De weg naar wereldfaam

Na een jarenlange strijd tegen de onbekendheid ben ik er eindelijk geraakt! Jawel, ik ben gepubliceerd, en wel in één van de meest gerenommeerde tijdschriften ter wereld: Magazine 9080. Het boekje tracht al jaren een kritisch venster te bieden op het reilen en zeilen in Groot Lochristi en nu kan ook ik met trots zeggen dat ik bijgedragen heb aan dat nobel streven. En ja het is voor de zoveelste keer het Cannes-verhaal, wat anders?




De maand mei associeer ik doorgaans met de vier muren van mijn kamer, met koffie, met oneindige cursussen en een sporadisch ei in mijn broek. Dit jaar zouden deze vaste waarden echter plaats moeten maken voor de uitgestrektheid van de Middellandse Zee, voor rode lopers, voor wereldsterren die voortdurend flitstlicht weerkaatsen en voor een gezonde dosis film (je zou in de chaos van Cannes haast vergeten dat het om een filmfestival gaat). De enige constante die deze maand mei aan voorgaande verbond was dat ei in mijn broek. Gelukkig werd het bij mijn handbagage gerekend.

Ik voelde me als een undercover agent. Gewapend met een nieuw kostuum, enkele hemden, chique schoenen en het obligatoire strikje wandelde ik de Croisette op. Mijn moeder had me moeten zien, rechtop wandelend, alsof de hele wereld aan mijn voeten lag, surfend op mijn iphone alsof ik onderweg was van een meeting met de mannen van Paramount naar een drink op de yacht van Johnny Depp. Niemand die vermoedde dat achter dat strikje een nietig kleine student uit onze metropool Lochristi zat verscholen.

Jammer genoeg was er één zichtbaar accessoire, de badge, waarmee onderscheid gemaakt kon worden tussen de belangrijke mensen, zij die ongestoord de hogere regionen van het festival mochten gaan beklimmen, en onbelangrijke mensen, zij die achter sterren, genodigden, fotografen en waakhonden op straat moesten blijven staan. De waakhonden waren bovendien goed getraind in het maken van dat onderscheid en in het hersenloos volgen van de strikte regels.
De toegang tot het hart van het gebeuren werd mij dus ontzegd. Ik deed wat elk normaal mens zou doen in die omstandigheden, de realiteit ontvluchten en een van de cinemazalen induiken. Ik moet zeggen dat dat leven me wel aanstond. Het ene Argentijnse melodrama was nog niet afgelopen of ik genoot al van het volgende. De selectie bestond zeker niet alleen uit exotische, alternatieve films met een budget van 20 eurocent. Alles en iedereen werd wel op één of andere manier vertegenwoordigd. Ik zag een Franse highschool-detectivefilm in Salle Debussy, om dan buiten het centrum in Théâtre La Licorne naar een Iers oorlogsdrama te gaan kijken, met een tussenstop in Palais Stéphanie voor een Amerikaans-Zambiaanse kortfilm. Elke dag stond er zo’n virtuele wereldreis op het programma.

Af en toe maakte ik zelfs een wereldpremière mee. Op zo’n gebeuren is het fantastisch om de debuterende filmcrew te zien genieten van de hoogst mogelijke erkenning voor hun werk. Het oprechte ongeloof waarmee zo’n jonge regisseur het applaus ondergaat is prachtig. Het wakkerde tevens mijn ambitie aan om ooit op diezelfde plaats te staan.
Ondanks mijn waardeloze badge ben ik er in geslaagd een kijkje te nemen in de paviljoenen en op de filmmarkt. Dit zijn plaatsen waar duidelijk wordt dat alle regisseurs met hun films ingekapseld zijn in een wereldwijde industrie. Voor elke gerealiseerde film zijn er 20 die in een stoffige schuif blijven liggen, of nooit gedraaid worden. Die harde realiteit kon ik dan weer vergeten op één van de drinks die door het Vlaams Audiovisueel fonds georganiseerd werd. Een decadente bedoening op het Terrasse des Belges, met uitzicht op de rode loper.

Kortom, de week was een opeenvolging van absurde gebeurtenissen die amper samen te vatten valt in een afsluitende paragraaf. Ik probeer toch. Enerzijds was er de voortdurende schrik om ontmaskerd te worden. Alsof Hercule Poirot op elk moment kon opduiken en met een luide “AHA!” mijn strikje zou aftrekken. Anderszijds heb ik in mijn vermomming enorm veel opgestoken en genoten. Ik heb prachtige films gezien, interessante mensen ontmoet en enorm veel geleerd over de wereld waar ik ooit deel van hoop uit te maken. Een onvergetelijke week!