dinsdag 13 juli 2010

Los Labios

Het is opmerkelijk hoe zeer indrukwekkende films de wereld rondreizen, van festival naar festival, maar nooit Jan Modaal en het cinemacomplex in zijn straat bereiken. Een van de slachtoffers van die schipbreuk wordt ongetwijfeld Los Labios, een Argentijns drama dat een realistische blik tracht te bieden op de gezondheidszorg in een arm stukje Argentinië.

Drie erg verschillende vrouwen (Eva Bianco, Victoria Raposo en Adela Sanchez) worden door het ministerie van volksgezondheid de regio ingestuurd om statistisch onderzoek te gaan doen en waar mogelijk medische hulp te bieden. De armzalige omstandigheden waarin de vrouwen terechtkomen en de miserie waarmee ze dagelijks geconfronteerd worden brengt ze dichter bij elkaar. Luchi, de jongste en meest fragiele van de drie heeft het moeilijk en we zien hoe langzaam een moeder-dochter relatie ontstaat tussen haar en Cocca, de robuuste dame die duidelijk haar deel miserie achter de rug heeft. Dat alles wordt op een heel subtiele manier door het hoofdverhaal geweven. We weten niet wie de dames voordien waren, of ze elkaar kenden, wat ze denken, .... Dat mysterie houdt bovendien stand gedurende de film door een magistraal gebruik van stilte boven dialoog.

Dialoog is er dan weer wel wanneer de vrouwen hun patiënten gaan bezoeken. Er worden allerlei routinevragen gesteld waarvan de antwoorden netjes genoteerd en in kaart gebracht worden. Hier valt een heel mooi contrast op tussen het wetenschappelijke, koele, statistische onderzoek waarmee de vrouwen opgezadeld zijn en de menselijkheid waarmee ze deze taak volbrengen. Ze delen aan iedereen kussen uit (vandaar de titel van de film) en behandelen elk mens met de grootste zorg en empathie. Hierbij zie je wel duidelijk het tragische en onuitgesproken besef dat er lang niet genoeg middelen zijn en dat alle empathie van de wereld nog tekort zal schieten om vele van deze mensen te redden. Wanneer duidelijk blijkt dat bepaalde scènes met patiënten wel eens documentaire zouden kunnen zijn eerder dan fictie, deel je als kijker dat tragische besef.

De vrouwen acteren op zo'n ingetogen manier dat de zeldzame emotionele uitbarstingen je naar de keel grijpen en dagenlang blijven hangen. Die beklijving wordt versterkt door de enorme hoeveelheid close-ups. Er wordt geweigerd om te tonen waar we ons bevinden, de camera zit constant op de huid van de drie vrouwen. Ook de meest subtiele geluiden zijn heel duidelijk hoorbaar. Het geheel van deze technieken zorgt voor een enorm intense beleving.

De chaotische cameravoering, gecombineerd met de lange en stille shots, het gebrek aan antwoorden en de trage pas waarmee een sfeerfilm voortsjokt kunnen de op entertainment beluste cinefiel zeker niet bekoren. Dit is zonder twijfel een saaie film voor wie er niet in meegaat en ook wie dat wel doet zal zeker eens op zijn horloge kijken, maar het is een film die blijft plakken, of u dat nu leuk vindt of niet.

U mag overigens gerust zijn, het is niet al miserie wat de klok slaat. We kunnen in deze prent ook een sprankeltje hoop vinden. Het is een meditatie over de mogelijkheid van geluk in de krochten van de wereld. Of u die mogelijkheid realistisch acht moet u zelf maar beslissen wanneer u erin slaagt de dvd te bemachtigen in een van de krochten van uw videotheek.

Geen opmerkingen: