, al is het ondertussen al even geleden dat er nog een mijlpaal in de Vlaamse tv-humor is uitgebracht. Ondertussen zijn er zeker veel buitenlandse dingen de moeite waard. Canvas toont met Monty Python, Fast Show, Black Books, Little Britain, The Leauge of Gentleman, Blackadder, … het beste van de Britse humor, maar er is meer dan dat. Niet alles wat van Amerika komt is volgestouwd met debiliteit. Family Guy, American Dad en South Park verdienen veel beter dan een plaatsje om 17u op kanaaltwee of TMF. Deze shows lachen met alles en iedereen. Vooral South Park zal steeds beiden kanten van elk probleem laten zien, uiteraard gekaderd in een mooi geheel van kakapipi, vloeken en harde seks, kwestie van de alle taboes te verdrijven. Ik heb het gevoel dat canvas zich niet wil associëren met tekenfilms en dat is spijtig.

Verder moet de stand-up comedy zeker niet verdwijnen, maar in de plaats van het grote aantal slechte moppen dat in Vlaanderen circuleert volledig uit te melken, kunnen we misschien ook meer buitenlands cabaret tonen. Ik vermeldde al Nederland met Hans Teeuwen en Theo Maassen, ook Youp van 't Hek en Brigitte Kaandorp zijn grappig. In Amerika is er zo veel te vinden dat er wel goede dingen moeten tussen zitten en oude shows van Woody Allen, Robin Williams of Rowan Atkinson mogen ook wel nog eens van onder het stof gehaald worden. Ik zou trouwens ook veel liever een oude show van Urbanus volledig zien in de plaats van allemaal kapotgeanalyseerde fragmentjes.

En ondertussen is het geduldig wachten op een nieuwe Buiten de Zone…

Pleidooi voor de wetenschap

Pleidooi voor de wetenschap

Ik heb een nogal blind vertrouwen in de traditionele wetenschap. Juist zou ik dat niet noemen, aangezien de wetenschap vandaag per definitie niet meer traditioneel is. Ik doe dan ook mijn uiterste best om mijn intuïtief up to date te blijven. Maar waar ik het graag wil over hebben is pseudo-wetenschap, astrologie, religie, homeopathie, telepathie, waarzeggerij, zielsleer, …

Ik ben het voorbije jaar verschillende mensen tegengekomen die in één of meerdere van deze dingen geloven. Op zich niet echt vreemd, denkt u misschien, maar voor mij was het nogal een groeiproces. Ik ben opgegroeid in een humanistisch, sterk vrijzinnig milieu en heb nooit ervaren wat het is om in iets hogers, groters te geloven.

Tegenwoordig moet ik met mensen praten die 'hun' geloof op hetzelfde niveau zetten als 'mijn' wetenschap. "Het is een keuze die ieder voor zich moet maken en het ene is op geen enkele manier beter dan het andere".

Ik was natuurlijk gechoqueerd. Ware het niet dat er op een bepaalde manier waarheid in die zin zit. Laten we even aannemen dat de enige maatstaf van het leven geluk is. Als geloof in een godsdienst mij gelukkiger maakt dan geloof in de wetenschap, dan is er verder niets dat mij kan weerhouden voor het eerste te kiezen. Die maatstaf is trouwens ook iets waar je zelf voor kiest. Mijn absolute maatstaf is waarheid, maar waarom zou dat voor iedereen zo zijn.

Er ontstaat echter een groot probleem:

In deze wereld leven, bewegen, handelen wij op basis van onze persoonlijkheid. Die persoonlijkheid krijgt vorm dankzij onze overtuigingen. Als die overtuigingen deels gestoeld zijn op pakweg de astrologie, zullen er in mijn handelen en in mijn omgang met anderen ook elementen van de astrologie zitten. Als ik blind in de newtoniaanse mechanica geloof zal ik aannemen dat een basketbal terugkaatst door de wet van actie-reactie en niet doordat de bal bezield is.

