En dan nog even gewoon het grappigste ooit van alles:
En nog iets uit The Office, niet voor gevoelige kijkers:
zondag 7 december 2008
I wish to report a burglary
Vanaf nu kan u hier, als enige plaats op het internet, ook filmpjes bekijken. Op die manier kan ik me associëren met dingen die andere mensen gemaakt hebben, en dat bespaart me toch wat tijd.
Van wal steken we met een Monty Pyhton sketch uit die goede oude tijd. Simpel doch hilarisch:
Van wal steken we met een Monty Pyhton sketch uit die goede oude tijd. Simpel doch hilarisch:
donderdag 20 november 2008
Vicky Cristina Barcelona
Gisteren ging ik als ware intellectueel naar de sphinx, jawel een cinémacomplex waar ik moet betalen, om de nieuwe Woody Allen film te gaan bekijken. Mijn kritische geest had ik blijkbaar, samen met mijn Kinepolis-trouw buiten laten liggen. Ik vond de film fantastisch en ik kreeg meteen al het gevoel van jaloezie dat ik bij elke Allen-film krijg.
Het verhaal gaat over de liefde en schuwt daarin geen clichés. Van in het begin krijgen we zonder bullshit van de verteller te horen wat de visie van beide meisjes op de liefde is. Vicky is nuchter en denkt na over alles wat ze onderneemt. Ze is verloofd en kijkt uit naar haar volledig uitgestipelde leven in de armen van steeds diezelfde succesvolle doch soms saaie man. Die man is een nogal zwart-witte figuur die ongeveer in elke Woody Allen-film terugkeert. Het is iemand die zich onderwerpt aan het maatschappelijke mechanisme en steeds doet wat er van hem verwacht wordt. Hij wordt rijker en rijker en koopt meer en meer zekerheid, tot het laatste restje verrassing volledig uit het leven geperst is.
Cristina is -o verrassing- helemaal het tegenovergestelde. Ze leeft van moment tot moment en van relatie tot relatie op zoek naar iets ideaals dat ze niet kan beschrijven. "Ze weet enkel wat ze niet wil", is de mooiste manier waarop het uitgedrukt wordt.
De meisjes ontmoeten Juan Antonio, in het begin een nogal stereotype spaanse player die het blijkbaar voor mekaar heeft. Hij lijkt geschoold te zijn in het leven en is uiteraard een impulsieve kunstenaar. Met voor de hand liggende uitspraken als "het leven is kort, je moet elke kans grijpen" en "je mag niet elke situatie kapotanalyseren tot alle charme eruit geperst is" slaagt hij erin de meisjes te overtuigen een weekend met hem in Oviedo door te brengen. Dat zorgt ervoor dat het verhaal, dat zich reeds in vierde versnelling bevond, nu naar vijfde schakelt.
Maar de figuren blijven natuurlijk niet zo zwart-wit. Iedereen krijgt een diepere dimensie en het einde is helemaal niet zo voorspelbaar en rooskleurig als je na het bovenstaande zou verwachten. Een zotte ex-vrouw die ongeveer in het midden van de film het verhaal ingegooid wordt is deels verantwoordelijk voor die complicaties. Voor de rest is de grootste verantwoordelijke gewoon de realiteit. Juan Antonio is nu eenmaal niet iemand die weet hoe de wereld in elkaar zit en hoe je geluk creëert, de man van Vicky is nu eenmaal niet iemand die het compleet verkeerde pad bewandelt. Het echte leven is nooit zo simpel als de strijd van de rebellen tegen the dark side.
Het is die grijsheid die ervoor zorgt dat we, nog maar eens, geen antwoorden krijgen op de vragen die ons 's nachts, alleen in bed het meest bezig houden, naast "kan ik nog in slaap vallen voor ik écht dringend naar de wc zal moeten?" natuurlijk.
Het verhaal gaat over de liefde en schuwt daarin geen clichés. Van in het begin krijgen we zonder bullshit van de verteller te horen wat de visie van beide meisjes op de liefde is. Vicky is nuchter en denkt na over alles wat ze onderneemt. Ze is verloofd en kijkt uit naar haar volledig uitgestipelde leven in de armen van steeds diezelfde succesvolle doch soms saaie man. Die man is een nogal zwart-witte figuur die ongeveer in elke Woody Allen-film terugkeert. Het is iemand die zich onderwerpt aan het maatschappelijke mechanisme en steeds doet wat er van hem verwacht wordt. Hij wordt rijker en rijker en koopt meer en meer zekerheid, tot het laatste restje verrassing volledig uit het leven geperst is.
Cristina is -o verrassing- helemaal het tegenovergestelde. Ze leeft van moment tot moment en van relatie tot relatie op zoek naar iets ideaals dat ze niet kan beschrijven. "Ze weet enkel wat ze niet wil", is de mooiste manier waarop het uitgedrukt wordt.
De meisjes ontmoeten Juan Antonio, in het begin een nogal stereotype spaanse player die het blijkbaar voor mekaar heeft. Hij lijkt geschoold te zijn in het leven en is uiteraard een impulsieve kunstenaar. Met voor de hand liggende uitspraken als "het leven is kort, je moet elke kans grijpen" en "je mag niet elke situatie kapotanalyseren tot alle charme eruit geperst is" slaagt hij erin de meisjes te overtuigen een weekend met hem in Oviedo door te brengen. Dat zorgt ervoor dat het verhaal, dat zich reeds in vierde versnelling bevond, nu naar vijfde schakelt.
Maar de figuren blijven natuurlijk niet zo zwart-wit. Iedereen krijgt een diepere dimensie en het einde is helemaal niet zo voorspelbaar en rooskleurig als je na het bovenstaande zou verwachten. Een zotte ex-vrouw die ongeveer in het midden van de film het verhaal ingegooid wordt is deels verantwoordelijk voor die complicaties. Voor de rest is de grootste verantwoordelijke gewoon de realiteit. Juan Antonio is nu eenmaal niet iemand die weet hoe de wereld in elkaar zit en hoe je geluk creëert, de man van Vicky is nu eenmaal niet iemand die het compleet verkeerde pad bewandelt. Het echte leven is nooit zo simpel als de strijd van de rebellen tegen the dark side.
Het is die grijsheid die ervoor zorgt dat we, nog maar eens, geen antwoorden krijgen op de vragen die ons 's nachts, alleen in bed het meest bezig houden, naast "kan ik nog in slaap vallen voor ik écht dringend naar de wc zal moeten?" natuurlijk.
woensdag 29 oktober 2008
De fundamentele waarheid over het universum
Hd gb kj zb esc kjbzeckjbzejc heoc h z eohc oz ehc hz eoc hze hhzechzihhc chzeochze cozh coz ch ze czc zochc h czo.
Cbuizuiczcuizic uich zczcoizcjichhz czhc zczhozhhoamahmq nhmcdqc zc hdsc cd cchhdshcvhjS.
Pas over 200 jaar zal men mij begrijpen.
Cbuizuiczcuizic uich zczcoizcjichhz czhc zczhozhhoamahmq nhmcdqc zc hdsc cd cchhdshcvhjS.
Pas over 200 jaar zal men mij begrijpen.
dinsdag 28 oktober 2008
Die goede oude identiteitscrisis
Aah heerlijk. Nog eens goed panikeren over levensbepalende keuzes. In de illusie verkeren dat er een juist pad is, dat mijn problemen van kosmisch belang zijn en dat iemand er een moer om geeft. Uiteraard is dat geheel vergezeld van een alles verwoestende twijfel. Een twijfel die zelfs voor Descartes te ver zou gaan. Wat moet ik doen? Op basis waarvan moet ik besluiten wat ik moet doen? Doet het er iets toe wat ik doe? Wie ben ik om de pretentie te hebben iets te doen? Is het niet beter niets te doen? Hoe heette alweer dat programma met Mark Uyterhoeven en Rob Vanoudenhoven in dat huis?
Vragen die je opeten, je consumeren, tot je alles, de wereld, jezelf zo kapotgerelativeerd hebt dat beslissen onbelangrijk lijkt.
Dan vraag ik me toch af wat het evolutionaire nut is van zo'n identiteitscrisis. Zijn mensen die zoiets doorstaan beter in staat zichzelf in te schatten, zodat ze betere keuzes maken die dan leiden tot een verhoogde fitness? Jef twijfelt of hij jager of visser wil worden. Hij kiest na lang beraad voor visser omdat hij daarvoor meer talent heeft. Hij wordt de beste visser van de stam en bezwangert bijgevolg elke vrouw met een klein, aan zichzelf twijfelend vissertje. Zo kabbelt het evolutionaire beekje verder tot we in een wereld terechtkomen waar niemand zijn eigen identiteit nog kent. Wat dan weer leidde tot uitvindingen als de identiteitskaart, maar dat is voer voor een ander verhaal.
Of is dat hele evolutionaire verhaal bullshit en is dit verschijnsel slechts een gevolg van de moderniteit. Dat lijkt mij plausibeler. Toen keuzes zich nog beperkten tot wegvluchten van de hongerige leeuw of niet zal permanente twijfel toch eerder een obstakel geweest zijn. Vandaag zijn keuzes van een heel andere aard. Nu kunnen we in alle rust en kalmte de schaamhaarshampoo naar keuze selecteren uit een afdeling van 2m bij 2m. Twijfel is positief, ze geeft me tijd om rekening te houden met de specifieke kwaliteiten van de specifieke schaamhaarshampoo's en op die manier vind ik het product dat het best bij mijn persoonlijkheid past. De volgende dag kan ik met nieuwe moed en gewassen schaamharen de wereld intrekken.
Maar die twijfel, die ongetwijfeld het gevolg is van steeds meer keuzemogelijkheden, heeft tot gevolg dat mensen ook aan zichzelf gaan twijfelen. Daaruit ontstaat dan weer het recordaantal depressies waar we vandaag mee te kampen hebben.
Depressie is het gevolg van te veel keuze, om het met een oneliner te zeggen. Het veroorzaakt bij mij een romantisch verlangen naar vroegere tijden toen alles minder ingewikkeld was en toen ik nog gewoon jager of visser wilde worden.
Maar welke van de twee?
Vragen die je opeten, je consumeren, tot je alles, de wereld, jezelf zo kapotgerelativeerd hebt dat beslissen onbelangrijk lijkt.
Dan vraag ik me toch af wat het evolutionaire nut is van zo'n identiteitscrisis. Zijn mensen die zoiets doorstaan beter in staat zichzelf in te schatten, zodat ze betere keuzes maken die dan leiden tot een verhoogde fitness? Jef twijfelt of hij jager of visser wil worden. Hij kiest na lang beraad voor visser omdat hij daarvoor meer talent heeft. Hij wordt de beste visser van de stam en bezwangert bijgevolg elke vrouw met een klein, aan zichzelf twijfelend vissertje. Zo kabbelt het evolutionaire beekje verder tot we in een wereld terechtkomen waar niemand zijn eigen identiteit nog kent. Wat dan weer leidde tot uitvindingen als de identiteitskaart, maar dat is voer voor een ander verhaal.
Of is dat hele evolutionaire verhaal bullshit en is dit verschijnsel slechts een gevolg van de moderniteit. Dat lijkt mij plausibeler. Toen keuzes zich nog beperkten tot wegvluchten van de hongerige leeuw of niet zal permanente twijfel toch eerder een obstakel geweest zijn. Vandaag zijn keuzes van een heel andere aard. Nu kunnen we in alle rust en kalmte de schaamhaarshampoo naar keuze selecteren uit een afdeling van 2m bij 2m. Twijfel is positief, ze geeft me tijd om rekening te houden met de specifieke kwaliteiten van de specifieke schaamhaarshampoo's en op die manier vind ik het product dat het best bij mijn persoonlijkheid past. De volgende dag kan ik met nieuwe moed en gewassen schaamharen de wereld intrekken.
Maar die twijfel, die ongetwijfeld het gevolg is van steeds meer keuzemogelijkheden, heeft tot gevolg dat mensen ook aan zichzelf gaan twijfelen. Daaruit ontstaat dan weer het recordaantal depressies waar we vandaag mee te kampen hebben.
Depressie is het gevolg van te veel keuze, om het met een oneliner te zeggen. Het veroorzaakt bij mij een romantisch verlangen naar vroegere tijden toen alles minder ingewikkeld was en toen ik nog gewoon jager of visser wilde worden.
Maar welke van de twee?
dinsdag 7 oktober 2008
Kort.
Eén paragraaf uit het boek 'De vergissing van Descartes' van Antonio R. Damasio, de laatste van hoofdstuk 7:
"Ten slotte moeten we beseffen dat het feit dat we emoties en gevoelens als concrete cognitieve en neurale grootheden zien, niets afdoet aan hun schoonheid of gruwelijkheid, of aan hun status in de poëzie of muziek. Als we begrijpen hoe we zien of horen, doen we niets af aan wat we zien of horen, aan wat op een schilderij is afgebeeld of in een dramatische zin is verwoord. Inzicht in de biologische mechanismen achter emoties en gevoelens is alleszins verenigbaar met een romantische opvatting van de waarde die ze voor menselijke wezens hebben."
Damasio, 't ís zo!
"Ten slotte moeten we beseffen dat het feit dat we emoties en gevoelens als concrete cognitieve en neurale grootheden zien, niets afdoet aan hun schoonheid of gruwelijkheid, of aan hun status in de poëzie of muziek. Als we begrijpen hoe we zien of horen, doen we niets af aan wat we zien of horen, aan wat op een schilderij is afgebeeld of in een dramatische zin is verwoord. Inzicht in de biologische mechanismen achter emoties en gevoelens is alleszins verenigbaar met een romantische opvatting van de waarde die ze voor menselijke wezens hebben."
Damasio, 't ís zo!
zondag 21 september 2008
Leve de fysica!
Hij leunde achterover op zijn stoel. Dit kon niet waar zijn, er moest een fout inzitten. Langzaam en geconcentreerd las hij zijn aantekeningen over. Voor de zekerheid verdiepte hij zich nogmaals in de werken van Newton en andere fysici en wiskundigen. Het klopte! Hij was op een goudmijn gestoten!
Na even twijfelen drukte hij op een knopje van de telefoon en sprak: "Elisa, kan je ervoor zorgen dat alle arbeiders binnen 10 minuten aanwezig zijn in de vergaderzaal. Dankjewel."
"Ok, meneer Frost", zei Elisa met haar schril stemmetje.
Hij stapte naar de spiegel, zorgde dat zijn das goed zat, oefende even zijn strenge doch rechtervaardige blik, en stapte de kamer uit richting vergaderzaal.
Tien minuten later had zich een menigte van simpele zielen voor hem verzameld. Hij hefte zijn linkerhand omhoog en onmiddellijk maakte het plebeïsch geroezemoes plaats voor een intense stilte. Hij schraapte zijn keel.
"Beste medewerkers, vandaag is een speciale dag die ik graag wil beginnen met een introductie in de wereld van de fysica.
Zoals u waarschijnlijk is medegedeeld in de middelbare school bestaat de fysica uit formules. Dat zijn regels die een bepaalde grootheid uitdrukken aan de hand van andere grootheden. De grootheid die ik vandaag met jullie zou willen bespreken is Arbeid, u allen wel bekend. Ze wordt uitgedrukt in Joule. Iemand die een arbeid van 10 joule uitvoert op een dag is dus verdienstelijker dan zijn collega die slechts 5 joule uitvoerde. De officiële formule die de grootheid Arbeid definieert is: A=F.s.cos(i)."
Hij schreef tegelijk de formule in het groot op het bord dat het grootste deel van de achterwand van de zaal innam.
"A is de arbeid, F de kracht die wordt uitgevoerd, s de verplaatsing waarover die kracht wordt uitgevoerd en i de hoek tussen de richting van de kracht en de richting van de verplaatsing. Je kan je met deze termen en deze formule wel een beeld vormen van wat arbeid in fysische termen is. Hoe meer kracht je uitoefent, hoe groter je arbeid, hoe langer de weg die je aflegt, hoe groter je arbeid, maar wat met die hoek. Wel, " en in zijn grijns was reeds te lezen hoe fantastisch hij zichzelf vond, "wel, de cosinus van een hoek valt af te lezen van de goniometrische cirkel." Hij tekende zo'n gedrocht op het bord. "Zoals u kan zien is de cosinus van 0° gelijk aan 1 en die van 90° gelijk aan 0. Een kracht die loodrecht staat op de verplaatsing zorgt dus voor een cosinus en dus ook een arbeid die steeds gelijk is aan 0 joule. Al loopt u de hele dag die kracht uit te voeren en al staat u nooit stil, uw arbeid blijft nul.
Laat ik het voorbeeld nemen van de mannen van afdeling E. Jullie job bestaat, simpel uitgedrukt, in het verplaatsen van dozen van een bepaald niveau op rek 1 naar datzelfde niveau op rek 2. De kracht die u daarbij uitoefent met uw handen is verticaal, ze vertrekt onderaan de doos en is naar het plafond gericht. Uw verplaatsing is horizontaal, aangezien er geen enkel niveauverschil is. Wie de doos lager of hoger tilt verspilt kostbare tijd en is dus niet geschikt voor deze job. Horizontaal en verticaal staan naar mijn weten in dit universum nog steeds loodrecht op elkaar. De arbeid die jullie uitvoeren is bijgevolg nul.
De mannen van afdeling C moeten occasioneel dozen verplaatsen over verschillende niveaus. De arbeid die zij uitvoeren is enkel te vinden in de noodzakelijke op- en neerwaartse beweging van de dozen, die, zoals ik al zei, slecht occasioneel plaatsvinden.
Wie gevolgd heeft zal begrijpen dat ik zo'n schrijnend tekort aan arbeid, in een fabriek notabene, niet ongestraft kan laten. Karl Marx zelf, de man die jullie zo opvallend vereren, maakte arbeid de hoeksteen van zijn theorie. Ikzelf ben van het principe dat een man betaald moet worden naargelang de arbeid die hij uitvoert.
Vanaf morgen zal er dan ook een drastische verandering komen in fabrieksuitgaven. Een herverdeling, zo u wil, van het geld ten voordele van de verdienstelijken. Afdeling E wordt helaas de grote verliezer, met een loon van 0€, andere afdelingen zullen een loonsvermindering ondergaan, equivalent aan de hoeveelheid kracht en verplaatsing uitgevoerd wordt zonder dat er sprake is van arbeid.
Ikzelf beantwoord de hele dag telefoons, ik typ dingen in, ik surf op het net en ik drink koffie. Allemaal complexe combinaties van krachten en verplaatsing, met voortdurend veranderende hoeken tussen de twee. Het is dan ook maar eerlijk dat ik vanaf morgen een verdubbeling van mijn loon zal ontvangen.
Dat was het, beste medewerkers, back to the job! Ik hoop jullie vandaag allen iets bijgebracht te hebben over de magische wereld waarin we leven en de opmerkelijke waarheden die de fysica ons kan verschaffen. Bedankt voor uw aandacht!"
Hij maakte een diepe buiging en rende de zaal uit.
Na even twijfelen drukte hij op een knopje van de telefoon en sprak: "Elisa, kan je ervoor zorgen dat alle arbeiders binnen 10 minuten aanwezig zijn in de vergaderzaal. Dankjewel."
"Ok, meneer Frost", zei Elisa met haar schril stemmetje.
Hij stapte naar de spiegel, zorgde dat zijn das goed zat, oefende even zijn strenge doch rechtervaardige blik, en stapte de kamer uit richting vergaderzaal.
Tien minuten later had zich een menigte van simpele zielen voor hem verzameld. Hij hefte zijn linkerhand omhoog en onmiddellijk maakte het plebeïsch geroezemoes plaats voor een intense stilte. Hij schraapte zijn keel.
"Beste medewerkers, vandaag is een speciale dag die ik graag wil beginnen met een introductie in de wereld van de fysica.
Zoals u waarschijnlijk is medegedeeld in de middelbare school bestaat de fysica uit formules. Dat zijn regels die een bepaalde grootheid uitdrukken aan de hand van andere grootheden. De grootheid die ik vandaag met jullie zou willen bespreken is Arbeid, u allen wel bekend. Ze wordt uitgedrukt in Joule. Iemand die een arbeid van 10 joule uitvoert op een dag is dus verdienstelijker dan zijn collega die slechts 5 joule uitvoerde. De officiële formule die de grootheid Arbeid definieert is: A=F.s.cos(i)."
Hij schreef tegelijk de formule in het groot op het bord dat het grootste deel van de achterwand van de zaal innam.
"A is de arbeid, F de kracht die wordt uitgevoerd, s de verplaatsing waarover die kracht wordt uitgevoerd en i de hoek tussen de richting van de kracht en de richting van de verplaatsing. Je kan je met deze termen en deze formule wel een beeld vormen van wat arbeid in fysische termen is. Hoe meer kracht je uitoefent, hoe groter je arbeid, hoe langer de weg die je aflegt, hoe groter je arbeid, maar wat met die hoek. Wel, " en in zijn grijns was reeds te lezen hoe fantastisch hij zichzelf vond, "wel, de cosinus van een hoek valt af te lezen van de goniometrische cirkel." Hij tekende zo'n gedrocht op het bord. "Zoals u kan zien is de cosinus van 0° gelijk aan 1 en die van 90° gelijk aan 0. Een kracht die loodrecht staat op de verplaatsing zorgt dus voor een cosinus en dus ook een arbeid die steeds gelijk is aan 0 joule. Al loopt u de hele dag die kracht uit te voeren en al staat u nooit stil, uw arbeid blijft nul.
