Afscheidsfeest aan de andere kant

Ik zit nu al een week tegen iedereen te zeggen dat we vanavond op Piazza Santo Stefano het feest van eeuw vieren, in de hoop dat dat een self fulfilling prophecy wordt. De eerste Erasmus studenten vertrekken en het einde is meer dan nabij. Het feest moet dus een soort culminatiepunt worden dat deze hele periode perfect samenvat. De avond die bij gebrek aan opslagcapaciteit als enige herinnering aan deze 5 maanden kan overblijven, overgeromanticeerd natuurlijk: in de herinnering is er 100 liter sangria en zijn er evenveel mensen. Het weer is prachtig - een zomernacht in januari - en de stad is nog nooit zo gezellig geweest. En we zingen en we lachen en we dansen allemaal tot de zon opkomt en onze vliegtuigen vertrekken.
De realiteit zal zijn dat het transporteren van (slechts) 65 liter sangria van de ene naar de andere kant van de stad niet al te gemakkelijk zal zijn. Voor mijn 5de glas zal ik koud hebben en zal ik nog smaken dat de sangria gemaakt is van 50cent/liter wijn. Er zullen om 9u maar een tiental mensen zijn die elkaar niet zo goed kennen, wat tot enkele pijnlijke stiltes zal leiden, en tot gesprekken over sangria, talen en examens.

Maar dat doet er niet toe! Want dat zijn alledaagse dingen die zelfs niet herinnerd worden als we dat zouden willen. Eens we vertrokken zijn begint zich in onze hersenen al langzaam een verhaal te vormen dat we later kunnen vertellen aan wie er niet was, natuurlijk een minderheid van de wereldbevolking. Ik vertel het ooit wel eens aan mijn kleinkinderen, dat opa in die nacht het gevoel had het centrum van de wereld te zijn en het eindpunt van de geschiedenis. Enfin, laat ons hopen hé.