Writer's Block (ik dacht vroeger altijd dat dat een notitieboekje was)

Een van de vaakst gebruikte medicijnen tegen een writer's block is het creëren van iets dat over die writer's block zelf gaat. Dat is het mooie eraan. De frustratie die gepaard gaat met het niet kunnen schrijven kan je kwijt in een metatekst. Dat is al miljarden keren gedaan. Woody Allen doet het in Deconstructing Harry, een goede film die ik gisteren gezien heb over een schrijver die moet kiezen tussen de echte wereld en die van zijn fantasie, goed zijn in schrijven of goed zijn in leven. Mottige keuze wel. Ricky Gervais, onze held, doet het in Extras, een tv-show over het maken van een tv-show.
In Curb your enthusiasm praten Larry David en Jason Alexander (George Castanza uit Seinfeld) over de frustratie van de laatste. Hij geraakt aan geen enkele deftige rol omdat hij steeds weer met diezelfde figuur geassocieerd wordt (een beetje het Chandler-probleem). Hierop komen ze op het idee om een show te maken die juist over die frustratie gaat. Het verhaal van een acteur die verder wil met zijn carrière maar dat niet kan omdat iedereen "Hey George, say something funny!" blijft roepen op straat.
En Curb Your Enthusiasm is dan ook nog eens zélf fictie.

Fantastisch eigenlijk dat er altijd die nooduitgang is. Vind je niets meer op deze verdieping, klim dan gewoon een verdieping hoger en kijk door de glazen vloer naar de plaats waar je vandaan komt. Je kan natuurlijk ook overdrijven. Deze tekst zelf ligt al ergens op de 5de metaverdieping. En de vorige zin ligt nog een verdieping hoger en deze nog één. Enzovoort. En op de duur schrijf je een tekst over het feit dat je een tekst aan het schrijven bent over iemand die teksten wil schrijven maar dat niet kan en dus een metaniveau begint waarin hij schrijft over iemand die schrijft. En die laatste heet Wilfried.

Ik zou eerlijk gezegd wel wat normale ideeën willen hebben. Het verhaal van een jonge schrijver met een writer's block die het nachtleven induikt en een meisje ontmoet dat hem doet beseffen hoe kort maar mooi het leven is waardoor hij weer aan het werk kan, is niet bijster origineel. (Meta: In de vorige zin was het onderwerp iets te lang, waardoor het geheel misschien moeilijk te lezen was. De hoofdzin is: 'Het verhaal is niet bijster interessant', de rest is een bijstelling bij het woord 'verhaal').
Hetzelfde geldt voor het verhaal van de kunstenaar die in zijn eigen fantasiewereld duikt en op die manier uiteindelijk bewust wordt van hoe de wereld in elkaar zit, waarna hij een goede man/vader/vriend wordt. Ik denk dat het tijd wordt dat we weer verhalen over konijntjes beginnen schrijven. Een konijntje dat huppelt in het veld, helemaal vrij van existentiële vraagstukken en eeuwig knagende creatieve onzekerheid. Het huppelt en ziet een wortel. "Hé een wortel, lekker!", is de eenvoudige, doch meest logische gedachte die bij het diertje opkomt. Vervolgens volgt een lang maar hartverwarmend verhaal over de vriendschap tussen een konijn en een wortel. Een vriendschap die misschien niet meteen aanvaard wordt door de sociale omgeving van beide wezens. Maar op het einde krijgt ook het norse vaderkonijn een bredere visie op de wereld waardoor alles en iedereen gelukkig is terwijl we faden naar zwart. (De daarop volgende hongersnood is voer voor een ander, iets kritischer verhaal).

Ik beloof dat ik uit deze tekst zal leren wat betreft de volgende post …

Meta: Hier moet een sterke afsluitende zin staan die misschien kort verwijst naar een vorig deel van de tekst waardoor alles één geheel wordt. Vervolgens kan je met een glimlach besluiten dat je het zo slecht nog niet vond (Voorbeelden daarvan in de teksten: "Verona", "Koffie es druhs!!!" en "You 'avin' a laf?")