Laat ik het voorbeeld nemen van de mannen van afdeling E. Jullie job bestaat, simpel uitgedrukt, in het verplaatsen van dozen van een bepaald niveau op rek 1 naar datzelfde niveau op rek 2. De kracht die u daarbij uitoefent met uw handen is verticaal, ze vertrekt onderaan de doos en is naar het plafond gericht. Uw verplaatsing is horizontaal, aangezien er geen enkel niveauverschil is. Wie de doos lager of hoger tilt verspilt kostbare tijd en is dus niet geschikt voor deze job. Horizontaal en verticaal staan naar mijn weten in dit universum nog steeds loodrecht op elkaar. De arbeid die jullie uitvoeren is bijgevolg nul.
De mannen van afdeling C moeten occasioneel dozen verplaatsen over verschillende niveaus. De arbeid die zij uitvoeren is enkel te vinden in de noodzakelijke op- en neerwaartse beweging van de dozen, die, zoals ik al zei, slecht occasioneel plaatsvinden.
Wie gevolgd heeft zal begrijpen dat ik zo'n schrijnend tekort aan arbeid, in een fabriek notabene, niet ongestraft kan laten. Karl Marx zelf, de man die jullie zo opvallend vereren, maakte arbeid de hoeksteen van zijn theorie. Ikzelf ben van het principe dat een man betaald moet worden naargelang de arbeid die hij uitvoert.
Vanaf morgen zal er dan ook een drastische verandering komen in fabrieksuitgaven. Een herverdeling, zo u wil, van het geld ten voordele van de verdienstelijken. Afdeling E wordt helaas de grote verliezer, met een loon van 0€, andere afdelingen zullen een loonsvermindering ondergaan, equivalent aan de hoeveelheid kracht en verplaatsing uitgevoerd wordt zonder dat er sprake is van arbeid.
Ikzelf beantwoord de hele dag telefoons, ik typ dingen in, ik surf op het net en ik drink koffie. Allemaal complexe combinaties van krachten en verplaatsing, met voortdurend veranderende hoeken tussen de twee. Het is dan ook maar eerlijk dat ik vanaf morgen een verdubbeling van mijn loon zal ontvangen.
Dat was het, beste medewerkers, back to the job! Ik hoop jullie vandaag allen iets bijgebracht te hebben over de magische wereld waarin we leven en de opmerkelijke waarheden die de fysica ons kan verschaffen. Bedankt voor uw aandacht!"
Hij maakte een diepe buiging en rende de zaal uit.
zaterdag 31 mei 2008
De achteruitgang
Ik weet dat het er hier gewoonlijk nogal luchtig aan toe gaat. Een mopje hier, een kwinkslag daar. Maar nu moet ik het toch even over iets serieus hebben. We leven nu eenmaal in een imperfecte wereld en soms moet daar iets over gezegd worden.
Ik wil me hier vooral richten tot de grote baas van Aldi.
Geachte meneer Aldi,
Ik ben zoals vele anderen al jaren een trouwe fan van het door u uitgebate warenhuis. Aldi biedt mij dezelfde en soms zelfs betere producten aan voor lagere prijzen. Jarenlang geniet ik al van milsamelk, piratochips en goldhornfruitsap. Vroeger stond ook de ole in dit lijstje. U weet wel waarover ik het heb, de chocoladewaffer der chocoladewaffers. Op een ingenieuze manier hebt u een anagram van het woord leo geconstrueerd dat perfect dienst kon doen als merknaam voor uw equivalent product. De ole was geboren. Een smaakverschil is er nooit geweest. Verhalen deden de ronde dat ole en leo in dezelfde fabriek gemaakt werden, maar natuurlijk lag alles aan uw verbluffend namaaktalent.
Ik betreur het echter enorm dat u ook in de laatste leo-evolutie gevolgd bent. De mannen van leo maakten een onvergeefelijke marketingfout toen ze de eeuwenoude verpakking veranderden. Ik dacht dat een man van de wereld zoals uzelf dit wel had ingezien, maar neen, u voerde een gelijklopende verandering uit in de verpakking van de ole.
De oude verpakking was fantastisch, Je verwijderde het eerste laagje en in je hand lag een zilveren schat die je reeds deed hunkeren naar de onderliggende chocolade. Maar je kon er tevens je creativiteit in kwijt. Meermaals keerde ik het bovenste papiertje binnenste buiten om er dan al lachend 'elo' of 'loe' op te schrijven, uiteraard omringd door de nodige versiering. Ook met de zilverlaag was vanalles te doen. Je kon het papiertje van enkele scheurtjes voorzien die gelijkliepen met de groeven van de koek. Ook dit leidde verschillende malen tot algemene hilariteit in mijn omgeving.
Ik wil u dan ook vriendelijk verzoeken deze evolutie - of zal ik zeggen achteruitgang - ongedaan te maken. We leven in een steeds drukker wordende wereld waarin het ver zoeken is naar die kleine pleziertjes des levens. Voor u is het een kleine moeite, voor mij een wereld van verschil.
Hartelijk bedankt,
Gerard Moens
Ik wil me hier vooral richten tot de grote baas van Aldi.
Geachte meneer Aldi,
Ik ben zoals vele anderen al jaren een trouwe fan van het door u uitgebate warenhuis. Aldi biedt mij dezelfde en soms zelfs betere producten aan voor lagere prijzen. Jarenlang geniet ik al van milsamelk, piratochips en goldhornfruitsap. Vroeger stond ook de ole in dit lijstje. U weet wel waarover ik het heb, de chocoladewaffer der chocoladewaffers. Op een ingenieuze manier hebt u een anagram van het woord leo geconstrueerd dat perfect dienst kon doen als merknaam voor uw equivalent product. De ole was geboren. Een smaakverschil is er nooit geweest. Verhalen deden de ronde dat ole en leo in dezelfde fabriek gemaakt werden, maar natuurlijk lag alles aan uw verbluffend namaaktalent.
Ik betreur het echter enorm dat u ook in de laatste leo-evolutie gevolgd bent. De mannen van leo maakten een onvergeefelijke marketingfout toen ze de eeuwenoude verpakking veranderden. Ik dacht dat een man van de wereld zoals uzelf dit wel had ingezien, maar neen, u voerde een gelijklopende verandering uit in de verpakking van de ole.
De oude verpakking was fantastisch, Je verwijderde het eerste laagje en in je hand lag een zilveren schat die je reeds deed hunkeren naar de onderliggende chocolade. Maar je kon er tevens je creativiteit in kwijt. Meermaals keerde ik het bovenste papiertje binnenste buiten om er dan al lachend 'elo' of 'loe' op te schrijven, uiteraard omringd door de nodige versiering. Ook met de zilverlaag was vanalles te doen. Je kon het papiertje van enkele scheurtjes voorzien die gelijkliepen met de groeven van de koek. Ook dit leidde verschillende malen tot algemene hilariteit in mijn omgeving.
Ik wil u dan ook vriendelijk verzoeken deze evolutie - of zal ik zeggen achteruitgang - ongedaan te maken. We leven in een steeds drukker wordende wereld waarin het ver zoeken is naar die kleine pleziertjes des levens. Voor u is het een kleine moeite, voor mij een wereld van verschil.
Hartelijk bedankt,
Gerard Moens
dinsdag 13 mei 2008
De revolutionibus solus rondus aardus
Onlangs was ik rustig aan het surfen op de golven van het internet, toen ik toevallig op Copernicus' blog terecht kwam (http://derevolutionibusorbiumcoelestium.blogspot.com/). Copernicus staat al lang bekend voor zijn linkse standpunten. Laat ons eerlijk zijn, de man zou euthanasie verdedigen in de de Derde Wereld, wil iedereen in een windmolen zien wonen en komt klaar als zijn belastingsbrief toekomt. Verder nam hij reeds in het verleden openlijk standpunten in voor homoseksualiteit, abortus, open grenzen, vrijheid van meningsuiting en AIDS.
Maar nu is onze vriend werkelijk te ver gegaan, wat mij dan ook dwingt te reageren. In zijn laatste blogpost is ons zonnestelsel aan de beurt. Hij 'bekeek' de bewegingen in de ruimte met een 'telescoop' en besloot uit zijn 'waarnemingen' dat het niet de zon is die rond de aarde draait, maar dat het net omgekeerd is en dat de aarde dus rond de zon zou draaien. Ik wil niet ongenuanceerd en gesloten voor nieuwe meningen overkomen, maar hoe in God's naam kan iemand zo dom zijn. Je moet nochtans geen gediplomeerd wetenschapper zijn om een onderzoek naar de beweging van aarde en zon te ondernemen. Het gaat als volgt: sta 's morgens op en kijk waar de zon zich bevindt ten opzichte van je huis. Laat ons als voorbeeld aannemen dat ze zich ter hoogte van je achtertuin bevindt. Blijf thuis en kijk diezelfde dag waar de zon zich 's middags en 's avonds bevindt. Controleer ook, voor de zekerheid, of je achtertuin toevallig niet van plaats veranderd is, als we dan toch deze belachelijke mening in rekening willen brengen. Als bij mirakel is dat laatste niet het geval. Om mijn argument nog meer kracht bij te zetten en Copernicus helemaal fout te bewijzen ben ik bovendien een hele dag op dezelfde plaats in mijn tuin blijven staan, kijkend in de richting van de zon. Naarmate de namiddag vorderde kon mijn nek (die meedraaide met DE ZON) de rotatiebeweging niet meer aan. In tegenstelling tot het onderzoek van meneer duurde het mijne slechts 10 uur en ik had geen 'telescoop' nodig. Gelukkig maar want wat voor belachelijk apparaat geeft je de illusie dat je rond de zon aan het draaien bent. Ik zal jullie vertellen hoe die illusie tot stand komt, één reden: drugs. Als zulk een eenvoudige waarneming Copernicus meer dan 5 jaar kost en hem tot een foute conclusie leidt kan het niet veel anders.
Er was trouwens meer. De ondergeschiktheid van de aarde aan de zon zou ook aangetoond worden door het feit dat de laatste kleiner is dan de eerste… Kijk eens rond man! De zon is kleiner dan een tennisbal, LSD-hoer! Je kan ze zelfs zien en ik kan van hier Dendermonde nog niet eens zien.
Sorry dat ik me hier zo laat gaan, maar de man maakt duidelijk gebruik van zijn wetenschappelijke positie om leugens, belachelijke verzinsels te verspreiden, iets waarvoor het internet, naar mijn bescheiden mening, niet dient. Het is de zoveelste taktiek van links om chaos te zaaien in de hoofden van onze burgers. Een romantisch verlangen naar complexiteit brengt hen daartoe. Het is nochtans allemaal niet zo moeilijk, God maakt de wereld, laat de zon errond draaien om dag en nacht te maken, steekt patatten in onze grond opdat we zouden kunnen eten en laat onze afvalproducten dienen om nieuwe patattenvelden te bemesten. En dat heeft niets met elektronen, evolutie, telescopen, homoseksualiteit of computers te maken. Live with it!