Het lijkt mij wel belangrijk dat we handelen op basis van de juiste overtuigingen en niet alleen op basis van deze die ons gelukkig maken. Als het geloof in een godsdienst die mij dicteert om mezelf op te blazen me gelukkig maakt, ben ik niet goed bezig.

Een extreem geval, ok. Wie in de intimiteit van zijn eigen woonkamer gelooft dat de wereld uit chocolade bestaat (en niet in zijn tv gaat beginnen bijten) doet in feite niemand kwaad. Maar we kunnen wel zeggen dat hij ongelijk heeft, op basis van de wetenschap. Niemand zal ook betwijfelen dat deze man ongelijk heeft. Op net dezelfde manier gelooft iedereen blind in de wetenschap als het op elementaire geneeskunde aankomt.

Waarom dan zo'n vijandigheid tegenover het wetenschappelijke denken?

Een populair argument is dat de wetenschap alle magie uit het leven zou halen. Alles wat leuk, verrassend, mooi, origineel, … is verdwijnt als je er een verklaring achter gaat zoeken.

Ik geloof niet in een ziel. Ik denk dat de mens bestaat uit organisch materiaal en niet meer dan dat. Het bewustzijn komt tot stand door chemische en elektrische reacties in de hersenen. Een patroon van vurende neuronen zorgt ervoor dat ik nadenk over wat ik vandaag zal eten. Uit onderzoek is trouwens gebleken dat wanneer we een bepaalde handeling uitvoeren of iets denken, of iets zeggen, er steeds een bepaald stuk van de hersenen actief wordt (dit wil zeggen dat er daar meer vurende neuronen aanwezig zijn dan ergens anders). Als ik bijvoorbeeld naar iets kijk is de visuele schors, achteraan de hersenen, actief.

Wanneer ik verliefd word, komt dat door een samenspel van een groot aantal factoren: visuele stimuli, hormonen, herinneringen, huidige gemoedstoestand, … Al die dingen zijn te herleiden tot vurende neuronen: ja of neen, 1 of 0, net als bij een computer.

So What?

Zorgt het besef dat mijn verliefdheid pure chemie is er dan voor dat ik plots niet meer verliefd ben? Neen. Ik ben verliefd en ik heb de gevoelens die ik heb, ongeacht hoe die tot stand komen. Verliefdheid, creativiteit, originaliteit, impulsiviteit zijn juist de meest fantastische dingen aan de mens en ze zullen er nog steeds zijn als we doorhebben hoe ze in elkaar zitten.

Ik heb een drang om te weten hoe alles in elkaar zit en ik vind niet dat er dingen zijn waar je moet afblijven. Er is geen eindpunt waarop we alles zullen doorhebben. Er zullen altijd mysteries blijven bestaan om te willen ontrafelen.

Een voor de hand liggend punt misschien, maar dankzij wetenschap en de op wetenschap gestoelde technologie leven we langer, begrijpen hoe de wereld in elkaar zit, kunnen we bellen naar elkaar, kan een totaal onbekend persoon zijn mening aan iedereen vertellen. De voordelen zijn eindeloos.

We maken de wereld kapot, maar dankzij wetenschappers weten we op welke manier we dat doen, zodat we ons gedrag kunnen goedmaken.

Even wat concreter nu.

De astrologie stelt dat alle mensen die in een bepaalde maand geboren worden dezelfde algemene eigenschappen hebben. Een ram is bijvoorbeeld dominant. Ik vind dit een heel griezelige visie. Het houdt in dat ik altijd voorbestemd geweest ben dominant te worden omdat mijn ouders op een bepaald moment in juli op een bepaalde plaats besloten hebben om een kind te maken. Mijn opvoeding, of mijn vrije wil of mijn genen hebben daar niets mee te maken. Alleen de verbinding van een paar sterren die op het moment dat ik geboren werd aan de hemel stonden bepalen wie ik (in grote lijnen) ben. De concrete invulling mag ik – hoera!!! – zelf bepalen. Dan vraag ik me af of er al relaties zijn stukgelopen omdat weegschaal en boogschutter niet bij elkaar passen.

