Greenberg (***)

In tijden van crisis is het moeilijk om weerstand te bieden aan de beproefde recepten van Hollywood. De se- en prequels vliegen ons alweer om de oren. De zomerplanning is opnieuw gevuld met spectaculaire rampenfilms, historische epossen en 3D-horrorfilms. Amerikaanse regisseurs die ondanks dit alles hun eigen visie kunnen uitwerken worden steeds zeldzamer.

In dat kleine groepje vinden we alvast Noah Baumbach, die in Greenberg een heel erg breekbare Ben Stiller opvoert. Het woord tragikomedie is hier zeker op zijn plaats. Roger Greenberg (Stiller) is een getormenteerde timmerman en ex-muzikant die even 'niets wil doen'. Hij verblijft gedurende enkele weken in de villa van zijn broer in LA en ontmoet daar diens assistente, Florence (Greta Gerwig). De opeenvolging van aantrekken en afstoten tussen deze twee tragische figuren is soms heel grappig, maar vooral heel pijnlijk om te zien. Er hangt voortdurend een vervreemdend sfeertje over de film, een sfeer die Baumbach versterkt via een bizarre cameravoering, profielshots, tijdsprongen, ongepaste geluidseffecten, een wissel van hoofdpersonage na vijf minuten, jumpcuts en vele andere stilistische elementen. Wie wil ondergedompeld worden in het universum van Noah Baumbach zal dus een kleine inspanning moeten doen om voorbij deze onconventionele technieken te kijken, maar het is zeker de moeite waard.

Au fond is dit een verhaal over settlen for less. We beseffen dat de dromen waarmee we de school uitgehold kwamen ongerealiseerd gebleven zijn. Het wordt tijd om onze aandelen te verkopen en in de zetel te gaan zitten. We hoeven niet meer al feestend de nacht door te steken omdat het leven te kort zou zijn, we hoeven niet meer te vechten voor het mooiste meisje van de klas, we hoeven niet meer impulsief naar Australië te vertrekken. "It's what people do, isn't it?". Greenberg denkt het leven te moeten leiden dat een jonge onbezonnen versie van zichzelf ambieerde, maar hij moet langzaamaan beseffen dat het geluk elders verscholen ligt.

Verder heeft Baumbach met deze film een ode aan de schraalheid gemaakt, en wat voor één. Na het delen van een Corona light, want er is niets anders, beginnen Roger en Florence te kussen. Wat volgt is een poging tot seks, hilarisch omwille van de klungeligheid, maar niet op de manier die we van Stiller gewoon zijn. Alles blijft doordrongen van een enorme akwardness die je haast een schuldgevoel bezorgt bij elke lach.

Voeg hierbij enkele zeer rake observaties (Rogers rant tegen de jeugd!), scherpe dialogen die vaak opzettelijk vermomde monologen zijn en een paar schitterende scenariële vondsten (de lezersbrieven). Het resultaat is een entertainende, verfrissende film die je bovendien aan het denken zet en je met een glimlach de zaal doet verlaten. Wat hebben we meer nodig?