Maar nu is onze vriend werkelijk te ver gegaan, wat mij dan ook dwingt te reageren. In zijn laatste blogpost is ons zonnestelsel aan de beurt. Hij 'bekeek' de bewegingen in de ruimte met een 'telescoop' en besloot uit zijn 'waarnemingen' dat het niet de zon is die rond de aarde draait, maar dat het net omgekeerd is en dat de aarde dus rond de zon zou draaien. Ik wil niet ongenuanceerd en gesloten voor nieuwe meningen overkomen, maar hoe in God's naam kan iemand zo dom zijn. Je moet nochtans geen gediplomeerd wetenschapper zijn om een onderzoek naar de beweging van aarde en zon te ondernemen. Het gaat als volgt: sta 's morgens op en kijk waar de zon zich bevindt ten opzichte van je huis. Laat ons als voorbeeld aannemen dat ze zich ter hoogte van je achtertuin bevindt. Blijf thuis en kijk diezelfde dag waar de zon zich 's middags en 's avonds bevindt. Controleer ook, voor de zekerheid, of je achtertuin toevallig niet van plaats veranderd is, als we dan toch deze belachelijke mening in rekening willen brengen. Als bij mirakel is dat laatste niet het geval. Om mijn argument nog meer kracht bij te zetten en Copernicus helemaal fout te bewijzen ben ik bovendien een hele dag op dezelfde plaats in mijn tuin blijven staan, kijkend in de richting van de zon. Naarmate de namiddag vorderde kon mijn nek (die meedraaide met DE ZON) de rotatiebeweging niet meer aan. In tegenstelling tot het onderzoek van meneer duurde het mijne slechts 10 uur en ik had geen 'telescoop' nodig. Gelukkig maar want wat voor belachelijk apparaat geeft je de illusie dat je rond de zon aan het draaien bent. Ik zal jullie vertellen hoe die illusie tot stand komt, één reden: drugs. Als zulk een eenvoudige waarneming Copernicus meer dan 5 jaar kost en hem tot een foute conclusie leidt kan het niet veel anders.
Er was trouwens meer. De ondergeschiktheid van de aarde aan de zon zou ook aangetoond worden door het feit dat de laatste kleiner is dan de eerste… Kijk eens rond man! De zon is kleiner dan een tennisbal, LSD-hoer! Je kan ze zelfs zien en ik kan van hier Dendermonde nog niet eens zien.
Sorry dat ik me hier zo laat gaan, maar de man maakt duidelijk gebruik van zijn wetenschappelijke positie om leugens, belachelijke verzinsels te verspreiden, iets waarvoor het internet, naar mijn bescheiden mening, niet dient. Het is de zoveelste taktiek van links om chaos te zaaien in de hoofden van onze burgers. Een romantisch verlangen naar complexiteit brengt hen daartoe. Het is nochtans allemaal niet zo moeilijk, God maakt de wereld, laat de zon errond draaien om dag en nacht te maken, steekt patatten in onze grond opdat we zouden kunnen eten en laat onze afvalproducten dienen om nieuwe patattenvelden te bemesten. En dat heeft niets met elektronen, evolutie, telescopen, homoseksualiteit of computers te maken. Live with it!
zondag 4 mei 2008
Biogeografie
Gregory nam zijn cursus biogeografie, legde die op tafel, ging ervoor zitten, sloeg hem open en richtte zich op de eerste zin: ‘The worldwide distribution of our species, Homo Sapiens, has its roots …’
“Misschien moet ik iets drinken”, dacht hij, “studeren gaat dan altijd beter. En koekjes erbij, mmm, ik denk dat er nog pim cakes in de kast liggen. Nu ik toch op weg ben naar de keuken kan ik evengoed één keer naar dat plastic basketgoaltje shotten. Oei, mis, ok blijven smijten tot ik driemaal na elkaar scoor. Shit ik ben al 10 minuten aant gooien en ik moet eigenlijk studeren. Laatste shot. Yes! Ha ja fristi en koekjes. Eerst even naar het toilet, dat moet gebeuren, daar kan ik toch niet aan doen. Hé, een humo van 3 maand geleden en ik heb die nog niet gelezen. Ok, we lezen juist Kamagurka en Hugo Matthijsen en dan studeren. Of neen, eerst fristi en koekjes, aha er zijn inderdaad nog pimcakes. Terug naar mijn kamer, even drinken van het glas, koekje eten en terug naar de cursus!”
‘The worldwide distribution of our species, Homo…’
“Haha homo”
‘…Sapiens, has its...’
“Draad kwijt, opnieuw”
‘The worldwide distribution of our species, Homo Sapiens, has its…’
“Hmm, toch heerlijk dat ik hier zit te studeren over het verspreidingspatroon van mensen 1 miljoen jaar geleden en dat ikzelf eigenlijk een evolutionair product ben van die mensen. Zij moesten honderden kilometers afleggen om te vluchten voor opkomende ijstijden en predatoren, terwijl ik te lui ben om 10 kilometer te fietsen en op jacht ga in de Aldi. Ik vraag me af of die mannen woorden hadden voor dingen als depressie, verveling, goesting, liefde en fluostift. Hé een fluostift, zou hij kunnen blijven rechtstaan… Jup, nu een lat erop, en een tweede fluostift. Hah mooie constructie,2 gommen op de uiteinden van de lat, dat zijn de motoren. En dan … Gregory… je bent aan het knutselen met schrijfgerei, dat is tijdverlies in zijn puurste vorm, studeer verder!”
‘The worldwide distribution of our species…’
“Lang geleden dat ik gitaar gespeeld heb, en ik wil ooit een beroemde zanger worden. Ik MOET nu spelen want anders komt dat er nooit van, ik moet mezelf dwingen soms. Wel maar een kwartier want eigenlijk moet ik ook wel studeren…
Dat was leuk, nog even wel die nieuwe zin die ik geschreven heb voor dat laatste liedje opschrijven, anders vergeet ik die. Dat moet echt wel op de computer want papiertjes verlies ik toch altijd. Haja, ik heb mijn laptop uitgeschakeld gisteren. Nog rap een liedje spelen terwijl hij opstart….
Ok, dat is gebeurd, nu toch even rap kijken of ik geen mails heb, misschien is er iets belangrijk bij waarop ik vandaag nog moet antwoorden… geen mails … wel een nieuwe post op die blog over neurowetenschappen, dat ziet er interessant uit. Ik zou hem moeten lezen want ik wil neurowetenschapper worden en dan is het belangrijk dat ik meeben met nieuwe ontwikkelingen op dat vlak. Waaw, interessante blog, ik moet zeker ook de rest eens lezen, maar nu niet want ik moet studeren, of pak nog eentje…
Dus wij leggen beter een examen af op dezelfde plaats dan waar we gestudeerd hebben. Dat moet door linken zijn die ons associatief geheugen tijdens het studeren legt en tijdens het examen ophaalt. Heel interessant. Ik zou beter studeren in Auditorium A op de Blandijn dan. Ahja studeren, nu Gregory, nu!”
‘The worldwide distribution of our species, Homo Sapiens, has its roots in the early Pleistocene …’
“Pleistoceen, wanneer was dat ook alweer. Even zoeken op Wikipedia, Ok van 1,808,000 to 11,550 jaar geleden. Das lang geleden.”
‘The worldwide distribution of our species, Homo Sapiens, has its roots in the early Pleistocene …’
“Het is hier precies zo donker, misschien toch even beter het licht gaan aansteken. En nog een koekje… Shit! Ik moest Tom vandaag nog bellen, misschien toch beter nu want anders vergeet ik dat en het is belangrijk. Naar beneden om de telefoon…”
“Hé Tom, ça va”
“Ja ze, gij?”
“Alles ok, zwaar aant studeren hé, het is voor vanavond, ik bel even om te weten of dat nog doorgaat”
“Ja ze”
“Is het ok als ik pas tegen neger uur kom, ik heb nog redelijk veel te doen.”
“In principe mag je komen wanneer je wil, zelfs nu al.”
“Nu al, cool. Maar ik ga wel nog even voortdoen, pak dat ik binnen een uurtje vertrek.”
“ça va, tot straks”
“Joow”
“Ok, nog een uur, dan moet ik echt wel beginnen nu, terug naar boven.”
‘The worldwide distribution of our species, Homo Sapiens, has its roots in the…’
"Hoeveel moet ik nog doen eigenlijk, even door bladeren, jak veel tekst, nog 3 bladen en ik heb gedaan met deel één van puntje één van de inleiding. Ok, nu heb ik toch al een doel voor vandaag. Allons-y!”
‘The worldwide distribution of our…’
“Shit, ik moet die tekst nog schrijven over dat telkens wanneer je probeert te studeren de meest onbelangrijke dingen plots belangrijk worden en je alles doet om maar niet te moeten begrijpen wat er in die cursus staat. Ik ga dat eerst doen…”
----------------------------------------------------
Geschreven na het ordenen van al mijn films volgens regisseur.
“Misschien moet ik iets drinken”, dacht hij, “studeren gaat dan altijd beter. En koekjes erbij, mmm, ik denk dat er nog pim cakes in de kast liggen. Nu ik toch op weg ben naar de keuken kan ik evengoed één keer naar dat plastic basketgoaltje shotten. Oei, mis, ok blijven smijten tot ik driemaal na elkaar scoor. Shit ik ben al 10 minuten aant gooien en ik moet eigenlijk studeren. Laatste shot. Yes! Ha ja fristi en koekjes. Eerst even naar het toilet, dat moet gebeuren, daar kan ik toch niet aan doen. Hé, een humo van 3 maand geleden en ik heb die nog niet gelezen. Ok, we lezen juist Kamagurka en Hugo Matthijsen en dan studeren. Of neen, eerst fristi en koekjes, aha er zijn inderdaad nog pimcakes. Terug naar mijn kamer, even drinken van het glas, koekje eten en terug naar de cursus!”
‘The worldwide distribution of our species, Homo…’
“Haha homo”
‘…Sapiens, has its...’
“Draad kwijt, opnieuw”
‘The worldwide distribution of our species, Homo Sapiens, has its…’
“Hmm, toch heerlijk dat ik hier zit te studeren over het verspreidingspatroon van mensen 1 miljoen jaar geleden en dat ikzelf eigenlijk een evolutionair product ben van die mensen. Zij moesten honderden kilometers afleggen om te vluchten voor opkomende ijstijden en predatoren, terwijl ik te lui ben om 10 kilometer te fietsen en op jacht ga in de Aldi. Ik vraag me af of die mannen woorden hadden voor dingen als depressie, verveling, goesting, liefde en fluostift. Hé een fluostift, zou hij kunnen blijven rechtstaan… Jup, nu een lat erop, en een tweede fluostift. Hah mooie constructie,2 gommen op de uiteinden van de lat, dat zijn de motoren. En dan … Gregory… je bent aan het knutselen met schrijfgerei, dat is tijdverlies in zijn puurste vorm, studeer verder!”