Je moet je ook eens afvragen wie de horoscopen schrijft in de krant. Is dat een soort orakel of gewoon een freelancer die elke dag in zijn onderlijveken achter de computer zit en kijkt of de maagd nog niet genoeg miserie gehad heeft deze week.

Je kan zelfs een complete beschrijving van jezelf krijgen tot op het exacte uur van je geboorte. Nog griezeliger. Het houdt in dat je voorbestemd bent die persoon te worden van bij dat bewuste uur. Je leven beteren is dan ook niet meer mogelijk.

En dan zou de wetenschap geen ruimte geven voor vrije wil en creativiteit?

Over homeopathie weet ik niet genoeg om het volledig af te breken. Wat ik meen ervan te verstaan is dat er een minieme fractie van de ziekte wordt genomen en dat die enorm aangelengd wordt tot er ongeveer allen maar water in zit. In feite zou een verklaring van de werking ervan gevonden kunnen worden, maar er bestaat geen enkel geloofwaardig onderzoek dat de werking bevestigt. Er is natuurlijk ook het placebo-effect, maar dat heeft niets met homeopathie te maken. Ik kan ook gewoon beginnen stellen dat smarties alles genezen en dan kan ik rijk worden. Bovendien zijn smarties lekkerder dan homeopathische snoepjes.

Alle mensen die in een bepaalde godsdienst geloven raad ik ten zeerste 'The God Delusion' van Richard Dawkins aan. Hij houdt, naar mijn mening, rekening met elk argument dat je ten voordele van godsdienst zou kunnen gebruiken.

Een daarvan is dat veel mensen troost zouden halen uit het feit dat er een God bestaat die hen graag ziet. Ze gaan naar de hemel na hun dood, als ze maar braaf zijn (of genoeg mensen vermoorden).

Zever!

Als je beseft dat er geen God zit te wachten daarboven kan je tenminste ten volle van je veel te tijdelijke leven hier genieten. Je staat alleen in de gigantische kosmos, dat wel, maar alle verantwoordelijkheid ligt bij jezelf en je hebt zelf je gehele leven onder controle, ipv het in teken te zetten van een geloof in iets dat in een boek staat. Een boek dat trouwens meerdere malen zichzelf tegenspreekt en door 88 mensen geschreven, vertaald, hertaald en herschreven werd.

Ik vind het ook spijtig dat God alleen zijn aanwezigheid wil laten blijken via persoonlijke ervaringen. Dat moet zo, want als we weten dat hij bestaat is het geen geloofsartikel meer en het is net via geloof dat je in hemel komt. Daar is over nagedacht. En het komt ook allemaal zo mooi uit. Ik vraag me vaak af hoe het er daar op die concilie waar het christendom zowat gevormd is, aan toe ging. De gebroeders Grimm zijn er niets bij.

De bedoeling is dat je gelooft zonder vragen te stellen en dat je gehoorzaamt aan die meneer daar die in de plaats van God mag spreken. Als God, via die meneer, zegt dat homo's vuil zijn dan zal jij homo's vuil vinden, onderdrukken en uitsluiten. Als je gedurende je leven niets gedaan hebt dat die meneer verboden heeft of wel maar er veel spijt van hebt (maar dan wel écht hé, want als je liegt ziet God dat) dan mag je naar de hemel alwaar je je eeuwig mag gaan vervelen.

Leef eens gewoon nu! We lossen dat hemel-helprobleem wel op als het zich stelt.

Blog Online

Bij deze memorabele gebeurtenis hoort een eerste bericht. Een bericht dat overigens nooit had kunnen bestaan zonder het vooraf bestaan van deze blog.
Dit bericht zou dan ook haar oprechte dankbaarheid willen uiten tegenover de blog die haar bestaan mogelijk maakt.
De blog bestaat dan weer enkel bij gratie van de schrijver van dit bericht en die schrijver bestaat dankzij een andere reeks al dan niet toevallige gebeurtenissen; als we dan al even er van uit gaan dat er zoiets als toeval bestaat natuurlijk.