Eén paragraaf uit het boek 'De vergissing van Descartes' van Antonio R. Damasio, de laatste van hoofdstuk 7:
"Ten slotte moeten we beseffen dat het feit dat we emoties en gevoelens als concrete cognitieve en neurale grootheden zien, niets afdoet aan hun schoonheid of gruwelijkheid, of aan hun status in de poëzie of muziek. Als we begrijpen hoe we zien of horen, doen we niets af aan wat we zien of horen, aan wat op een schilderij is afgebeeld of in een dramatische zin is verwoord. Inzicht in de biologische mechanismen achter emoties en gevoelens is alleszins verenigbaar met een romantische opvatting van de waarde die ze voor menselijke wezens hebben."
Damasio, 't ís zo!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
raak !
Ga je akkoord met Damasio, of met Tom's akkoord met Damasio? :p
in de eerste plaats met meneer damasio,
en aangezien meneer mahy akkoord gaat met damasio, denk ik dat ik onrechtstreeks ook akkoord ga met tom
x
fantastisch, de helft van mijn lezers praat met elkaar.
Een reactie posten