‘The worldwide distribution of our species…’
“Lang geleden dat ik gitaar gespeeld heb, en ik wil ooit een beroemde zanger worden. Ik MOET nu spelen want anders komt dat er nooit van, ik moet mezelf dwingen soms. Wel maar een kwartier want eigenlijk moet ik ook wel studeren…
Dat was leuk, nog even wel die nieuwe zin die ik geschreven heb voor dat laatste liedje opschrijven, anders vergeet ik die. Dat moet echt wel op de computer want papiertjes verlies ik toch altijd. Haja, ik heb mijn laptop uitgeschakeld gisteren. Nog rap een liedje spelen terwijl hij opstart….
Ok, dat is gebeurd, nu toch even rap kijken of ik geen mails heb, misschien is er iets belangrijk bij waarop ik vandaag nog moet antwoorden… geen mails … wel een nieuwe post op die blog over neurowetenschappen, dat ziet er interessant uit. Ik zou hem moeten lezen want ik wil neurowetenschapper worden en dan is het belangrijk dat ik meeben met nieuwe ontwikkelingen op dat vlak. Waaw, interessante blog, ik moet zeker ook de rest eens lezen, maar nu niet want ik moet studeren, of pak nog eentje…
Dus wij leggen beter een examen af op dezelfde plaats dan waar we gestudeerd hebben. Dat moet door linken zijn die ons associatief geheugen tijdens het studeren legt en tijdens het examen ophaalt. Heel interessant. Ik zou beter studeren in Auditorium A op de Blandijn dan. Ahja studeren, nu Gregory, nu!”
‘The worldwide distribution of our species, Homo Sapiens, has its roots in the early Pleistocene …’
“Pleistoceen, wanneer was dat ook alweer. Even zoeken op Wikipedia, Ok van 1,808,000 to 11,550 jaar geleden. Das lang geleden.”
‘The worldwide distribution of our species, Homo Sapiens, has its roots in the early Pleistocene …’
“Het is hier precies zo donker, misschien toch even beter het licht gaan aansteken. En nog een koekje… Shit! Ik moest Tom vandaag nog bellen, misschien toch beter nu want anders vergeet ik dat en het is belangrijk. Naar beneden om de telefoon…”
“Hé Tom, ça va”
“Ja ze, gij?”
“Alles ok, zwaar aant studeren hé, het is voor vanavond, ik bel even om te weten of dat nog doorgaat”
“Ja ze”
“Is het ok als ik pas tegen neger uur kom, ik heb nog redelijk veel te doen.”
“In principe mag je komen wanneer je wil, zelfs nu al.”
“Nu al, cool. Maar ik ga wel nog even voortdoen, pak dat ik binnen een uurtje vertrek.”
“ça va, tot straks”
“Joow”
“Ok, nog een uur, dan moet ik echt wel beginnen nu, terug naar boven.”
‘The worldwide distribution of our species, Homo Sapiens, has its roots in the…’
"Hoeveel moet ik nog doen eigenlijk, even door bladeren, jak veel tekst, nog 3 bladen en ik heb gedaan met deel één van puntje één van de inleiding. Ok, nu heb ik toch al een doel voor vandaag. Allons-y!”
‘The worldwide distribution of our…’
“Shit, ik moet die tekst nog schrijven over dat telkens wanneer je probeert te studeren de meest onbelangrijke dingen plots belangrijk worden en je alles doet om maar niet te moeten begrijpen wat er in die cursus staat. Ik ga dat eerst doen…”
----------------------------------------------------
Geschreven na het ordenen van al mijn films volgens regisseur.
donderdag 10 april 2008
De relativiteit van ... alles.
Ik ben zonet tot enkele filosofische inzichten gekomen. Ik zit er al lang mee in mijn hoofd, maar ik vermoed dat ik eindelijk het punt bereikt heb waarop ik ze kan verwoorden. Zoals dat wel vaker gebeurt met filosofische inzichten lijken ze veel te logisch, eens opgeschreven en herlezen denk je iets als 'dat wist ik al lang', maar dat neemt niet weg dat gedachten verwoorden vaak de beste manier is om ze te leren verdedigen.
Om te beginnen ga ik uit van een objectieve realiteit die zich gedraagt volgens de wetten van de fysica. Onafhankelijk van ons zijn er entiteiten met een massa die elkaar aantrekken. Er is temperatuur die invloed uitoefent op die objecten, zodat ze zich in verschillende toestanden kunnen bevinden, er zijn golfpatronen die zich in de objecten voortplanten met bepaalde snelheden, enzovoort.
Daarnaast is er de mens, een ongelooflijk complex wezen, ontwikkeld door natuurlijke selectie (waarvoor dank) dat midden in de realiteit leeft en daarmee moet interageren. De mens beschikt over verschillende apparaten die hem toegang verschaffen tot de wereld. Met die apparaten kan hij waarnemen. Uit het principe van natuurlijke selectie volgt dat we niet objectief waarnemen wat er is, maar enkel wat we moeten waarnemen teneinde te kunnen overleven. Als er vandaag een mens geboren wordt die de hele wereld in het roze ziet, letterlijk, en als die eigenschap op één of andere manier een voordeel biedt in de struggle for life en for reproduction, dan is het mogelijk dat wij over miljoenen jaren allemaal de wereld in het roze zien. Dat wil niet zeggen dat de wereld roze is, dat wil alleen zeggen dat die manier van kijken voor ons praktische waarde heeft.
Volgens mij bestaan dingen als kleuren en geluid niet 'objectief'. Kleuren bestaan omdat ons oog pigment bezit dat verschillende neuronen triggert bij verschillende frequenties van licht. Als we dat pigment nooit hadden gehad en alles in het zwart-wit zagen, dan hadden we misschien ook het fysische objectieve equivalent van kleuren ontdekt, maar we hadden dat nooit de naam 'kleur' gegeven of er dezelfde waarde aan gehecht. Het hele kleurenspectrum zou dan evenveel betekenis voor ons hebben als infrarood of ultraviolet licht. En omgedraaid, stel dat we over een biologisch apparaat beschikten dat infrarood licht kon zien, dan zou onze hele esthetische ervaring anders zijn. Het ministukje van het elektromagnetisch spectrum dat wij kunnen zien heeft niets met een absoluut zichtbare realiteit te maken. Neen, er zweeft veel meer dan wat wij zien door het heelal, maar om te overleven in onze omgeving hebben we geen nood om dat alles waar te nemen.
Hetzelfde geldt voor geluid. Ik moest denken aan de vraag: 'als er midden in het woud een boom omvalt, maar er is niets of niemand dichtbij genoeg om het te horen, maakt die boom dan geluid?'
Het antwoord van de wetenschap is uiteraard dat het vallen van die boom zorgt voor het ontstaan van een golfpatroon in de lucht dat in alle richtingen gestuurd wordt en langzaam uitdooft. Dat is de fysische basis van geluid. Maar is er geluid? Volgens mij niet. Een wereld zonder trommelvliezen, cochleas en daarop aangesloten hersenen is een stille wereld. Geluid is het resultaat van een vertaling van dat golfpatroon en als er niets is dat kan vertalen, dan is er ook geen geluid. Op zich lijkt dit niet meer dan wat mierenneukerij over een definitie te zijn. Maar ik vermoed dat het mogelijk is de fysische basis van geluid met een ander biologisch apparaat anders te vertalen en dus anders te ervaren. De natuur biedt daar ongetwijfeld enkele voorbeelden van.
Stel dat we geen oren hadden, maar dat er een haartje op het topje van onze neus stond dat enkel begint te trillen wanneer er een golf van een bepaalde frequentie tegen botst, bijvoorbeeld de frequentie die de grote bruine beer door te brullen bereikt. Het haartje is een schakelaar met twee standen: of het trilt, of het trilt niet. Dat wil zeggen dat we 'enkel' horen wanneer een grote bruine beer brult in onze omgeving. Dit is misschien wel een van de evolutionaire voorlopers van het oor. Mijn vraag is of het bewustzijn van dat 'geluid' iets gemeenschappelijk heeft met horen zoals wij dat doen, of is het een compleet andere ervaring. Hetzelfde probleem is natuurlijk het bewustzijn van de vleermuis die door echolocatie weet waar hij zich bevindt en waar de omringende muren zijn. Hij ziet als het ware door te horen.
Goede en slechte smaken en geuren zijn enkle goed of slecht voor ons. Wij vinden iets slecht ruiken omdat onze voorouders die dat ook deden een voordeel hadden tegenover anderen die dat niet deden. Die anderen aten een giftige plant die voor hen een normale geur had en stierven. Wij aten hem niet omdat hij stonk en wij stierven niet. Objectief heeft die plant geen goede of slechte geur, alleen een al dan niet voor de mens giftige chemische compositie.
Ik wil besluiten dat wij van nature een beetje bevooroordeeld zijn aangaande de wereld. Wij leven in de wereld zoals die hem aan ons voordoet, en dat is normaal. Elke aan evolutie onderhevige soort doet dat, maar wij mensen beschikken over de mogelijkheid inzicht te verkrijgen in onze eigen tekortkomingen en dat is mooi. Wij weten dat we door naar de wereld te kijken voortdurend aan het interpreteren zijn en we weten zelfs van vele verschijnselen de objectieve fysische achtergrond. Ik denk dat deze kennis ons toelaat onszelf wat te relativeren langs de ene kant, we zijn niet meer dan takje van de enorme boom der evolutie en dat takje staat op geen enkele manier hoger dan andere vandaag bestaande takjes, maar langs de andere kant ben ik wel blij dat ik tot dit takje behoor en niet tot dat van de zeester, want die kan echt NIETS.
Om te beginnen ga ik uit van een objectieve realiteit die zich gedraagt volgens de wetten van de fysica. Onafhankelijk van ons zijn er entiteiten met een massa die elkaar aantrekken. Er is temperatuur die invloed uitoefent op die objecten, zodat ze zich in verschillende toestanden kunnen bevinden, er zijn golfpatronen die zich in de objecten voortplanten met bepaalde snelheden, enzovoort.
Daarnaast is er de mens, een ongelooflijk complex wezen, ontwikkeld door natuurlijke selectie (waarvoor dank) dat midden in de realiteit leeft en daarmee moet interageren. De mens beschikt over verschillende apparaten die hem toegang verschaffen tot de wereld. Met die apparaten kan hij waarnemen. Uit het principe van natuurlijke selectie volgt dat we niet objectief waarnemen wat er is, maar enkel wat we moeten waarnemen teneinde te kunnen overleven. Als er vandaag een mens geboren wordt die de hele wereld in het roze ziet, letterlijk, en als die eigenschap op één of andere manier een voordeel biedt in de struggle for life en for reproduction, dan is het mogelijk dat wij over miljoenen jaren allemaal de wereld in het roze zien. Dat wil niet zeggen dat de wereld roze is, dat wil alleen zeggen dat die manier van kijken voor ons praktische waarde heeft.
Volgens mij bestaan dingen als kleuren en geluid niet 'objectief'. Kleuren bestaan omdat ons oog pigment bezit dat verschillende neuronen triggert bij verschillende frequenties van licht. Als we dat pigment nooit hadden gehad en alles in het zwart-wit zagen, dan hadden we misschien ook het fysische objectieve equivalent van kleuren ontdekt, maar we hadden dat nooit de naam 'kleur' gegeven of er dezelfde waarde aan gehecht. Het hele kleurenspectrum zou dan evenveel betekenis voor ons hebben als infrarood of ultraviolet licht. En omgedraaid, stel dat we over een biologisch apparaat beschikten dat infrarood licht kon zien, dan zou onze hele esthetische ervaring anders zijn. Het ministukje van het elektromagnetisch spectrum dat wij kunnen zien heeft niets met een absoluut zichtbare realiteit te maken. Neen, er zweeft veel meer dan wat wij zien door het heelal, maar om te overleven in onze omgeving hebben we geen nood om dat alles waar te nemen.
Hetzelfde geldt voor geluid. Ik moest denken aan de vraag: 'als er midden in het woud een boom omvalt, maar er is niets of niemand dichtbij genoeg om het te horen, maakt die boom dan geluid?'
Het antwoord van de wetenschap is uiteraard dat het vallen van die boom zorgt voor het ontstaan van een golfpatroon in de lucht dat in alle richtingen gestuurd wordt en langzaam uitdooft. Dat is de fysische basis van geluid. Maar is er geluid? Volgens mij niet. Een wereld zonder trommelvliezen, cochleas en daarop aangesloten hersenen is een stille wereld. Geluid is het resultaat van een vertaling van dat golfpatroon en als er niets is dat kan vertalen, dan is er ook geen geluid. Op zich lijkt dit niet meer dan wat mierenneukerij over een definitie te zijn. Maar ik vermoed dat het mogelijk is de fysische basis van geluid met een ander biologisch apparaat anders te vertalen en dus anders te ervaren. De natuur biedt daar ongetwijfeld enkele voorbeelden van.
Stel dat we geen oren hadden, maar dat er een haartje op het topje van onze neus stond dat enkel begint te trillen wanneer er een golf van een bepaalde frequentie tegen botst, bijvoorbeeld de frequentie die de grote bruine beer door te brullen bereikt. Het haartje is een schakelaar met twee standen: of het trilt, of het trilt niet. Dat wil zeggen dat we 'enkel' horen wanneer een grote bruine beer brult in onze omgeving. Dit is misschien wel een van de evolutionaire voorlopers van het oor. Mijn vraag is of het bewustzijn van dat 'geluid' iets gemeenschappelijk heeft met horen zoals wij dat doen, of is het een compleet andere ervaring. Hetzelfde probleem is natuurlijk het bewustzijn van de vleermuis die door echolocatie weet waar hij zich bevindt en waar de omringende muren zijn. Hij ziet als het ware door te horen.
Goede en slechte smaken en geuren zijn enkle goed of slecht voor ons. Wij vinden iets slecht ruiken omdat onze voorouders die dat ook deden een voordeel hadden tegenover anderen die dat niet deden. Die anderen aten een giftige plant die voor hen een normale geur had en stierven. Wij aten hem niet omdat hij stonk en wij stierven niet. Objectief heeft die plant geen goede of slechte geur, alleen een al dan niet voor de mens giftige chemische compositie.
Ik wil besluiten dat wij van nature een beetje bevooroordeeld zijn aangaande de wereld. Wij leven in de wereld zoals die hem aan ons voordoet, en dat is normaal. Elke aan evolutie onderhevige soort doet dat, maar wij mensen beschikken over de mogelijkheid inzicht te verkrijgen in onze eigen tekortkomingen en dat is mooi. Wij weten dat we door naar de wereld te kijken voortdurend aan het interpreteren zijn en we weten zelfs van vele verschijnselen de objectieve fysische achtergrond. Ik denk dat deze kennis ons toelaat onszelf wat te relativeren langs de ene kant, we zijn niet meer dan takje van de enorme boom der evolutie en dat takje staat op geen enkele manier hoger dan andere vandaag bestaande takjes, maar langs de andere kant ben ik wel blij dat ik tot dit takje behoor en niet tot dat van de zeester, want die kan echt NIETS.
maandag 24 maart 2008
Het uitmelken van de metafoor.
De perfecte vrouw bestaat, maar ze loopt niet rond met een groot plakaat waarop staat 'perfecte vrouw', dat zou maar al te makkelijk zijn. Ten eerste is de perfecte vrouw geen één enkele entiteit, en het woord perfect is niet absoluut maar juist relatief aan wie het uitspreekt. De perfecte vrouw voor hem, jou en mij zijn 3 vrouwen en niet één.
Hoe ziet ze eruit? Is er een uiterlijke of innerlijke component die equivalent is aan dat groot plakaat. Is er een eenvoudige vuistregel, zoals 'de vrouw met 378 wimpers is jouw perfecte vrouw' waarmee je de straat opkan? En dan maar tellen.
Perfectie is helaas niet iets dat je passief tegenkomt, maar iets waar je actief aan moet werken, zoals Michelangelo die stukken van een blok marmer sloeg tot hij het perfecte beeld bekwam. Hij vond het beeld niet afgewerkt in een marmergroeve. Dat zou helemaal tegen de 2de wet van de thermodynamica ingaan, en dat deed Michelangelo al niet graag.
Wie voor het eerst een cocktail maakt kent de verhoudingen niet, wat kan leiden tot een te wilde of te rustige avond, naargelang de hoeveelheden. Ook onze perfecte vrouw is een cocktail met verhoudingen en we beschikken spijtig genoeg niet over het juiste recept. De enige manier waarop we haar ooit zullen vinden is, zoals een goede kok dat doet, proeven en bijsturen, trial & error. Het is een work in progress dat alleen bereikt kan worden door de eeuwige bijsturing van het heden. En uiteraard moet je ergens beginnen…
We beginnen vol overmoed en gieten ons glas halfvol met vodka alvorens zelfs maar aan fruitsap te denken. Dat was de geschiedenis van Sofie. Sofie was een avond zwaar drinken. In het begin gaat je nuchtere toestand al rap over in een complete roes die je feestend de nacht in stuurt. Maar langzaam wist de drank de wereld buiten jou en je cocktail uit, je wil meer, en je geniet ten volste, plots wil je andere smaken, maar die zijn er niet vanavond in den twieoo, dus je drinkt door. En dan ga je erover. Hoe kon het ook anders, je had nog nooit cocktails gedronken. Terwijl je erover gaat neem je nog enkele teugen, om dan tijdens de naar kots en bier stinkende ochtend te besluiten nuchter te worden en alleen naar huis te strompelen. Mijn geschiedenis met Sofie was hevig, hevig als die avond. Achteraf gezien zat er waarschijnlijk te veel alcohol in de cocktail die Sofie was, maar op het moment zelf werkt dat zo bedwelmend en verslavend dat zelfs je vrienden je niet kunnen overtuigen dat je al zat genoeg bent.
Maar de nacht verdwijnt en de ochtend komt en je denkt aan de dingen die je verkeerd gedaan hebt. Je bent ziek en besluit een tijdje van de alcohol te blijven.
Weken later is die avond niet meer dan een mentale herinnering zonder lichamelijke invloeden. Een herinnering die in een volstrekt rationele, nuchtere redenering in rekening gebracht kan worden. Het is de eerste zin van ons cocktailrecept: "Pas op met de hoevelheid alcohol".
Met mijn eerste vuistregel op zak poogde ik voor een tweede keer. Ik kwam Marlies tegen. Marlies was een bodempje alcohol met veel fruitsap. Ik dronk maar proefde slechts af en toe die bittere smaak waar ik achteraf gezien toch naar op zoek was. Tijdens het drinken ben je blij met dat glaasje fruitsap. Het houdt je fris genoeg om politieke debatten te voeren met je vrienden en daar draait het leven op dat moment ook om. Toch denk je al eens met heimwee terug aan die avond van decadentie. Je rationele zelf negeert de wil van je irrationele zelf om keihard tegen het asfalt van de overpoortstraat gesmakt te worden. Dat is volgens de wetten van de logica dan ook helemaal niet aangenaam. En hoe kan een leven geleid worden zonder te gehoorzamen aan de wetten van de logica. Ze zeggen, diezelfde wetten, dat het verstandig is om door te gaan, blijf bij Marlies, maar na vele glazen met slechts enkele zatte momenten van passie, die kiezelsteentjes waren in vergelijking met de rots der passie van die ene nacht, besluit je toch dat je recept uitbereidingen nodig heeft.
50% is te veel, 10% is te weinig.
U vraagt zich misschien af hoe ver ik deze metafoor kan doortrekken, en ik met u. Er volgden nog avonden met andere cocktails. Anne, iets teveel ijs, heel koud. Bij Anke dronk ik met een rietje, heel voorzichtig, té voorzichtig en bij Lisa met grote gulpen. Ik moest me dus niet enkel scholen in de kunst van het cocktails maken, of beter gezegd, in het vinden van de beste combinaties, maar ook in de zwaar onderschatte kunst van het drinken. Of het een plezante avond zou worden of niet hing dus niet enkel af van de combinatie maar ook van mezelf, wat een vreemde ontdekking!
Je moet dozeren, af en toe eens ad fundum drinken maar op het juiste moment, als het moeilijk wordt even uitrusten, je glas langs de kant zetten, maar toch opletten dat niemand het steelt of erin pist. Als je echt van zo'n avond wil genieten drink je beter niet elke avond. Dat kan ook niet met cocktails, enkel met bier, en er bestaat enkel cara binnen onze metafoor. "Kies liever elke week een cocktail boven elke dag een cara", was één van de zinnen van mijn recept.
Het work in progress is per definitie nog niet af, hoewel ik ongetwijfeld zal beweren van wel tijdens een avond drinken. Nu, in een nuchter en eenzaam moment kan ik proberen het onafgewerkte recept op te schrijven:
Benodigdheden:
• Alcohol, vodka
• Fruitsap, liefst multivruchtensap van minute maid
• IJs
• Een schijfje citroen en een schijfje appelsien
Recept (zij):
Pas op met de hoevelheid alcohol. Giet vodka in een groot glas, vul ongeveer 25% van het glas.
Voeg fruitsap toe, laat beiden zich vermengen tot een mooi geheel van passie en rationaliteit.
Voeg wat ijs toe, maar niet teveel.
Plaats de appelsien- en citroenschijfje tegenover elkaar, probeer geen van de twee te verliezen tijden het drinken.
Het drinken (ik):
Geniet ervan. Drink niet te rap te veel, want dan is het zo voorbij. Drink niet te traag te weinig, want dan proef je nooit echt. Varieer in drinksnelheid en -hoeveelheid. Drink nooit wanneer je al te zat bent, dat kan tot verslaving leiden en dat heeft niets met genieten te maken.
Kies liever elke week een cocktail boven elke dag een cara.
Vertel nooit aan je meisje dat je een relatie vergelijkt met een avond drinken...
Hoe ziet ze eruit? Is er een uiterlijke of innerlijke component die equivalent is aan dat groot plakaat. Is er een eenvoudige vuistregel, zoals 'de vrouw met 378 wimpers is jouw perfecte vrouw' waarmee je de straat opkan? En dan maar tellen.
Perfectie is helaas niet iets dat je passief tegenkomt, maar iets waar je actief aan moet werken, zoals Michelangelo die stukken van een blok marmer sloeg tot hij het perfecte beeld bekwam. Hij vond het beeld niet afgewerkt in een marmergroeve. Dat zou helemaal tegen de 2de wet van de thermodynamica ingaan, en dat deed Michelangelo al niet graag.
Wie voor het eerst een cocktail maakt kent de verhoudingen niet, wat kan leiden tot een te wilde of te rustige avond, naargelang de hoeveelheden. Ook onze perfecte vrouw is een cocktail met verhoudingen en we beschikken spijtig genoeg niet over het juiste recept. De enige manier waarop we haar ooit zullen vinden is, zoals een goede kok dat doet, proeven en bijsturen, trial & error. Het is een work in progress dat alleen bereikt kan worden door de eeuwige bijsturing van het heden. En uiteraard moet je ergens beginnen…
We beginnen vol overmoed en gieten ons glas halfvol met vodka alvorens zelfs maar aan fruitsap te denken. Dat was de geschiedenis van Sofie. Sofie was een avond zwaar drinken. In het begin gaat je nuchtere toestand al rap over in een complete roes die je feestend de nacht in stuurt. Maar langzaam wist de drank de wereld buiten jou en je cocktail uit, je wil meer, en je geniet ten volste, plots wil je andere smaken, maar die zijn er niet vanavond in den twieoo, dus je drinkt door. En dan ga je erover. Hoe kon het ook anders, je had nog nooit cocktails gedronken. Terwijl je erover gaat neem je nog enkele teugen, om dan tijdens de naar kots en bier stinkende ochtend te besluiten nuchter te worden en alleen naar huis te strompelen. Mijn geschiedenis met Sofie was hevig, hevig als die avond. Achteraf gezien zat er waarschijnlijk te veel alcohol in de cocktail die Sofie was, maar op het moment zelf werkt dat zo bedwelmend en verslavend dat zelfs je vrienden je niet kunnen overtuigen dat je al zat genoeg bent.
Maar de nacht verdwijnt en de ochtend komt en je denkt aan de dingen die je verkeerd gedaan hebt. Je bent ziek en besluit een tijdje van de alcohol te blijven.
Weken later is die avond niet meer dan een mentale herinnering zonder lichamelijke invloeden. Een herinnering die in een volstrekt rationele, nuchtere redenering in rekening gebracht kan worden. Het is de eerste zin van ons cocktailrecept: "Pas op met de hoevelheid alcohol".
Met mijn eerste vuistregel op zak poogde ik voor een tweede keer. Ik kwam Marlies tegen. Marlies was een bodempje alcohol met veel fruitsap. Ik dronk maar proefde slechts af en toe die bittere smaak waar ik achteraf gezien toch naar op zoek was. Tijdens het drinken ben je blij met dat glaasje fruitsap. Het houdt je fris genoeg om politieke debatten te voeren met je vrienden en daar draait het leven op dat moment ook om. Toch denk je al eens met heimwee terug aan die avond van decadentie. Je rationele zelf negeert de wil van je irrationele zelf om keihard tegen het asfalt van de overpoortstraat gesmakt te worden. Dat is volgens de wetten van de logica dan ook helemaal niet aangenaam. En hoe kan een leven geleid worden zonder te gehoorzamen aan de wetten van de logica. Ze zeggen, diezelfde wetten, dat het verstandig is om door te gaan, blijf bij Marlies, maar na vele glazen met slechts enkele zatte momenten van passie, die kiezelsteentjes waren in vergelijking met de rots der passie van die ene nacht, besluit je toch dat je recept uitbereidingen nodig heeft.
50% is te veel, 10% is te weinig.
U vraagt zich misschien af hoe ver ik deze metafoor kan doortrekken, en ik met u. Er volgden nog avonden met andere cocktails. Anne, iets teveel ijs, heel koud. Bij Anke dronk ik met een rietje, heel voorzichtig, té voorzichtig en bij Lisa met grote gulpen. Ik moest me dus niet enkel scholen in de kunst van het cocktails maken, of beter gezegd, in het vinden van de beste combinaties, maar ook in de zwaar onderschatte kunst van het drinken. Of het een plezante avond zou worden of niet hing dus niet enkel af van de combinatie maar ook van mezelf, wat een vreemde ontdekking!
Je moet dozeren, af en toe eens ad fundum drinken maar op het juiste moment, als het moeilijk wordt even uitrusten, je glas langs de kant zetten, maar toch opletten dat niemand het steelt of erin pist. Als je echt van zo'n avond wil genieten drink je beter niet elke avond. Dat kan ook niet met cocktails, enkel met bier, en er bestaat enkel cara binnen onze metafoor. "Kies liever elke week een cocktail boven elke dag een cara", was één van de zinnen van mijn recept.
Het work in progress is per definitie nog niet af, hoewel ik ongetwijfeld zal beweren van wel tijdens een avond drinken. Nu, in een nuchter en eenzaam moment kan ik proberen het onafgewerkte recept op te schrijven:
Benodigdheden:
• Alcohol, vodka
• Fruitsap, liefst multivruchtensap van minute maid
• IJs
• Een schijfje citroen en een schijfje appelsien
Recept (zij):
Pas op met de hoevelheid alcohol. Giet vodka in een groot glas, vul ongeveer 25% van het glas.
Voeg fruitsap toe, laat beiden zich vermengen tot een mooi geheel van passie en rationaliteit.
Voeg wat ijs toe, maar niet teveel.
Plaats de appelsien- en citroenschijfje tegenover elkaar, probeer geen van de twee te verliezen tijden het drinken.
Het drinken (ik):
Geniet ervan. Drink niet te rap te veel, want dan is het zo voorbij. Drink niet te traag te weinig, want dan proef je nooit echt. Varieer in drinksnelheid en -hoeveelheid. Drink nooit wanneer je al te zat bent, dat kan tot verslaving leiden en dat heeft niets met genieten te maken.
Kies liever elke week een cocktail boven elke dag een cara.
Vertel nooit aan je meisje dat je een relatie vergelijkt met een avond drinken...
Slecht nieuws
Aaaaaaaaaaaaaa Ipod kapot.
Voor het eerst in mijn leven had ik tastbaar geluk gevonden. Tastbaar in die zin dat je weet wanneer je het bezit. Ik vond het eerder moeilijk om dingen als vriendschap, liefde of artistieke erkenning in mijn broekzak te steken. Die Ipod ging niet alleen moeiteloos in mijn zak, er bleef zelfs nog genoeg plaats over voor mijn sleutels. En ja, Freddy bracht geluk. Freddy is de naam van de Ipod, die had ik uitgevonden in de hoop dat het apparaat zich geapprecieerd zou voelen en bijgevolg zou blijven werken. Maar het mocht niet zijn.
Uiterlijk lijkt er niets aan de hand. Ik zie nog steeds good old Freddy, die op moeilijke momenten perfect wist welk liedje te kiezen om me beter te doen voelen. Op zomerdagen die uitpuilden van verwachtingen verraste hij me keer op keer met 'Summer's here' van Magnus of 'I like birds' van Eels. In rustige nachten begeleidde hij mij met Stan Getz en Norah Jones huiswaarts. Bij tegenwind gaf hij me moed met ska-p en Freddy wist maar al te goed dat ik 'Martha' van Tom Waits heerlijk vond op melancholische momenten. Enfin, ik geef toe dat er in bepaalde mate intelligent design van playlists bij kwam kijken, waarbij ik mijn eigen humeur inschatte en Freddy gebruikte om dat humeur in de juiste muziek te vertalen. Misschien heb ik meer aan mezelf te danken dan ik dacht. Maar nu hij er niet meer is en ik zonder hem probeer te vertalen apprecieer ik pas echt de rol die hij 3 jaar lang gespeeld heeft. De solo van 'don't look back in anger' klinkt niet hetzelfde uit mijn eigen mond. Ik geef zelfs ridderlijk toe dat Koen Wauters 'Domino' duizend maal beter zingt dan ik ooit zal doen. En via Freddy kon ik dan ook naar Koen Wauters luisteren zonder het gehele gewicht van die man op mijn fiets mee te sleuren. Nu moet ik die bagagedrager één keer in de week repareren, ik krijg er platte banden van. Dat is voor niemand leuk, en zeker niet voor Koen.
Voor het eerst in mijn leven had ik tastbaar geluk gevonden. Tastbaar in die zin dat je weet wanneer je het bezit. Ik vond het eerder moeilijk om dingen als vriendschap, liefde of artistieke erkenning in mijn broekzak te steken. Die Ipod ging niet alleen moeiteloos in mijn zak, er bleef zelfs nog genoeg plaats over voor mijn sleutels. En ja, Freddy bracht geluk. Freddy is de naam van de Ipod, die had ik uitgevonden in de hoop dat het apparaat zich geapprecieerd zou voelen en bijgevolg zou blijven werken. Maar het mocht niet zijn.
Uiterlijk lijkt er niets aan de hand. Ik zie nog steeds good old Freddy, die op moeilijke momenten perfect wist welk liedje te kiezen om me beter te doen voelen. Op zomerdagen die uitpuilden van verwachtingen verraste hij me keer op keer met 'Summer's here' van Magnus of 'I like birds' van Eels. In rustige nachten begeleidde hij mij met Stan Getz en Norah Jones huiswaarts. Bij tegenwind gaf hij me moed met ska-p en Freddy wist maar al te goed dat ik 'Martha' van Tom Waits heerlijk vond op melancholische momenten. Enfin, ik geef toe dat er in bepaalde mate intelligent design van playlists bij kwam kijken, waarbij ik mijn eigen humeur inschatte en Freddy gebruikte om dat humeur in de juiste muziek te vertalen. Misschien heb ik meer aan mezelf te danken dan ik dacht. Maar nu hij er niet meer is en ik zonder hem probeer te vertalen apprecieer ik pas echt de rol die hij 3 jaar lang gespeeld heeft. De solo van 'don't look back in anger' klinkt niet hetzelfde uit mijn eigen mond. Ik geef zelfs ridderlijk toe dat Koen Wauters 'Domino' duizend maal beter zingt dan ik ooit zal doen. En via Freddy kon ik dan ook naar Koen Wauters luisteren zonder het gehele gewicht van die man op mijn fiets mee te sleuren. Nu moet ik die bagagedrager één keer in de week repareren, ik krijg er platte banden van. Dat is voor niemand leuk, en zeker niet voor Koen.
donderdag 24 januari 2008
Afscheidsfeest aan de andere kant
Ik zit nu al een week tegen iedereen te zeggen dat we vanavond op Piazza Santo Stefano het feest van eeuw vieren, in de hoop dat dat een self fulfilling prophecy wordt. De eerste Erasmus studenten vertrekken en het einde is meer dan nabij. Het feest moet dus een soort culminatiepunt worden dat deze hele periode perfect samenvat. De avond die bij gebrek aan opslagcapaciteit als enige herinnering aan deze 5 maanden kan overblijven, overgeromanticeerd natuurlijk: in de herinnering is er 100 liter sangria en zijn er evenveel mensen. Het weer is prachtig - een zomernacht in januari - en de stad is nog nooit zo gezellig geweest. En we zingen en we lachen en we dansen allemaal tot de zon opkomt en onze vliegtuigen vertrekken.
De realiteit zal zijn dat het transporteren van (slechts) 65 liter sangria van de ene naar de andere kant van de stad niet al te gemakkelijk zal zijn. Voor mijn 5de glas zal ik koud hebben en zal ik nog smaken dat de sangria gemaakt is van 50cent/liter wijn. Er zullen om 9u maar een tiental mensen zijn die elkaar niet zo goed kennen, wat tot enkele pijnlijke stiltes zal leiden, en tot gesprekken over sangria, talen en examens.
Maar dat doet er niet toe! Want dat zijn alledaagse dingen die zelfs niet herinnerd worden als we dat zouden willen. Eens we vertrokken zijn begint zich in onze hersenen al langzaam een verhaal te vormen dat we later kunnen vertellen aan wie er niet was, natuurlijk een minderheid van de wereldbevolking. Ik vertel het ooit wel eens aan mijn kleinkinderen, dat opa in die nacht het gevoel had het centrum van de wereld te zijn en het eindpunt van de geschiedenis. Enfin, laat ons hopen hé.
De realiteit zal zijn dat het transporteren van (slechts) 65 liter sangria van de ene naar de andere kant van de stad niet al te gemakkelijk zal zijn. Voor mijn 5de glas zal ik koud hebben en zal ik nog smaken dat de sangria gemaakt is van 50cent/liter wijn. Er zullen om 9u maar een tiental mensen zijn die elkaar niet zo goed kennen, wat tot enkele pijnlijke stiltes zal leiden, en tot gesprekken over sangria, talen en examens.
Maar dat doet er niet toe! Want dat zijn alledaagse dingen die zelfs niet herinnerd worden als we dat zouden willen. Eens we vertrokken zijn begint zich in onze hersenen al langzaam een verhaal te vormen dat we later kunnen vertellen aan wie er niet was, natuurlijk een minderheid van de wereldbevolking. Ik vertel het ooit wel eens aan mijn kleinkinderen, dat opa in die nacht het gevoel had het centrum van de wereld te zijn en het eindpunt van de geschiedenis. Enfin, laat ons hopen hé.
zaterdag 12 januari 2008
Writer's Block (ik dacht vroeger altijd dat dat een notitieboekje was)
Een van de vaakst gebruikte medicijnen tegen een writer's block is het creëren van iets dat over die writer's block zelf gaat. Dat is het mooie eraan. De frustratie die gepaard gaat met het niet kunnen schrijven kan je kwijt in een metatekst. Dat is al miljarden keren gedaan. Woody Allen doet het in Deconstructing Harry, een goede film die ik gisteren gezien heb over een schrijver die moet kiezen tussen de echte wereld en die van zijn fantasie, goed zijn in schrijven of goed zijn in leven. Mottige keuze wel. Ricky Gervais, onze held, doet het in Extras, een tv-show over het maken van een tv-show.
In Curb your enthusiasm praten Larry David en Jason Alexander (George Castanza uit Seinfeld) over de frustratie van de laatste. Hij geraakt aan geen enkele deftige rol omdat hij steeds weer met diezelfde figuur geassocieerd wordt (een beetje het Chandler-probleem). Hierop komen ze op het idee om een show te maken die juist over die frustratie gaat. Het verhaal van een acteur die verder wil met zijn carrière maar dat niet kan omdat iedereen "Hey George, say something funny!" blijft roepen op straat.
En Curb Your Enthusiasm is dan ook nog eens zélf fictie.
Fantastisch eigenlijk dat er altijd die nooduitgang is. Vind je niets meer op deze verdieping, klim dan gewoon een verdieping hoger en kijk door de glazen vloer naar de plaats waar je vandaan komt. Je kan natuurlijk ook overdrijven. Deze tekst zelf ligt al ergens op de 5de metaverdieping. En de vorige zin ligt nog een verdieping hoger en deze nog één. Enzovoort. En op de duur schrijf je een tekst over het feit dat je een tekst aan het schrijven bent over iemand die teksten wil schrijven maar dat niet kan en dus een metaniveau begint waarin hij schrijft over iemand die schrijft. En die laatste heet Wilfried.
Ik zou eerlijk gezegd wel wat normale ideeën willen hebben. Het verhaal van een jonge schrijver met een writer's block die het nachtleven induikt en een meisje ontmoet dat hem doet beseffen hoe kort maar mooi het leven is waardoor hij weer aan het werk kan, is niet bijster origineel. (Meta: In de vorige zin was het onderwerp iets te lang, waardoor het geheel misschien moeilijk te lezen was. De hoofdzin is: 'Het verhaal is niet bijster interessant', de rest is een bijstelling bij het woord 'verhaal').
Hetzelfde geldt voor het verhaal van de kunstenaar die in zijn eigen fantasiewereld duikt en op die manier uiteindelijk bewust wordt van hoe de wereld in elkaar zit, waarna hij een goede man/vader/vriend wordt. Ik denk dat het tijd wordt dat we weer verhalen over konijntjes beginnen schrijven. Een konijntje dat huppelt in het veld, helemaal vrij van existentiële vraagstukken en eeuwig knagende creatieve onzekerheid. Het huppelt en ziet een wortel. "Hé een wortel, lekker!", is de eenvoudige, doch meest logische gedachte die bij het diertje opkomt. Vervolgens volgt een lang maar hartverwarmend verhaal over de vriendschap tussen een konijn en een wortel. Een vriendschap die misschien niet meteen aanvaard wordt door de sociale omgeving van beide wezens. Maar op het einde krijgt ook het norse vaderkonijn een bredere visie op de wereld waardoor alles en iedereen gelukkig is terwijl we faden naar zwart. (De daarop volgende hongersnood is voer voor een ander, iets kritischer verhaal).
Ik beloof dat ik uit deze tekst zal leren wat betreft de volgende post …
Meta: Hier moet een sterke afsluitende zin staan die misschien kort verwijst naar een vorig deel van de tekst waardoor alles één geheel wordt. Vervolgens kan je met een glimlach besluiten dat je het zo slecht nog niet vond (Voorbeelden daarvan in de teksten: "Verona", "Koffie es druhs!!!" en "You 'avin' a laf?")
In Curb your enthusiasm praten Larry David en Jason Alexander (George Castanza uit Seinfeld) over de frustratie van de laatste. Hij geraakt aan geen enkele deftige rol omdat hij steeds weer met diezelfde figuur geassocieerd wordt (een beetje het Chandler-probleem). Hierop komen ze op het idee om een show te maken die juist over die frustratie gaat. Het verhaal van een acteur die verder wil met zijn carrière maar dat niet kan omdat iedereen "Hey George, say something funny!" blijft roepen op straat.
En Curb Your Enthusiasm is dan ook nog eens zélf fictie.
Fantastisch eigenlijk dat er altijd die nooduitgang is. Vind je niets meer op deze verdieping, klim dan gewoon een verdieping hoger en kijk door de glazen vloer naar de plaats waar je vandaan komt. Je kan natuurlijk ook overdrijven. Deze tekst zelf ligt al ergens op de 5de metaverdieping. En de vorige zin ligt nog een verdieping hoger en deze nog één. Enzovoort. En op de duur schrijf je een tekst over het feit dat je een tekst aan het schrijven bent over iemand die teksten wil schrijven maar dat niet kan en dus een metaniveau begint waarin hij schrijft over iemand die schrijft. En die laatste heet Wilfried.
Ik zou eerlijk gezegd wel wat normale ideeën willen hebben. Het verhaal van een jonge schrijver met een writer's block die het nachtleven induikt en een meisje ontmoet dat hem doet beseffen hoe kort maar mooi het leven is waardoor hij weer aan het werk kan, is niet bijster origineel. (Meta: In de vorige zin was het onderwerp iets te lang, waardoor het geheel misschien moeilijk te lezen was. De hoofdzin is: 'Het verhaal is niet bijster interessant', de rest is een bijstelling bij het woord 'verhaal').
Hetzelfde geldt voor het verhaal van de kunstenaar die in zijn eigen fantasiewereld duikt en op die manier uiteindelijk bewust wordt van hoe de wereld in elkaar zit, waarna hij een goede man/vader/vriend wordt. Ik denk dat het tijd wordt dat we weer verhalen over konijntjes beginnen schrijven. Een konijntje dat huppelt in het veld, helemaal vrij van existentiële vraagstukken en eeuwig knagende creatieve onzekerheid. Het huppelt en ziet een wortel. "Hé een wortel, lekker!", is de eenvoudige, doch meest logische gedachte die bij het diertje opkomt. Vervolgens volgt een lang maar hartverwarmend verhaal over de vriendschap tussen een konijn en een wortel. Een vriendschap die misschien niet meteen aanvaard wordt door de sociale omgeving van beide wezens. Maar op het einde krijgt ook het norse vaderkonijn een bredere visie op de wereld waardoor alles en iedereen gelukkig is terwijl we faden naar zwart. (De daarop volgende hongersnood is voer voor een ander, iets kritischer verhaal).
Ik beloof dat ik uit deze tekst zal leren wat betreft de volgende post …
Meta: Hier moet een sterke afsluitende zin staan die misschien kort verwijst naar een vorig deel van de tekst waardoor alles één geheel wordt. Vervolgens kan je met een glimlach besluiten dat je het zo slecht nog niet vond (Voorbeelden daarvan in de teksten: "Verona", "Koffie es druhs!!!" en "You 'avin' a laf?")
Abonneren op:
Posts (Atom)
